Śledząc jej podróż w podziemia doznajemy tych samych uczuć, z każdym jej krokiem doznajemy tego samego wzruszenia. Znajdujemy się jednak w świecie dwubiegunowym. Zanurzamy się  w rzeczywistości, w której z jednej strony króluje pragnienie akceptacji i miłości, a z drugiej dochodzą do głosu mroczne głosy szarpiące wnętrzem człowieka. Tam gdzie dominuje wewnętrzne poczucie krzywdy, odrzucenia oraz wściekłość na ślepe zrządzenia losu. Spoglądając w oblicze Eryka, w połowie zakryte maską, dostrzegamy dwie strony jego natury. Tę bardzo ludzką, drżącą od wrzących w nim emocji, dobra i pragnienia akceptacji oraz nieruchomą i nieludzką, trupio białą część tworzoną przez maskę. Symbol nieczułości, zła i pragnienia zemsty. Jego oblicze wyraża dualizm naszych dusz. Alabastrowo-biała maska zakrywająca połowę twarzy to źródło osamotnienia i symbol odsunięcia się od świata. Ale wszak i my pokazujemy światu tylko to co chcemy lub to co w nas najlepsze. Całe zło, wewnętrzną brzydotę i zepsucie kryje tworzona na własny użytek porcelanowa, piękna, ale jakże zimna maska. Za jej osłoną chowamy też nasz ból, osamotnienie i wszelkie emocje. Bo czyż spoglądając w oblicze Upiora nie dostrzegamy tam siebie, nie widzimy naszych własnych twarzy skrywanych na co dzień pod licznymi zasłonami, pod lukrowaną powłoką piękna i udawanego dobra. To co złe próbujemy „przypudrować” naszym zamiłowaniem do sztuki. To, co boli zasłaniamy maską sztucznego uśmiechu. Jak podczas Balu Maskowego, gdy rozbawiony, tańczący tłum otwarcie wykrzyczał to co skrywa… Bo przecież właśnie to był czas i miejsce, w którym można otwarcie przyznać się do swojej maski. Własna twarz jest groźna, jej odsłonięcie, jej ukazanie grozi obnażeniem się, przyznaniem, odkryciem.

 

Kto jest kim? Fakt czy fałsz?

(…)

Maski –

Chłoną noc, chłoną dźwięk

Aż zamroczy je oślepiający blask

 

Lecz kto rozpozna twarz?

(…)

Co za bal –

Maskarada samych kłamstw

(…)

Co za bal –

Bije z maski oczu blask

Co za bal –

Własna twarz

Chcesz czy nie, jest zawsze groźna

 

Dla Eryka groźna podwójnie - dosłownie i metaforycznie. Zdjęcie maski ukazało brzydotę i okaleczenie, wywołując obrzydzenie i strach tej, na której mu zależało. Jej jedno spojrzenie na jego straszną twarz sprawiło, że już nie miał wątpliwości, że już nigdy nie będzie dla niej aniołem. Pełen bólu wykrzyczeć tylko mógł:

 

„Czy też spojrzysz jeszcze raz

Na tę przeklętą twarz

Maszkarę szpetną co w piekle tkwi

Lecz w duszy chce znaleźć niebo”

 

Zdjęcie maski to też nazwanie wprost tego co żarzyło się gdzieś w głębi jego pełnego smutku „ja”. Sprawiło, że zdradził się z tym co w nim było dobrego, wyjątkowego. Pojawiła się w jego życiu nadzieja, która na moment pozwoliła mu zdjąć maskę. Wzmacniana dzień po dniu, obdarła go z jedynej ochrony przed światem. Zdarcie maski, która osłaniała jego duszę, odsłoniło jego bezbronność. Na progu spełnienia marzeń, w chwili gdy poczuł, że jest w stanie wyzwolić się z okowów spinającej go koszmarnej codzienności, kaprys losu, odwrócenie się czyjegoś serca, a być może zbyt duża wiara pokładana w marzeniach, sprawiły, że jego świat się rozprysnął niczym kryształowy żyrandol. W huku pękających szkieł, w przerażeniu tłumów, odrazie ukochanej jego świat zawalił się. Po krótkim zachłyśnięciu się szczęściem wrócił do swego życia ukrytego w podziemiach. Musiał uciekać przed żądnym krwi motłochem.

 

Cóż mógł jednak zaoferować? On - anioł mroku, wychowanek mrocznych podziemi Opery… Stanowił emanację wszystkiego tego co przerażające, chociaż jednocześnie w jakiś niewytłumaczalny sposób pociągające dla Christine. Wiedziona jego hipnotycznym głosem zanurzyła się w podziemia, pogrążyła się uwiedziona jego głosem w świecie marzeń i snów. W jej oczach nagle mroczne katakumby Opery stały się miejscem magicznym, w którym zasnute pajęczynami korytarze jarzą się światłem żywych kandelabrów. A jego drżący głos pobudzając jej ciemną stronę natury, wciągał do tego świata:

 

„Odrzuć zwykły świat, odrzuć wszystko to co znasz

Niech zapadnie mrok i ciemność niechaj trwa

Słuchaj w niej, jak noc muzykę gra”

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję