"Na skraju jutra" – Bezustannie zapętlony, w środek walki wrzucony - Recenzje filmów

To film, który przede wszystkim zaskakuje. Oglądając pierwsze zwiastuny, odnosiło się wrażenie, że będzie co najwyżej średni. Taka typowa hollywoodzka sieczka, o której szybko zapomnimy. Bynajmniej! Weźmy pod lupę, chociażby sprytnie zmontowaną zapowiedź „Godzilli”. Czekaliśmy na arcydzieło: mroczny i pełen grozy dramat z fantastyczną otoczką, otrzymaliśmy nieźle zapakowany produkt, po którego otwarciu wysypały się głównie wizualno-dźwiękowe, cieszące oko i ucho zabawki i raczej nic ponadto. „Na skraju jutra” to zupełny kontrast: oszustwo w drugą stronę.

Zrealizowany na motywach powieści Japończyka, Hiroshiego Sakurazaki pt. „All You Need Is Kill” wyróżnia się na tle wielu ostatnich przedstawicieli gatunku (podobnie jak „Niepamięć”). Całość rozgrywa się w niedalekiej przyszłości. Obcy-mimiki atakują nagle, bez ostrzeżenia. Są szybcy i silni (ich wygląd to skrzyżowanie ośmiornicy, owada i robota). Niszczą miasta, zabijając przy tym miliony istnień. Z kosmicznym najeźdźcą na próżno walczą wojska całego świata. W przechylaniu szali zwycięstwa nie pomagają nawet zbudowane, wytrzymałe egzoszkielety.

Major Cage (Tom Cruise) nigdy nie uczestniczył w walce. Jako oficer posiadający talent oratorski woli przemawiać do dziennikarzy i informować o postępach na bitewnym polu. Tymczasem rozkazy płynące z góry są nieubłagane. Wbrew swej woli, bez przygotowania, zostaje rzucony na pierwszą linię francuskiego frontu i … ginie, przed tym cudem likwidując rzadko spotykanego mimika. Aż chciałoby się rzec, cytując babcię Pawlakową: ot i nastał koniec na samym początku. Jednak nasz bohater ożywa (a raczej jego świadomość) i skuty w kajdanki budzi się w dniu poprzednim w szkoleniowym obozie, by przyłączyć się do oddziału J. I tak zapętlony, początkowo pogubiony i przestraszony ponownie rusza w bój. Wraz ze śmiercią następuje reset i Cage za każdym razem staje się lepszym wojownikiem. Pomaga mu, godna zaufania Rita „Stalowa Suka” Vrataski (Emily Blunt) - kobieta, przed którą drżą wrogowie, a szeregowi z podziwem oddają pokłony.

Z powyższego opisu wynika jasno: nieraz już wykorzystywano w kinie owe klisze. Słusznie „Na skraju jutra” przywodzi skojarzenia zarówno z „Dniem świstaka” (1993), jak i z „Kodem nieśmiertelności” (2011) z tą różnicą, że podlany jest wojennym sosem o smaku „Żołnierzy kosmosu” (1997) czy trzeciego „Matrixa” (2003). I rzeczywiście, gdyby nie uzdolnieni scenarzyści oraz reżyser Doug Liman („Tożsamość Bourne’a”) plus grający ze swobodą i bez fałszywej nuty aktorzy, gotowe danie powodowałoby zapewne odruchy czysto wymiotne i szybko byśmy o nim zapomnieli. Na szczęście jest inaczej. Choć w historii kina nie zapisze się (raczej) złotymi zgłoskami, a i oblicza gatunku nie odmieni, to w kategorii „dobra zabawa” sprawdza się doskonale. Posługując się słowami Sfilmowanych z YouTube film „dostarcza”. To rozrywka na wysokim poziomie, efektowna (montaż i CGI - coś pięknego), z inteligentnymi dialogami, szczyptą sytuacyjnego humoru, nakręcona w odpowiednim tempie „z ikrą i witalnością”.

Aktorsko także jest więcej niż poprawnie. Tom Cruise udowadnia, że w takim repertuarze nadal ma dużo do powiedzenia (rola ciekawsza i zdecydowanie bardziej charyzmatyczna niż w „Niepamięci”, nawet jego antyfani powinni być zadowoleni). Seksowna i wyćwiczona, niczym baletnica Emily Blunt (znana m.in. z „Wilkołaka”) jest heroiną mogącą bez problemu konkurować z Ellen Ripley czy Sarą Connor, a lekko przerysowany Bill Paxton („Apollo 13”) jako dowódca sympatycznego i dzielnego oddziału J nie bez przyczyny roztacza klimat przypominający ten z „Obcego: decydujące starcie”.

I co najważniejsze. Nie uświadczymy tu morza patosu i nie zobaczymy powiewającej amerykańskiej flagi. To wielka zaleta, dzięki której „Na skraju jutra”, nie może być wrzucony (mimo zakończenia) do worka z hollywoodzką papką. Nie wiem jak reszta widzów, ale ja - miłośnik science fiction wyszedłem z kina usatysfakcjonowany.

Ocena: 8/10