aragorn136 (22261 pkt)Strona WWW Autora1 032
1 204 min.
Recenzje płyt
aragorn136 (22261 pkt)
783 dni temu
2022-06-05 11:56:03
Zanim zbliżę się do opisania wrażeń związanych z odsłuchem każdego z 10 kawałków, mogę już tutaj wyraźnie zaznaczyć, że… nie jestem tą płytą tak bardzo zajarany, jak solowym projektem Bartosza Marmola, który w roli Dildo Bagginsa stworzył jeden z najciekawszych krążków roku 2021. Moją pełną opinię o wydawnictwie „Dla wszystkich dziewczyn nie dla wszystkich chłopców” część z Was poznała. Innym przypomnę, że oceniłem ów album na mocne 8/10. Poza samym przekazem, melodiami wpadającymi ucho, uwiódł mnie jeszcze sceniczny wizerunek.
Administratorr Electro w pełnym składzie (fot. materiały promocyjne)
W „Biznesach i Romansach” Bartosz nie ma już na głowie maski w formie torby, a na nogach zielonych dresów. Ale ma za to dwóch kumpli i gościa specjalnego, bez których powstanie tej płyty nie byłoby możliwe. To basista Paweł Kowalski, perkusista Maciek Dymek (zastępujący Kubę Maya) oraz... Paweł Swiernalis (po prostu Swiernalis) – występujący w numerze „Amatorzy nocnej ciszy”. Panowie odwalili kawał porządnej pracy. Hipnotyczna aura – chyba tak najlepiej da się określić cały, wydany 30 maja, album. Towarzyszy ona mi przez ponad 40 minut, gdy w skupieniu w słuchawkach na uszach płynę razem z Bartoszem i chłopakami. Co prawda bez efektu WOW, ale z pewnym, świadomym i podświadomym poczuciem spełnienia. Wszak urodziłem się w latach 80., a muza z tamtego okresu chodziła za mną krok w krok. Za Administratorrem Electro chodzi do dziś. Dowodem na to były już poprzednie płyty: „Sławnikowice-Zgorzelec 17:10”, „Ziemowit” oraz „Przemytnik”, lecz dopiero w czwartej wywołany duch ejtisowy unosi się tuż nad głowami, bardziej przeobrażając się ze wcześniejszej rockowej w alternatywną istotę synth-popową. Inspiracje, fascynacje, wibracje. Szkoda, że nie ma podobnych, wybuchowych „Niewybuchów” i nowej wersji hitu Lady Panku, lecz to nadal cholernie fajna płytka. Bez electro wstrząsów na żywo, jednak z wiarygodnymi brzmieniami będącymi znakiem jakości 80 plus! Cieszy fakt, że Bartosz Marmol dokonał ewolucji, a więc zrealizował to, co zamierzał – połączył warsztat producencki (ponownie pomocni okazali się państwo Srzedniccy ze studia Serakos) z charakterystycznym stylem kompozycyjnym.
Okładka albumu "Biznesy i Romanse" (fot. materiały promocyjne)
Uwaga! Nie jest to „rzecz” dla ludzi szukających jedynie chwil muzycznej ekstazy w elektronicznych klimatach. Do pełnego zanurzenia potrzebna jest bowiem warstwa liryczne, a tej nie brakuje, oj nie! Lider Bartosz „Administrator” Marmol wplata tutaj motywy biograficzne ze swojego życia. Nawiązuje do różnych sytuacji, ale raczej w odcieniach szarości („Kredyt hipotetyczny”), stąd to tak bardzo osobista płyta. Płyta, na której panuje harmonia na linii produkcyjno-kompozytorsko-tekstowej. I gdzie ważna jest również szata graficzna świetnie stworzona przez Grzegorza Szymę, tak przekonująco odzwierciedlająca klubowo-kolorową atmosferę lat 80. (mrok za oknem, światło na dyskotece). Trochę psuje klimat nowoczesny laptop, ale na szczęście jest ubrany na galowo pan i skąpo odziana pani. Stoją pod rozgwieżdżonym niebem. Zanurzeni do kolan w wodzie, patrzą a to na zachód Słońca, a to na siebie – czuć, że za moment nastąpi zauroczenie, a później tęsknota. Bo właśnie o tym opowiada jeden z promujących wydawnictwo singli, czyli „Mroczne biznesy” – najdłuższy utwór na krążku. Wydaje się, że będziemy mieć do czynienia z opowieścią o administratorze nieruchomości, który musiał przeciskać się „pod stołem”, aby przeżyć od pierwszego do pierwszego (tak, Bartosz Marmol pracował w takim zawodzie). Nic bardziej mylnego. To historia miłosna kusząca początkowymi dźwiękami instrumentów klawiszowych. W głosie Marmola jest zawarty cały ból, odwaga, smutek związany z ulotną bliskością oraz myśli kierujące do obrazu tej jedynej, tej kochanej. Śpiewa w refrenie: „Nie ogarniam już tego sam, wszyscy mówią nie ma jej sześć lat. Mroczne biznesy zabierają mój czas. Tłumaczę sobie, że ją mam”. A ja mu wierzę. Rozumiem stan, w którym się znalazł.
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Jeszcze lepszy jest kolejny singiel – „522”, do którego został nakręcony równie gorący teledysk. Tu także wybrzmiewa fascynacja latami 80. Bartosz zaczyna nucić falsetem i sprawia, że cała płyta nie jest jednostajna w swoim założeniu. Trochę The Cure, garść Papa Dance i wychodzi z tego potrawa strawna i smaczna, a nawet „pięćset dwadzieścia dwa zachody słońca, uciechy bez końca”. Nostalgią na kilometr wieje, zielony wieczór „się śmieje”. Gitarowe riffy mkną pośród ścian jak szum fal, gdy pastą do zębów udekorowany jest bal. To piosenka, w której chodzi o coś więcej niż energiczny vibe.
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Następne dwie pozycje na trackliście może nie są już tak chwytliwe, ale zyskują przy powtórnym odsłuchu. „Amatorzy nocnej ciszy” wyróżniają się głównie tym, że Bartosz śpiewa tam w duecie ze wspomnianym Pawłem Swiernalisem – człowiekiem orkiestrą, utalentowanym wokalistą o oryginalnym głosie, z którym już miał okazję współpracować. Nic dziwnego, że akurat jego wybiera jako gościa do „muzycznej roboty”, bo artysta ten sporo wnosi od siebie. Dzięki niemu historia dawnej czerwcowej i gorącej nocy w okolicach Zgorzelca (rodzinnych stron Marmola) materializuje się, a my – słuchacze – zmęczeni po wiejskiej imprezie leżymy na łące i obserwujemy spadające gwiazdy. Z kolei w „Jan bez serca” tak często powtarzany jest refren: „nie udało się ukraść twego serca”, że zaczynam martwić się i współczuć Janowi w jego nieudanych miłosnych podbojach. „Wisła nie pachnie jak kiedyś”, ale może „Za tydzień o tej porze” uda się spotkać z kimś bez żadnych przeszkód. Ten piąty, spokojny utwór jest obok „522” moim ulubionym. Kołysze, głaszcze po plecach, utula do snu, gdy będę już spać na łóżku z mchu… To dopiero połowa albumu, a już wiem, że opinia może być tylko jedna. Spędzam zatem „Noc na przełęczy Okraj”, mimo że odpowiedzialność jest zbyt wielka. Idę „Jak po swoje”, nie mając nic (ukrywając prawdziwą twarz). Biorę „Kredyt hipotetyczny” w rytm elektronicznej perkusji, aby pojąć jak niełatwa jest codzienność artysty w tym kraju, szczególnie „ambitnego lenia”, który musi wybierać między kobietą, a muzyką. Mało tego, podglądam „Sekretne życie karaluchów”, choć wiem, że ucieknę nad ranem. Aż wreszcie przede mną „Ostatni koniec roku”, w który pachnie tak, że czuć go chcę!
„Biznesy i Romanse” to spójny stylistycznie i jednocześnie energetyczny album. Cieszę się, że stoi na mojej półce blisko innych dzieł polskiej muzyki alternatywnej. A jeszcze bardziej jestem zadowolony, gdy wkładam go do starego sprzętu audio. Wtedy podróż w czasie do lat 80., do wszystkich cieni i blasków, jest jakże namacalna i niezapomniana.
Ocena: 7,5/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Całe „Biznesy i Romanse” możecie przesłuchać na oficjalnym kanale zespołu oraz w serwisie Spotify (choć ja polecam zakupić płytę):
https://www.youtube.com/channel/UCYtOcoET60_5EyE9MPH1e_A
https://open.spotify.com/album/5slqQ6UrWEpocD1zLl4wyK
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Galeria zdjęć - "Biznesy i Romanse" – Pełne zanurzenie w elektronice lat 80.!
Więcej artykułów od autora aragorn136
"Piosenki dla dzieci. Część 1" – Jak Ciocia Aga śpiewem przytula - Recenzje płyt
Do rodziców: pamiętacie, gdy Majka Jeżowska zachęcała Was do wspólnej zabawy swoimi piosenkami? Zapewne tak! Do dzieci: chcecie poczuć się jak Wasi kilkuletni wówczas rodzice? Wreszcie na rynku muzycznym pojawił się debiutancki album, który w pełni na to pozwala. Łączy pokolenia. O wartościach ważnych opowiada i do tańca zaprasza. Ma taki zwykły tytuł, ale jednocześnie roztacza tak niezwykłą aurę. W czym zasługa autorki tekstów i wokalistki – Agnieszki Sadowskiej. Jako Ciocia Aga jest godną następczynią wspomnianej Majki Jeżowskiej. Jej „Piosenki dla dzieci” to płyta melodyjna, która sprawia, że zawsze świeci słońce.
"Ciche miejsce: Dzień pierwszy" – Ta ostatnia pizza w szklanym mieście - Recenzje filmów
Kiedy reżyser o polsko brzmiącym nazwisku „przekazuje” innemu reżyserowi o podobnym nazwisku opiekę nad wymyśloną przez siebie franczyzą, to nic tylko się cieszyć. Mimo że przecież mamy do czynienia nie z komedią, a horrorem o czułych na wszelkie dźwięki, najeźdźcach z kosmosu. Kliszowym. Fakt. Ale jednocześnie jakże kreatywnym na poziomie inscenizacyjnym i trzymającym ciągle za gardło. Czy „Ciche miejsce: Dzień pierwszy” od Michaela Sarnoskiego wstrzykuje w żyły widza równie potężną dawkę adrenaliny, wzbudzając strach przed odzywaniem się i chrupaniem w kinie? A może to bardziej dramat o jednostce wrzuconej w sytuację bez wyjścia, której wnętrze jest ważniejsze od apokalipsy?
"Projekt Hail Mary" – One Space Mission Impossible - Recenzje książek
Ryland Grace to nie skacowany mężczyzna, który otwiera szeroko oczy po całonocnej imprezie z pytaniem: „gdzie ja kurczę jestem?”. Grace budzi się w dziwniejszym miejscu niż wanna w tanim hotelu. Wokół migają jakieś światełka, a w ciele ma liczne rurki. Nic nie pamięta. Jednak, gdy już w głowie „zapali się lampka”, to okaże się, że Mark „Marsjanin” Watney nie był wcale w tak strasznej sytuacji. Ryland też jest samotny, ale w bezkresnym kosmosie… I ma do wykonania ważne zadanie, od którego zależy przetrwanie gatunku ludzkiego. Czy „astrotrudna” misja się powiedzie?
"Tatuażysta z Auschwitz" – Miłość w piekle (jakby podkoloryzowana) - Seriale
Najpierw była książka. Choć bestsellerowa, to jej autorkę odsądzano od czci od wiary. Zarzucano, że urodzona w Nowej Zelandii Heather Morris kompletnie pominęła historyczno-edukacyjną rzetelność na rzecz ckliwego romansu w miejscu, w którym na miłostki nie było żadnych szans. Wiadomo, że w największym niemieckim obozie koncentracyjnym ginęły całe rodziny, a łącznie zamordowano ponad milion ludzi. Jaki więc mógł być miniserial na podstawie „Tatuażysty z Auschwitz”? Czy to dzieło, które należy szybko wymazać z pamięci? Nie! Ale do wybitnej produkcji telewizyjnej droga daleka.
"Zmiana" – Koniec jest początkiem - Recenzje książek
Na początku trzeba wyraźnie zaznaczyć. Poniższa recenzja została napisana z myślą o pewnej grupie osób. Mowa o czytelnikach mających lekturę pierwszego tomu serii „Silos” za sobą. Oczywiście Hugh Howey tak wymyślił kolejną część, by nie zagubił się w niej „świeżak”, jednak mimo zupełnie oddzielnej historii, połączenia są wyraźne. A zatem lepiej doświadczyć „Zmiany” jako człowiek, który jadł już chleb z tego dystopijnego pieca. Czy ta powieść jest równie intrygująca i wciągająca jak poprzednia? Niestety nie, choć są w niej tematy fascynujące i jednocześnie przerażające.
Polecamy podobne artykuły
Administratorr Electro namawia, aby pójść z nim w "Rzepak" jeszcze raz - Muzyczne Style
Głęboki oddech jeszcze raz. Chcesz będę mierzył tobie czas. Bez słów namówię cię i pójdziemy w rzepak jeszcze raz – to nie żadne słowa do piosenki disco polo. Tak bowiem śpiewa Warszawski Administratorr Electro. Artysta powraca w ten sposób z nowym materiałem po sukcesie ostatniego albumu „Biznesy i romanse” i ogłasza rozszerzoną wersję płyty, oznaczoną symbolem „+”. Tytuł singla to – jak się zapewne domyślacie – „Rzepak 2”. Możecie go słuchać od 6 października. Możecie nawet go zapętlać i brać głęboki oddech jeszcze raz.
"Watch the Skies!" – Doctor Visor i jego elektroniczno-metalowe strachy! - Recenzje płyt
Grudzień to czas radości i czynienia dobra. Ale Doctor Visor wie, że nawet wtedy czają się potwory. Prezentuje więc 8 dnia tego miesiąca swój instrumentalny minialbum muzyczny. Początkowo jednak nie wiadomo, czy ów krążek ma chronić przed złem, czy opętać nim słuchaczy. Tym bardziej że Visor zaczyna swoje mroczną opowieść, siedząc na cmentarzysku i grając na potężnym syntezatorze… Jest niepokojąco, dziwnie, jakby za moment miał powstać z grobu Elektroniczno-Black Metalowy Bóg Zniszczenia i Kuszenia. Niby kilka utworów, a ja słyszę tam apokalipsę… „Watch the Skies” to EPka, która mimo jasnych jasnych dźwięków, nie powstrzyma nadciągającej burzy. Ona jest burzą!
Syntezatory – Historia tworzenia muzyki elektronicznej - Elektronika
Czy zastanawialiście się, jak tworzy się muzykę? To proste – wystarczy kawałek kartki w pięciolinię, a dodatkowo przyda się jakiś instrument, aby sobie wysłuchać kompozycji. W dzisiejszych cyfrowych czasach to za mało. Wszystkich zainteresowanych tematem komponowania, czy potocznie tworzenia muzyki elektronicznej zapraszam na mały przewodnik, a być może w przyszłości kurs o tworzeniu utworów muzycznych. Zapraszam....
"522" – klimatyczna zapowiedź płyty "Biznesy i romanse" od Administratorra Electro! - Muzyczne Style
„522” to utwór, który zapowiada czwarty studyjny album Administratorra Electro pt. „Biznesy i romanse”, którego premiera planowana jest już na maj. Co tym razem szykuje dla nas znany z nostalgicznego brzmienia warszawski zespół?
"Niewybuchy twych ust rozbrajam sam, jak saper mylę się raz" – koncertowy zapis z ust Administratorra Electro - Zespoły i Artyści
Administratorr Electro wraca z pierwszą płytą koncertową pt. „Electro Wstrząsy Live” dziękując tym samym wszystkim osobom, które wspierały ten projekt do tej pory. Co będzie dalej? Czy to znaczy, że zespół kończy działalność, czy może wręcz przeciwnie? O tym przekonamy się już wkrótce…
"Dla wszystkich dziewczyn nie dla wszystkich chłopców" – Minimalne dźwięki, maksymalne emocje - Recenzje płyt
Wiele osób na określenie: muzyka alternatywna kręci nosem. Bo przecież ani przy takich utworach nie można potańczyć, ani do słuchania się specjalnie one nie nadają. Pomyłka panie i panowie, Janusze i Grażyny. Nie bądźcie jak politycy, którzy oceniają coś z góry źle, mimo że nie oglądali albo nie słuchali. Gatunek indie może się bowiem podobać nie tylko wąskiej grupie snobów-melomanów. Już Dawid Podsiadło czy Kwiat Jabłoni udowodnili, że mądre teksty i wyraźny przekaz da się pożenić z oryginalnym klimatem i wpadającymi w ucho refrenami. A teraz podobną ścieżką podąża niejaki Dildo Baggins. Zaryzykuję nawet stwierdzenie, że za swój debiutancki album powinien zgarnąć ważne nagrody!
"Hi This Is Flume (Mixtape)" – Dźwięki nie z tej planety - Recenzje płyt
Nigdy nie lubiłem muzyki elektronicznej. Przez długi czas sprowadzałem ten gatunek do tego samego, żenująco niskiego poziomu co (z całym szacunkiem) disco polo. Z resztą w jednym, jak i w drugim dostrzegałem te same motywy i schematy – proste i nieskomplikowane melodie, uboga warstwa liryczna oraz sami twórcy, którzy zarabiają kupę kasy za stanie przed klawiszami, tudzież ekranem laptopa. „W disco-polo to chociaż śpiewają, a przynajmniej próbują”, myślałem sobie. W skrócie, elektronika była dla mnie mało wymagającym produktem dla mało wymagającego odbiorcy. Nie widziałem w tym nic co by miało mnie przyciągnąć do tego rodzaju muzyki.
Teraz czytane artykuły
Ziemniaki faszerowane pieczarkami - Przepisy
Wrzesień to sezon na ziemniaki, więc tym razem coś dla ludzi, którzy bardzo lubią ich smak. Oczywiście można je podać typowo ugotowane lub usmażone jako dodatek do kotleta itp. Jednak czasem lepiej, jak się nieco ubarwi „kuchnię” i przyrządzi ziemniaki w nieco inny sposób, np. wydrąży ich środek, to puste miejsce napełni pysznym farszem, a na koniec upiecze w piekarniku.
"Biznesy i Romanse" – Pełne zanurzenie w elektronice lat 80.! - Recenzje płyt
Zarabiaj, płać, śnij, tęsknij i kochaj – takimi słowami można zatytułować recenzję „Biznesów i Romansów”. Ale nie tylko same teksty i nazwy poszczególnych utworów mają na to wpływ. Jest jeszcze muzyka zaaranżowana tak, że słuchacze przenoszą się w czasie o kilka dekad. Do świata cekinów, strojów w grochy i przede wszystkim brzmień dobiegających z syntezatorów, które bujały i wprawiały w pozytywny nastrój zarówno smutasów, jak i wesołków. Warszawska formacja Administratorr Electro (ksywa nieprzypadkowa) swoim czwartym studyjnym albumem robi miłośnikom synth-popu dobrze. A i ludzie lubujący się w alternatywie powinni dać się złapać w sidła wspomnień za latami 80. XX wieku.
Cillian Murphy – ekranowa hipnoza w oparach papierosowego dymu! - Ludzie kina
Wyobraźcie sobie taką sytuację: „nigdy mieliście papierosa w ustach, nawet sam jego zapach Was odpycha, a jednak praca wymaga od Wad, abyście wypalili mnóstwo fajek”. Co robicie? Odpowiedź jest prosta: przeobrażacie się w Cilliana Murphy’ego. Wielkie, bladoniebieskie oczy tego jegomościa mówią wszystko, ale i zakrywają wiele. Sam stroni od nikotyny, ale na ekranie często widać go, jak ćmi fajkę albo zwykłego szluga. Bo Wiecie – Cillian to utalentowany irlandzki aktor, który osiągnął międzynarodową sławę. On już dobrze wie, ja czynić coś, by wyglądało na prawdziwe!
Mateusz Adamczyk o swojej miłości do języka polskiego! - Ludzie Youtuba
Wydaje się, że tysiące wyświetleń na YouTubie mają tylko śmieszne filmiki, vlogi o grach czy barwne teledyski. Tymczasem kanał o nazwie: „Mateusz Adamczyk”, stworzony i prowadzony przez – jak się domyśliliście – Mateusza Adamczyka, subskrybuje już ponad 40 tysięcy internautów. Zastanawiacie się zapewne, co zawierają poszczególne materiały, że ogląda je wiele osób? Otóż niemal wszystko, co związane jest z… ojczystym językiem, jego różnymi odcieniami i ciekawostkami.
"Rzeczywistość" – najpiękniejsza chwila Madlen - Muzyczne Style
Madlen przedstawia kolejny utwór ze swojej nadchodzącej płyty. „Rzeczywistość” wg artystki to utwór najbliższy jej sercu. Powstał z okazji wyjątkowego wydarzenia w jej życiu. Tekst utworu oddaje jej bardzo osobiste przeżycia.
Nowości
"Piosenki dla dzieci. Część 1" – Jak Ciocia Aga śpiewem przytula - Recenzje płyt
Do rodziców: pamiętacie, gdy Majka Jeżowska zachęcała Was do wspólnej zabawy swoimi piosenkami? Zapewne tak! Do dzieci: chcecie poczuć się jak Wasi kilkuletni wówczas rodzice? Wreszcie na rynku muzycznym pojawił się debiutancki album, który w pełni na to pozwala. Łączy pokolenia. O wartościach ważnych opowiada i do tańca zaprasza. Ma taki zwykły tytuł, ale jednocześnie roztacza tak niezwykłą aurę. W czym zasługa autorki tekstów i wokalistki – Agnieszki Sadowskiej. Jako Ciocia Aga jest godną następczynią wspomnianej Majki Jeżowskiej. Jej „Piosenki dla dzieci” to płyta melodyjna, która sprawia, że zawsze świeci słońce.
7 Horizons – baw się na całego w rytmach Arkadiusza Balcerczaka! - Muzyczne Style
7 Horizons to projekt muzyczny rozwijany przez polskiego DJ-a i producenta muzyki elektronicznej Arkadiusza Balcerczaka. Eksperymentuje on muzycznie z różnymi nurtami gatunku deep house, melodic house. Jego utwory cechują się pozytywnym vibe, tanecznym klimatem, ale zahacza tez o bardziej spokojne melodie.
Michał Sieńkowski zaprasza na wakacyjną imprezę do rana! - Muzyczne Style
Kojarzony dotąd z indie-popowymi dźwiękami Michał Sieńkowski przedstawia pierwszy w autorskim repertuarze utwór, który może porwać do tańca niejednego słuchacza. Mający swoją premierę singiel zatytułowany „Nieskończony”, jest doskonałą propozycją do playlist, odtwarzanych podczas letnich imprez na plaży i w klubach.
Pierwsza edycja British Film Festival w Kinie Muza w Poznaniu! - Kultura
13 listopada 2024 roku w poznańskim Kinie Muza zadebiutuje pierwsza edycja British Film Festival – pierwszego w Polsce i jednego z niewielu w Europie festiwalu filmowego poświęconego w całości kinematografii brytyjskiej. Znamy już szczegóły programu, które zostały wyjawione na konferencji prasowej. Na te kilka dni organizatorzy zapraszają na ciekawe retrospektywy filmowe, jednak z nich to przegląd filmów mistrza suspensu, legendarnego Alfreda Hitchcocka w 125. rocznicę jego urodzin. Do tego specjalny pokaz „Rydwanów ognia”! I pewne niespodzianki związane z nietypowym seansem kinowym! Jakie konkretnie? O tym w artykule!
Pierwszy zwiastun "Gladiatora II" z polskimi napisami! Hit czy kit? - Artykuły o filmach
Do serwisu YouTube niczym rydwan na arenę wjechał pierwszy trailer drugiego "Gladiatora". Czy klimat klasyki z roku 2000 został zachowany? Czy Paul Mescal (do tej pory same niszowe produkcje) jako Lucjusz (siostrzeniec Kommodusa) i następca Russella Crowe'a pokaże siłę aktorstwa, będąc magnetycznym bohaterem, za którym będą podążać inni? Zwiastun nie odpowiada w pełni na te pytania, choć scenografia i kostiumy "rządzą" w tym pogrążonym w chaosie Imperium Rzymskim! Niestety jest coś, co psuje widowiskowe sceny. Jasne, że Denzel Washington to czarnoskóry aktor wcielający się tutaj w byłego gladiatora, który zdobył bogactwo, ale czy to oznacza, żeby wciskać w montaż rapowy kawałek? Tak brakuje dobrego motywu Hansa Zimmera (tu go zastępuję Harry Gregson-Williams). Niechaj 86-letni Ridley Scott pamięta - „To, co uczyni, odbije się echem w wieczności”. Niechaj więc podaruje nam co najmniej solidne kino historyczne, mimo że na pokładzie ma Davida Scarpę, scenarzystę byle jakiego "Napoleona". Premiera "Gladiatora II" w połowie listopada 2024 roku! Co by nie powiedzieć, to Joseph Quinn (Eddie ze "Stranger Things") jako imperator wygląda tak, że lepiej się modlić, by nie pokazał kciuka w dół. Taki rzymski Joker... A Wy co przeczuwacie? Będzie hit czy kit?
