Zanurzyła się w nim i nigdy już tego świata nie opuściła. Nawet opływając ku nowemu, szczęśliwemu życiu u boku ukochanego, posyłała tęskne spojrzenie za siebie. Spoglądała ku temu, któremu pozostawiła swój zaręczynowy pierścionek, i który zatrzymał go niczym drogocenną relikwię.  Kierując się ku przyszłości, do samego końca czuła ta nadnaturalną więź, która związała ją z mrocznym mistrzem. Odchodząc zabrała ze sobą obraz nie szalonego odludka, mszczącego się na świecie za swoje kalectwo, ale widok skrzywdzonego i załamanego człowieka. Tego, który gdy szał już minął, gdy przebrzmiała muzyka, pokonany mógł już tylko usiąść wpatrując się w grającą pozytywkę. Z przepełniającym go poczuciem klęski, mógł tylko cicho śpiewając skonstatować, że maski nie należy zdejmować. Że zdjęcie maski, która okrywała jego duszę i skrywała jego wrażliwość było największym błędem.

 

źródło: www.flickr.com/photos/snyderfarms06

 

„Maskarada na sto par!

Co za bal –

W taką noc odrzuć twarz i stań się maską”

 

Spoglądając po raz ostatni na Christine, wreszcie zdobył się na wyznanie poniewczasie… Po tym jak przekroczył ostatnia granicę, gdy wiedziony szałem dał się ponieść wściekłości i żalowi, zakończyła się jego gra. Pogrążył się już całkowicie w piekle, do którego pchnięty został wbrew swojej woli. Nic nie było w stanie go z niego uratować…

 

„Stąd odwrotu nie ma już, spalone mosty

I gra pozorów wreszcie kończy się

Nie ma „albo”, nie ma „lecz”, to takie proste

Więc porzuć myśl do końca wchodząc w sen”

 

Eryk - Anioł Muzyki to pan mroku, oniryczny mistrz ukrywający się w podziemiach, żyjący na krawędzi snu i jawy. Raoul, jego zupełne przeciwieństwo reprezentował wszystko to co młode, piękne i jasne… Oferował radosne życie w blasku dnia. Dwie skrajne postaci, pomiędzy którymi postawiona została młoda śpiewaczka. Dwa odmienne spojrzenia na życie i świat. Wybór Christine staje się wyborem pomiędzy mroczną stroną jej snów, pasją do muzyki, a pełnym radości i miłości życiem. Wyborem, który jest we wnętrzu każdego człowieka – bo właśnie tego emanację stanowi jej postać – owego wyboru, po który sięgamy w różnych momentach swego życia, rozdarci pomiędzy światłem dnia codziennego, a kotłującą się pod skórą pasją. Ukrytymi we wnętrzu marzeniami, o tym co wyjątkowe, co może i mroczne i nieakceptowane, ale przez to tak bardzo pożądane. Niezależnie, który wariant zostaje wybrany, jakakolwiek decyzja podjęta, zawsze ona krzywdzi, zawsze karmi się czyimś bólem. Zawsze wybór ten jest egoistycznym postanowieniem, które musi się zrealizować bez względu na koszty…

 

Wybór Christine przekreślił szczęście i marzenia Eryka. Bo mrok pociąga, bo ciemność jest kusząca, ale młodość dąży do tego, co rozświetla życie. Dlatego z całą żarliwością prosiła Raoula o to co dla niej najważniejsze:

 

„Daj mi miłość jasną i pogodną

Tak prawdziwą jak wiosenny wiatr

Mów mi słowa, co na zawsze łączą

Wierny bądź, nie zawiedź nigdy mnie –

O tyle proszę cię”

 

Prosiła o to, czego Eryk dać jej nie mógł pomimo, że jego dusza tęskniła za pięknem i niebem – szpetota trzymała go w piekle jego własnej świadomości. W zderzeniu z pragnieniami Christine, marzenia Eryka nie miały racji bycia, bo on zawsze dla niej był kimś ze świata, który mimo wszystko przerażał:

 

„Znam ten świat, którym rządzi mrok

Znam ten świat, w którym dzień

Ustępuje już nocy, nocy

 

On tam żyje

Jak zapomnieć upiorną twarz

Jak zapomnieć koszmarny ten kształt

Zniekształcony przez ból

Aż zatraca swą postać

Wśród mroku, mroku”

 

Pozostała mu tylko beznadziejna próba odmiany swego losu, a później już tylko osunięcie się w ciemną, bezbrzeżną otchłań własnych lęków. Znikając z podziemi Opery, ścigany przez żądny jego krwi tłum, nigdy jej nie zapomniał. Nigdy nie przestał o niej myśleć. Był jak te przesyłane jej czerwone róże przewiązane czarną tasiemką - pełen gorących uczuć, zawsze pamiętający … z duszą otuloną aksamitnym mrokiem. Tym samym mrokiem, który po latach spowijał pogrążony w ciszy cmentarz, otulał jej kamienny nagrobek, na którym niczym szkarłatna plama krwi leżała róża przewiązana czarną tasiemką, a na niej lśnił kaskadą diamentów pierścionek.

 

Zanurzając się w świecie stworzonym przez Gastona Leroux, chłonąc opowieść, której brzmienie nadał Weber, doświadczamy całej gamy uczuć. Ocieramy się o mrok i ciemność, odczuwamy lęk i uprzedzenie, dostrzegamy dobroć serca i dziecięcą ufność. Jesteśmy poruszeni opowieścią o dokonywanych wyborach, o strzaskanych marzeniach i niegasnącej miłości. Doświadczamy historii człowieka z oszpeconą twarzą, noszącego maskę. Ale nie tylko jego historii… Spoglądamy na maski, które widzimy na co dzień wokół siebie, na twarze pląsające w karnawałowym wirze życia… ale czy zauważamy te, które spoglądają na nas z lustra, które stanowią przykrywkę dla naszego prawdziwego „ja”. Czy jeszcze potrafimy odpowiedzieć sami sobie na pytanie: Czyj to wzrok? czyja twarz?

 

źródło: www.flickr.com/photos/1dad1kid

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Tłumaczenia:

• „No one would listen”-

http://www.tekstowo.pl/piosenka,gerard_butler,no_one_would_listen.html

• Pozostałe wykorzystane cytaty za:

Libretto: Richard Stilgoe i Andrew Lloyd Webber (na podstawie książki “Le Fantôme de l'Opéra” Gastona Leroux)

Przekład: Daniel Wyszogrodzki; współpraca: Wojciech Kępczyński

Teatr Muzyczny ROMA

 

Autor tego tekstu opublikował go również na swoim blogu na portalu Filmweb.pl (nick Darcos)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję