Clint Eastwood Jr. pojawił się na świecie w 1930 roku, dokładnie 31 maja, w San Francisco, w Kalifornii. Któż mógł wówczas przypuszczać, jaki los mu przeznaczony: najpierw ikony westernu, następnie mistrza kina akcji i wreszcie twórcy ambitnych filmów. Jego rodzicami byli wędrowny robotnik Clint Eastwood Senior oraz pracownica fabryki IBM – Margaret Ruth Runner, którym rok wcześniej urodziła się córka Jean Bernhard. Młody Clint Jr. wychowywał się w dobie kryzysu. Podobno był dzieckiem bardzo introwertycznym. Zmienił się, wkraczając w wiek dojrzewania. Wtedy np. roznosił gazety i zbierał butelki. Później, już jako starszy chłopak i jak przystało na kogoś, kto ma w sobie korzenie angielskie, holenderskie, szkocko-irlandzkie, a kogo przodkowie należeli do klasy robotniczej, nie stronił od ciężkiej pracy fizycznej. Imał się różnych zajęć, był np. instruktorem pływania w wojsku, drwalem i hutnikiem. Co ciekawe, początkowo miał też w planach związanie swojego życia ze sportem, najbardziej interesował się lekkoatletyką (193 cm wzrostu robiło wrażenie!). W roku 1948 skończył Oakland Technical High School, studiował również administrację w Los Angeles. Wkrótce odbył służbę wojskową i wkroczył na ścieżkę… pierwsza myśl, że wojenną, ale spokojnie, udał się do świata kina – studia Universal.

 

Był dokładnie rok 1955, kiedy zagrał w czterech filmach klasy B o dość wymownych tytułach: „Tarantula”, „Zemsta potwora”, „Lady Godiva z Coventry” oraz „Frank marynarz”. Niezbyt udany debiut i filmy, dzięki którym szczytów sławy zdobyć nie sposób. Ale Eastwood przeczuwał, że nie warto rezygnować z obranej drogi. Miał nosa i dobrze, że się nie poddał. Nie musiał długo czekać. Przyszedł rok 1958 i 1959. Co to zmieniło? Ano zauważano go w westernie „Zasadzka na przełęczy”, dzięki czemu dostał angaż w serialu telewizji CBS pt. „Rawhide”. I to był strzał dziesiątkę. Jako polujący na bandytów, rewolwerowiec Rowdy Yates stał się rozpoznawalny wśród amerykańskich widzów. Mało tego, zauważył go włoski reżyser Sergio Leone, który zafascynowany był oszczędnością Clinta w kreowaniu postaci: mimiką, gestami i przeszywającym na wskroś wzrokiem. I tak aktor dostał się na plan „Dolarowej trylogii”, czyli „Za garść dolarów” (1964), „Za kilka dolarów więcej” (1965) oraz „Dobry, zły i brzydki” (1966).

 

Clint Eastwood w swojej ikonicznej roli (flickr.com)

 

Udział w tych popularnych „spaghetti westernach”, tj. filmach z akcją na Dzikim Zachodzie, ale produkcji włoskiej przyniósł mu sławę i uwielbienie. Postać, którą wykreował – Człowiek bez imienia stała się szybko postacią kultową, a Clint poczuł się jak ryba w wodzie. Nic dziwnego, że na Dziki Zachód jeszcze powracał i to z jeszcze lepszym skutkiem. Po przygodzie z panem Leone zaczął dostawać multum propozycji filmowych.

 

Koniec lat 60. to rola m.in. w wojennym „Tylko dla orłów” oraz założenie „Malpaso” – firmy produkującej filmy. W roku 1971 wyreżyserował swój pierwszy obraz pt. „Zagraj dla mnie Misty”, dobrze przyjęty thriller, gdzie wcielił się w prześladowanego przez szaloną kobietę prezentera radiowego. W tym samym czasie premierę miał „Brudny Harry”, gdzie Clint zagrał kolejnego kultowego bohatera. Jako brutalny inspektor Callahan pojawiał się na dużym ekranie łącznie pięć razy.

 

Za reżyserię dramatu o czarnoskórym saksofoniście pt. „Bird” uhonorowano go pierwszym Złotym Globem. Większy sukces nadszedł wraz z westernem „Bez przebaczenia” (1992). Poza Złotym Globem dostał też dwa Oscary, jako reżyser i producent. Był to klasyczny „anty-western”, okrzyknięty przez wielu arcydziełem gatunku. Ale dla Eastwooda to nie koniec triumfów. Znowu kręcił i robił to doskonale. Niemal wszystkie następne obrazy przynosiły mu ważne wyróżnienia czy nominacje. Nie będę wymieniał wszystkich, przypomnę niektóre. Za melodramat z Meryl Streep „Co się wydarzyło w Madison County” (1995) otrzymał Błękitną Wstęgę od krytyków z Tokio. Początek nowego tysiąclecia to m.in. Nagroda Specjalna na Festiwalu w Wenecji dla thrillera „Krwawa profesja” (2002), francuskie Cezary za „Rzekę tajemnic” (2003) i „Gran Torino” (2008) oraz dwa Oscary, Cezar i Złoty Glob za sportowy dramat „Za wszelką cenę” (2004). Nie da się też nie wspomnieć o znakomitym dyptyku wojennym, czyli: „Sztandarze Chwały” i „Listach Z Iwo Jimy”. Oba z 2006 roku.  Za ten drugi tytuł, lepszy, Clint otrzymał nominację do Oscara za reżyserię. I słusznie. Bo to chyba jego najlepsze dzieło. Zarówno pod względem inscenizacji scen (rozmachu), jaki i ukazania piekła wojny i honoru z perspektywy japońskich żołnierzy.

 

Clint Eastwood w Berlinie, rok 2007 (fot. Siebbi)

 

O czym dodatkowo warto napisać? Kilka zdań poświęcę np. poglądom politycznym. Kiedyś aktor należał do Partii Republikańskiej i wspierał kampanię wyborczą Richarda Nixona. Jednak przez wojnę w Wietnamie i słynną aferę Watergate stał się zagorzałym krytykiem tegoż pana. W latach 1986-1988 zajmował urząd burmistrza miasta Carmel. W 2009 roku zapisał się do Partii Libertariańskiej, ugrupowania, którego podstawową ideą jest zachowanie pełnych swobód obywatelskich. Clint nie ma także nic przeciwko aborcji i środowisku homoseksualnemu. Pragnie równych praw dla osób innej orientacji.

 

Jeśli chodzi natomiast o romanse i związki z kobietami, to można tej sferze poświęci osobny, długi rozdział. Clint był bowiem kobieciarzem. Aby nie wchodzić za głęboko w ten temat, wspomnę jedynie w telegraficznym skrócie, z kim się spotykał, kogo poślubił i ile potomstwa spłodził.

 

W 1953 roku związał się z modelką Maggie Johnson. Małżeństwo przetrwało do 1978 roku. Owocem owej miłości był syn Kyle i córka Alison. Romansował z tancerką Roxanne Tunis (która urodziła mu córkę Kimber), aktorką Sondrą Locke, stewardessą Jacelyn Reeves (dwoje dzieci: syn Scott i córka Kathryn) oraz z Frances Fisher (córka Francesca). Na ślubnym kobiercu stanął ponownie w roku 1996. Jego wybranką była o 35 lat młodsza dziennikarka Dina Ruiz (córka Morgan). Widać, że stanowili idealną parę. Mimo to w 2014 roku wzięli rozwód.

 

Podsumowując, Clint Eastwood to człowiek renesansu. Grał w różnych gatunkach, pokazując też talent komediowy. Nie tylko ciągle reżyseruje i produkuje, ale i muzykuje i komponuje utwory do swoich filmów. Niegdyś nagrał kilka piosenek country, jest miłośnikiem jazzu. To nie wszystko. Projektuje stroje do gry w golfa, jest właścicielem restauracji, uprawia jogging, zdrowo się odżywia.

 

W 1988 roku zdobył Honorowego Złotego Globa za Całokształt Twórczości. 10 lat później za to samo wyróżniono go Cezarem, a w 2000 roku Złotymi Lwami w Wenecji.

 

Więcej różnych informacji na temat jego kariery i życia znajdziecie w książce autorstwa Marca Eliota pt. „Amerykański buntownik. Życie Clinta Eastwooda”:

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/55804/amerykanski-buntownik-zycie-clinta-eastwooda

 

Najlepsze cytaty – one-linery Clinta Eastwooda:

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

---

Aktualizacja: 31 maja 2021

 

Clint skończył 91 lat! W 2019 roku zrealizował dramat pt. „Richard Jewell”, a rok wcześniej zagrał i wyreżyserował tytułowego „Przemytnika”. I nadal czuje się na siłach. I nadal reżyseruje.

 

200 lat Clint!

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję