"Michael" – jeden album, wielka pasja, dużo energii! - Recenzje płyt

Zanim przejdę do samej recenzji, już na początku mogę Wam napisać, że MicHAeL trafia do moich najciekawszych muzycznych odkryć roku 2021. Zaufajcie mi. To facet, który już w wieku 7 lat zasiadł do pianina, a w szkole średniej wziął puzon do ręki, choć tak naprawdę zaczarowała go gitara. Czuje gatunek ethnic industrial and nu metal, jak mało kto. Owa mieszanka nowoczesnego metalu na siedmiostrunowych gitarach i dźwięków syntezatorów powinna spodobać się np. miłośnikom Linkin Park. Zresztą sam Michael ma w sobie coś z, nieżyjącego już niestety, Chestera Benningtona – podobną charyzmę, wyrazisty styl sceniczny oraz barwę głosu (choć tutaj do warsztatu lidera Linkin Park nieco brakuje).

"Michael" (fot. materiały promocyjne/facebook)

Michael na scenie (fot. materiały promocyjne/facebook)

Ale tym, co mnie osobiście najbardziej przyciągnęło do albumu zatytułowanego tak, jak ksywa wokalisty, są etniczne brzmienia. Dzięki dziwnym instrumentom (np. shamisen, na którym gościnnie zagrał artysta Kyle Abbott z Kalifornii), odbyłem długą podróż do japońskich ogrodów (jeden z lepszych numerów na płycie, czyli „Out Of The Rough”) oraz na indiański Dziki Zachód („Stand Up”, gdzie można usłyszeć w tle plemienny chórek). Zobaczyłem też oczami wyobraźni ubranych kolorowo Hindusów („Lasting Impression”).

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Jednak nie same dźwięki i klimat stanowią o sile tych utworów. Jest coś jeszcze. Mianowicie napisane przez Michaela teksty. Artysta opowiada, jak dostać się do królestwa pokoju, jak wstać i wyciągnąć dumnie klatkę piersiową, walcząc o swoje prawa. Brawo! W innych kawałkach na albumie – a jest ich łącznie – uwaga! – aż 20, również daje o sobie znać wrażliwość wokalisty. Ogólnie cała tematyka anglojęzycznej płyty „Michael” kręci się wokół jego niełatwej przeszłości. Bałem się, że tak rozbudowany longplay, gdzie poruszane są poważne problemy (także natury psychologicznej – utwór „David” o chorym chłopaku, którego wstydzi się rodzina) w połączeniu z rockową zadziornością, może być nie do przejścia. Tymczasem uważam, że niemal każdy (nawet fan innych gatunków) znajdzie tutaj piosenkę, o której powie: „tak, to było dobre”.

Spokojnie panie i panowie – Michael Radomski, wydając tę kolekcję własnych kompozycji z ostatnich 20 lat (dopiero teraz uznał, że jest na to gotowy), nie miał zamiaru jedynie wprowadzać do krainy mroku, nie dając nadziei. Po spędzeniu ponad godziny z płytą, otrzymamy też rady na przezwyciężenie złości i cierpienia. Jest więc jakieś światełko w tunelu. „Michael” to w ogóle energia, dużo energii! Co ważne, słychać, że język angielski jest na bardzo profesjonalnym poziomie (pochodzący z Gliwic Radomski od urodzenia mieszkał w Londynie, gdzie ciągle otaczała go muzyka). Pisząc o tym albumie, trzeba także wspomnieć o okładce, którą zaprojektował… tak, zgadliście – sam wokalista. Facet naprawdę ma talent i potrafi zaskoczyć. Miksuje, gra na gitarze elektrycznej, komponuje, pisze, produkuje swoją muzę i jeszcze zajmuje się graficznymi elementami. Uff! Złośliwy powie: „zakochany w sobie narcyz”. Ja powiem: „wiarygodny gość z pasją przez duże P”. Podobno niegdyś założył z przyjacielem zespół weselny, ale dopiero jako rockowy muzyk spełnia się w stu procentach, mogąc przekazywać emocje. „To jest mój dar, moja praca i moja duma” – śpiewa w jednym z utworów. Wierzę mu, szanuję za to, ile pracy włożył w te piosenki. Z mojej opowieści, możecie wywnioskować, że zapewne ten album to jego solowe dzieło zrealizowane bez niczyjej pomocy. Nic bardziej mylnego. Michelowi towarzyszy dwóch doświadczonych muzyków: perkusista Adam Niesłony oraz basista Tomasz Grzondziel. Pięknie przenikają się brzmienia tych instrumentów z innymi, lecącymi z podkładu.

Okładka "Michael" (fot. materiały promocyjne/facebook)

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Wracając do samych utworów, to już pierwszy, czyli „Revenge” mniej więcej nakierowuje, z czym będziemy mieć do czynienia. Wpada w ucho, a specyficzny wokal to taka „przyjazna żyletka” wycinająca guz na zranionej duszy. A jednak, dalej jest różnie. Żeby nie było tak „różowo”, są też kawałki średnie (numer 9 – „World of Frustration”, choć ma ważny przekaz, nie do końca mnie przekonał). Ale i tak większość tytułów jest co najmniej niezłych, trzymających równo poziom. O etnicznych odgłosach już wspominałem. Muszę jednak dodać, że zachwycają także elektroniczne wstawkami i ciekawe, nietypowe eksperymenty. Na przykład piosenka „Never Enough” zaczyna się ośmiobitowymi dźwiękami z gier Commodore, a „Wouldn’t You Save Me?” zawiera efekty kojarzone z wodą. Największe zdumienie budzi natomiast to, co Michael wyrabia ze swoim głosem. W „Heaven Or Hell” krzyczy jak szalony Joker, zapraszając do piekła i nieba. W „Have You Gone Mad” śpiewa w taki sposób, że można go pomylić z kobietą; a we wstępie demonicznego „All In You Mind” tak, że ma się wrażenie obcowania z zupełnie innym solistą. Jednak totalną niespodzianką był kawałek „The Queen and The Knight”. Niby tytuł jest jak z powieści fantasy, lecz muzyka to hołd dla reggae – Michael zamienia się nagle w Boba Marleya!

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Na koniec zostawiłem dwie perełki, czyli utwory, które powinna grać każda rozgłośnia radiowa. Melodyjne, również z inteligentnymi tekstami, do słuchania więcej niż jeden raz. To one spowodowały, że ostatecznie uznałem cały album jako bardzo wartościowy i godny polecenia moim znajomych. Znajdujący na dziesiątej pozycji „Drop Your Pride” to świetny kawałek, w którym głos idealnie łączy się basem i perkusją. Artysta śpiewa o tym, co zrobić, aby inni nas pokochali – zrzucić maskę. Do tego numeru powstał spoko teledysk (nakręcono go w Skatepark'u w Gliwicach). Natomiast drugą piosenką, która zostanie ze mną na długo, jest „Friendship”. To ballada o o potędze przyjaźni i silnych więziach. Miałem łzę na poliku po usłyszeniu pięknego refrenu („Od teraz i do końca zawsze będziesz moim przyjacielem”).

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

„Michael” to barwna kopalnia dźwięków. Może ktoś krzyknie, że tu „nierówno”, a tam „nieczysto”, ale wydaje mi się, że to było zamierzone. Najważniejsze, że z albumu bije szczerość, a słuchając tych dwudziestu utworów nie ma mowy o jakiekolwiek przerwie na inne czynności. Człowiek siedzi, a muza zaszczepia się w głowie niczym wirus w „Matrixie”, ale bez szkody dla organizmu. Polecam, daje mocne 7/10 i jednocześnie żałuję, że w sprzedaży znalazło się tylko 200 sztuk tego krążka. Na szczęście można go posłuchać na oficjalnym kanale Michaela (https://www.youtube.com/c/MicHAeLsoloartist/videos) albo w lepszej jakości w sklepach muzycznych online.