"Nie oddychaj" – Ciemność to koszmar widzących i raj dla ślepców - Recenzje filmów - Strona 2

Imponuje oprawa audiowizualna. Fede Alvarez zręcznie posługuje się kamerą, prowadząc widzów po posiadłości niepozornego weterana wojskowego. Reżyser snuje się po słabo oświetlonych korytarzach, ukazując zakamarki starego domostwa, płynnie przechodząc z jednego pokoju do drugiego, jak również sprawnie manewrując pomiędzy kolejnymi piętrami. Nie ma tutaj mowy o żadnym ekranowym chaosie, wszystko jest skrupulatnie zaplanowane i służy budowaniu niesamowitego klimatu. Widzowie zatem wraz z bohaterami produkcji skrywają się przede wszystkim w cieniu, starając się uniknąć poruszającego się niemal z zegarmistrzowską precyzją domownika. Wypełnione ciemnością pomieszczenia i wszechobecna cisza przerywana nierównym oddechem zszokowanych obrotem spraw złodziei wpływa na budowanie napięcia oraz poczucie ciągłego niepokoju. Przez cały seans siedzimy z duszą na ramieniu, obserwując poczynania bohaterów desperacko próbujących wydostać się z domu. W tym właśnie tkwi siła omawianego filmu. Reżyser bez większych problemów potrafi szafować uczuciami i emocjami widzów, wzbudzając w nich strach, poczucie bezradności raz obawę przed utratą życia – wystarczy, że utożsamicie się z obserwowanymi postaciami, spróbujecie odnaleźć się w ich sytuacji. Cała oprawa audiowizualna wydaje się podporządkowana wizji i pokręconym myślom Fede Alvareza. Warto tutaj wspomnieć o zastosowanych w punkt spowolnieniach, które naprawdę potrafią zaskoczyć i rewelacyjnym udźwiękowieniu, w dużym stopniu odpowiedzialnym za atmosferę dzieła. Nie brakuje też ogromnej dozy brutalności, film jest krwisty i nie ma tutaj miejsca na ugrzecznienia, o czym świadczy przyznana produkcji kategoria wiekowa R. Zatem można tylko podziwiać i życzyć innym twórcom, aby równie dobrze mieli opanowane ABC klasycznego obrazu grozy, ponieważ na „Nie oddychaj” z pewnością kinomani poczują dreszczyk emocji.

Pomimo swoich licznych i niezaprzeczalnych zalet, „Nie oddychaj” ma jedną, dość drażniącą wadę, mianowicie samo zakończenie. Nie będę Wam tutaj psuć zabawy z samodzielnego odkrywania losów bohaterów tej pełnej napięcia i brutalności historii, lecz powiem, iż jest ono niesatysfakcjonujące i powtórkowe, czego wprost nie potrafię wybaczyć Fede Alvarezowi, który po „Martwym złu” wydawał mi się reżyserem bezkompromisowym, lubiącym zaskakiwać i omijać schematy. Finał wyraźnie obniża wartość dzieła, osłabia jego mocną i szokującą wymową. Zatem kontrowersyjna i mroczna, tak, dobrze przeczytaliście, mroczna opowieść o trójce pozbawionych skrupułów złodziei kończy się w ckliwy i ograny sposób, co jest naprawdę niewymownie rozczarowujące, jeśli spojrzeć na resztę produkcji, niezwykle oryginalną przecież. Owszem, na cukierkowym witrażu pojawia się spora i zauważalna rysa, będąca wspomnieniem tragicznych zajść w domu ślepca, lecz to zdecydowanie za mało. Zabrakło odpowiedniego spuentowania zarysowanego podczas seansu motywu zbrodni i kary – przestępstwo zostało popełnione, ale jedynie połowicznie wymierzono sprawiedliwość.

„Nie oddychaj” to jeden z najbardziej pomysłowych horrorów tego roku, w którym niepotrzebne są paranormalne byty, aby zszokować widzów i wzbudzić w nich początkowo niepokój, a w konsekwencji faktyczne przerażenie o losy bohaterów. Produkcja stanowi klasyczny przykład klimatycznego obrazu grozy, gdzie nacisk położono na odpowiednio stopniowanie napięcie, brutalność, zaskakujące zwroty akcji i przemyślaną historię, ograniczając do minimum stosowane ostatnio w nadmiarze, popularne jump scares. „Nie oddychaj” to też jeden z nielicznych horrorów, gdzie postacie nie stanowią jedynie pięknych wydmuszek do rozbicia (czyt. zgładzenia). Zatem, pomijając słabe zakończenie produkcji, z nowym dziełem Fede Alvareza trzeba się po prostu zapoznać i nie mam tutaj na myśli jedynie pasjonatów obrazów grozy, lecz wszystkich zwolenników dobrego kina, ponieważ stojącego na podobnym poziomie filmu traktującego o napaści na dom, długo by szukać na półkach pełnych B-klasowych przeciętniaków.

Ocena: 8/10