"Maluje emocje na różowo w pierwszym singlu". Kto? Roztańczona VEROA! - Zespoły i Artyści
VEROA, czyli Weronika Fedor to nie tylko wokalistka, ale też multiinstrumentalistka. Gra na skrzypcach, fortepianie i ukulele. Co więcej, sama pisze teksty i muzykę prosto z nastrojowych inspiracji. W swojej twórczości cechuje się dużą różnorodnością stylistyczną oraz pomysłowością. Właśnie zadebiutowała energiczną piosenką „Róż”.
Artykuły z tej samej kategorii
Jaki jest najlepszy album Coldplay i dlaczego jest to "X and Y"? - Recenzje płyt
Okej, zdaję sobie sprawę, że tytuł jest trochę kontrowersyjny i manipulacyjny. Ja to wszystko wiem. Jednak wszystko wyjaśnię. Spokojnie. Dziś zamienię się w osobistego adwokata tej płyty wydanej przez zespół Coldplay, który chyba nie trzeba nikomu przedstawiać.
"III" – Hanysy z Oberschlesien znowu dają ognia, ale z łagodnością anioła! - Recenzje płyt
Był rok 2012, kiedy zdobyli drugie miejsce w finale czwartej edycji „Must Be the Music. Tylko Muzyka”. Mowa o Hanysach tworzących zespół Oberschlesien. Panowie na czele z założycielem i perkusistą Marcelem Różanką oraz ówczesnym wokalistą Michałem Stawiński rozwalili polsatowską scenę. I udowodnili, że można w w nietuzinkowy sposób łączyć ciężkie brzmienia industrial metalu z rodzimym dziedzictwem gwary śląskiej. Niedawno, już w nowym składzie, wydali trzeci krążek. Czy „III” jest także godny postawienia na półce i odsłuchiwania go godzinami?
"Solum" – Samotny człowiek w krainie gitar - Recenzje płyt
„Non est bonum esse hominem solum” – głosi łacińska sentencja. Muzycy z pewnego alt-metalowego bandu wzięli sobie ją głęboko do serca. Tak bardzo, że na swojej, wydanej w maju, debiutanckiej płycie prezentują utwory, w których poza ostrymi dźwiękami gitar, wybrzmiewa krzyk. Wołanie zranionego. Zagubionego. Poszukującego lepszego miejsca. „Solum” to opowieść o tym, że nie jest dobrze człowiekowi być samemu, a jeszcze gorzej, gdy jego życiem kierują inni. Niewiele tu skomplikowanego i długiego tekstu, ale za to sporo symbolicznej treści.
"The Kada" – Na taki punk rock czekałem dekadę! - Recenzje płyt
„Co ja tu robię, na co jeszcze czekam? Co ja tu robię, dlaczego nie uciekam?”. Odpowiadam więc. Już nie czekam, bo dostałem, co chciałem. Nie uciekam, bo na ten album nie można narzekać. „The Kada” od punkrockowej grupy The Bill to jedna z najlepszych płyt ostatnich lat. Na niej nie ma słabego kawałka. Nie ma żadnej „lipy”. To dzieło w pełni profesjonalne, z mocnymi brzmieniami, wokalami i przekazem. I tak wydane, że sama obrazowa okładka (czacho-klepsydra wygenerowana przy pomocy AI) jest wstępem do tego, co wewnątrz.
Kwiat Jabłoni wykonuje "Niemożliwe", a świat staje się piękniejszy! - Recenzje płyt
„Niemożliwe nam się dostało. Nie ma powodów do łez. A każdy mówi, że mało. Musisz więcej niż chcesz” – śpiewa, w refrenie tytułowego, drugiego, singla debiutanckiego albumu, duet Kwiat Jabłoni. Faktycznie niemożliwe się im przydarzyło – mogą płakać, ale tylko ze szczęścia i osiągnęli to, co bardzo chcieli. Są młodym rodzeństwem. Zaczynali w marcu 2018 roku na YouTubie. I wtedy mało kto wiedział, że to dzieci pozytywnie pie*dolniętego, słynnego ojca – Kuby Sienkiewicza, lidera „Elektrycznych Gitar”. Dziś mają miliony wyświetleń, rzesze fanów, a na koncercie na PolAndRock Festival zaczarowali folkowo-popowym klimatem licznie zebraną publiczność, która mimo że na co dzień słucha ostrego rocka, wspólnie nuciła, że świat dziwny jest jak sen, a sen jak świat…
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2024 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.819