Funkcja posagów

 

Zastanówmy się teraz do czego służyły posagi. Z jednej strony pełniły one funkcję kulturową i są symbolem upamiętniającym założycieli tamtejszej cywilizacji. Według legendy, cywilizacja na Wyspie Wielkanocnej założona została przez Hotu Matua i sześciu uciekinierów z pogrążającej się w oceanie Mu/Lemurii. Z drugiej strony ogromne arcydzieła stanowiły rozwiązanie technologiczne. Wczesne „olbrzymy” wykonano z andezytu (skała drobnoziarnista, podobna do granitu, jej skład to: plagioklaz, skaleń, ciemne ferremagnetyczne materiały), podczas gdy większość posągów stworzono z miejscowego bazaltu. Podobnie jak na Nan Madol, mieszkańcy Wyspy Wielkanocnej wykorzystywali granitowe arcydzieła do uzyskiwania prądu elektrycznego w wyniku naporu skał. Pamiętajmy, że wyspa znajdowała się w środku dwóch uskoków i zachodziło wielkie ryzyko, że cała cywilizacja przepadnie poprzez czynniki endogenne np. trzęsienia ziemi (o położeniu wiedzieli mieszkańcy wyspy, co potwierdza ich wiedzę  z zakresu geografii). Właściwości posągów pozwalały przechwytywać energie wytwarzane pod powierzchnią ziemi i tym samym rozładowywać napięcie podziemne w postaci energii elektrycznej. Co więcej, jak powszechnie wiadomo znaczne masy granitu wytwarzają wysokie promieniowanie, zmieniając jednocześnie stan ludzkiej świadomości. Przebywając w towarzystwie posagów dana osoba mogła zwiększyć swoje przeżycia i poprawić umiejętności, jeżeli chodzi o wyjścia z ciała (eksterioryzację), a więc spotęgować swoje połączenie z Wyższym, Kosmicznym Ja. Warto zaznaczyć też, z aktywnością tektoniczną związane jest uwalnianie jonów ujemnych, a ponieważ posągi stanowiły antyczne rezonatory energetyczne, to niskie częstotliwości wpływały na fale mózgowe alfa, które osiągane są m.in. podczas medytacji.

 

Zadziwiające jest również podobieństwo pisma ludów z Wyspy Wielkanocnej (rongo-rongo), Mohendżo Daro (Indie) oraz Indian Cuna w Panamie. „Tak jak w rongo-rongo, piktogramy plemienia Cuna są naprzemianległe, sylabiczne i  utrwalone na drewnianych tabliczkach, znanych na Rapa Nui jako „kohau”. Zależności te dowodzą, że niegdyś w przeszłości istniał wielki kontynent Lemuria (znana też pod nazwą Hiva ), z którego ludność rozprzestrzeniła się w wyniku kataklizmów naturalnych i osiedliła w różnych częściach świata, przenosząc jednocześnie kulturę materialną. Z kolei architektoniczne i mitologiczne zależności zauważyć można między twórczością ludów z Rapa Nui oraz preinkaskiego miasta  w Ameryce Południowej – Tiahaunaco. Na tzw. Bramie Słońca widnieją postacie ludzi-ptaków, które są identyczne z tymi spotykanymi na Wyspie Wielkanocnej – w piśmie i płaskorzeźbach w Orongo. „Co więcej, każdy z ludzi-ptaków zdobiących Bramę Słońca w Tiahuanaco trzyma pionowo kij w trójpalczastej ręce, której, tak samo jak u występujących w rongo-rongo ludzi ptaków, brakuje jednego palca”. Przy budowie Tiahuanaco zaangażowani byli giganci, którzy wznieśli miasto w ciągu jednego dnia i jednej nocy. Ponadto, podobieństwa można zauważyć w murach cyklopowych budowanych zarówno przez mieszkańców Rapa Nui, jak i Tiahuanaco.

 

Według przekazu zaczerpniętego z legend, dawniej Wyspa poprzecinana była drogami brukowanymi płaskimi kamieniami. Tablice wspominają o rządzących bogach pochodzących z nieba oraz postać Wielkiego Króla posiadającego moce stwarzania oraz protekcji. W końcu podawana jest informacja, iż Wyspa Wielkanocna była fragmentem ogromnego kontynentu Mu. Ciekawostką jest na pewno, iż sama wyspa położona jest dokładnie pośrodku przecięcia dwóch uskoków tektonicznych. Dla rdzennych mieszkańców wyspę nazywano Rapa Nui, czyli „wielka ziemia boga słońca” lub też Te-pito-te-henua, co tłumaczy się jako „Pępek Świata”. Na wyspie znamienne jest, że dokładnie siedem posągów maoi zwrócone zostały w kierunku wody, podczas gdy pozostałe kamienne olbrzymy zwrócone są twarzą do lądu. Podobny układ świadczy i symbolizuje prawdziwość legendy o Hotu Matua i jego sześcioosobowej załogi, która przybyła na Rapa Nui. Posągi zwrócone są stronę, gdzie niegdyś istniała Lemuria/Mu. Monumentalne rzeźby ustawione zostały na zachód Słońca wiosennej równonocy, co oznacza że przybysze musieli być bardzo dobrymi astronomami.  Na terenie wyspy odnaleziono również niemal 100 domów pobudowanych w równej linii wzdłuż kamiennych lub ziemnych tarasów, natomiast na skałach nieopodal siedzib mieszkalnych uwieczniono podobizny ptaków, ryb, człowieka, mitycznych zwierząt oraz żółwi.

 

Konwencjonalna nauka jeszcze długo nie zaakceptuje istnienia w dalekiej przeszłości legendarnych kontynentów, a także niezwykłej wiedzy, jaką dysponowali ówcześni mieszkańcy Ziemi. Według podań starożytnych, na początku byli bogowie, następnie pojawili się półbogowie, a dopiero w ostatniej kolejności nastały rządy ludzi. Niestety założenia akademickie pozwalają na rozpowszechnianie i tak mało poznanej ery człowieka …

 

Źródła:

1. Childress D. H., „Zaginione miasta Lemurii i wysp Pacyfiku”, wyd. Amber, Warszawa 2007

2. Joseph F., „Tajemnica najstarszej kultury na Ziemi”, wyd. Amber, Warszawa 2007

3. Churchword J., „Mu, zaginiony kontynent” (zakazanawiedza.bugs3.com)

 

Autor publikuje również na swoim blogu:

lukaszkulak92.wordpress.com 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję