Na uwagę zasługuje stojące na wysokim poziomie aktorstwo. „Wojna imperiów” może się poszczycić międzynarodową obsadą, która spełniła pokładane w niej nadzieje. Pierwsze skrzypce w filmie gra praktycznie niestarzejący się Jackie Chan, który potrafi odnaleźć się dosłownie w każdej sytuacji. Aktor posiada wrodzony talent komediowy, lecz gdy zachodzi taka potrzeba, bezproblemowo radzi sobie w scenach dramatycznych. Gra tutaj na „pełnym gazie”. W roli szlachetnego idealisty, jakim jest Huo Chan, sprawdza się doskonale – jest wiarygodny i przekonujący. Nie można mu niczego zarzucić. Podobnie jest zresztą z towarzyszącym mu na ekranie Johnym Cusackiem, dla którego „Wojna imperiów” to jeden z lepszych obrazów w jego filmografii na przestrzeni ostatnich lat. Wykreowany przez wspomnianego aktora bohater stanowi poniekąd przeciwieństwo Huo Ana odegranego przez Jackiego Chana. Generał Lucjusz jest bardziej powściągliwy oraz twardo stąpa po ziemi. Zdradzony przez własny naród, zniesławiony i skazany na wygnanie nie ufa ludziom, do których stracił po prostu szacunek. Bohater przestał wierzyć w sprawiedliwość i dobroć, jednak pod wpływem Huo Ana, jego zasad oraz światopoglądu, na nowo odzyskuje wiarę w ludzi. Ponadto należy również wspomnieć o głównym czarnym charakterze obrazu – generale Tyberiuszu, którego rola przypadła w udziale Adrienowi Brody’emu. Mimo że aktor pojawia się dopiero w drugiej części filmu, to potrafi skraść całe show dla siebie. Jest wyrazisty, a wykreowany przez niego skorumpowany generał spełnia swoją funkcję – to prawdziwy badass, którego nie da się polubić za żadne skarby świata. Brody bawi się swoją rolą, niejednokrotnie szarżując na ekranie, lecz zachowując przy tym odpowiedni umiar. Aktorsko film wypada całkiem nieźle, powiem więcej – jest lepiej, niż było można oczekiwać, szczególnie ze względu na słabsze lata dwóch ostatnich, rzeczonych powyżej aktorów.

 

Imponujące wrażenie robi oprawa audiowizualna. Należycie spożytkowano dostępne środki, oferując widzom widowiskowe walki, piękne zdjęcia oraz zapierające dech w piersiach sceny batalistyczne. Na szczególną uwagę zasługują oczywiście akrobatyczne popisy aktorów. Jackie Chan młodzieniaszkiem już nie jest, lecz w filmie daje z siebie wszystko. Sceny walki wręcz z jego udziałem zachwycają świetną choreografią oraz nieskazitelnym montażem. Jeszcze lepiej wypadają pojedynki z użyciem broni białej, w których twórcy popisują się dużą pomysłowością. Już dla tych kilku scen zdecydowanie film warto zobaczyć. Ponadto „Wojna imperiów” może poszczycić się bardzo dobrymi zdjęciami, które nieźle oddają atmosferę pustynnych krajobrazów. Jaskrawe i pełne barw za dnia oraz stonowane, monotonne i głębokie nocą dają naprawdę niezwykły kontrast. Plusem dzieła są również sceny batalistyczne. Końcowa batalia cieszy oko, a twórcom udaje się opanować ekranowy chaos, ukazując widzom rzeczoną potyczkę z perspektywy kilku bohaterów. Pod względem realizatorskim produkcji nie można niczego zarzucić. Warto też wspomnieć, że dzieło jest bardzo realistyczne i brutalne. Może krew nie leje się na ekranie litrami, jednak odcinanie rąk lub podrzynanie gardeł robi wrażenie. Produkcja dostała kategorię wiekową R, co twórcy skrupulatnie wykorzystali. Brak tutaj ugrzecznień, a większość zabójstw pokazana jest wprost. Zapomnijcie o symbolice i półśrodkach.

 

„Wojna imperiów” to zaskakująco dobry film, na który z pewnością warto poświęcić swój czas. Nie jest to przełomowe widowisko wytyczające nowe kierunki w kinematografii, ale przyjemne kino rozrywkowe zrealizowane z ogromnym rozmachem, zawierające ponadto ciekawe spostrzeżenia  i życiowe refleksje.

 

Ocena 6,5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Autor publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem bartez13_17 oraz portalu MoviesRoom.pl

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję