aragorn136 (6687 pkt)Strona WWW Autora1 562
1 908 min.
Recenzje filmów
aragorn136 (6687 pkt)
705 dni temu
2018-02-13 13:06:07
Stany Zjednoczone, niepewny początek lat 60., czasy zimnej wojny. W rządowym, pilnie strzeżonym laboratorium przeprowadzane są ukryte przed oczami zwykłych ludzi eksperymenty. Szczególną klauzulą tajności objęty jest jeden z nich. Oto bowiem gdzieś z terenów Ameryki Południowej, a konkretniej Amazonii, zostaje siłą przywieziony i uwięziony pewien przedziwny osobnik. Nie, nie jest to potwór z Czarnej Laguny ani Abe Sapien, kumpel Hellboya, choć wyglądem przypomina ich krewnych. To stworzenie nie jest na pierwszy rzut oka bardzo niebezpieczne. Nie wydaje się też erudytą. Ale Rosjanie i tak bardzo chcieliby go dostać w swoje łapska – może posłuży jako broń. Przypadkiem człowieka-rybę poznaje mająca dostęp do każdego zakamarka laboratorium sprzątaczka Elisa Esposito. Dziewczyna jest niemową i coraz bardziej, z dnia na dzień przywiązuje się do nowego przyjaciela, świetnie się z nim „dogadując”. Wrażliwa Elisa marzy o bliskości i czułości mężczyzny. Tylko co się z tego kurczę urodzi…
Brzmi kuriozalnie? Spokojnie. „Kształt wody” to, mimo mojego marudzenia w pierwszym akapicie, dobry film. Na pewno lepszy niż wcześniejsze „Crimson Peak. Wzgórze krwi”. Reżyser znów powraca do tego, w czym czuje się idealnie – pod płaszczykiem mrocznej opowieści fantasy przemyca ważką problematykę. W „Labiryncie Fauna” główną bohaterką uczynił dziewczynkę, która pragnęła uleczyć traumę związaną z wojną domową w Hiszpanii i surową ręką sadystycznego ojczyma poprzez ucieczkę w świat fantazji. W „Kształcie wody” idzie jeszcze dalej. Przemyca nadal aktualne tematy: wykluczenia, akceptacji inności, samotności czy rasizmu. Sporo tego, jak na taki film. Aż by się chciało rzec: o kilka problemów za dużo. W pewnym momencie bowiem zamiast głębokiej wiary, że dobroć ludzka wygrywa, a gdzieś istnieje ten chociażby symboliczny, piękniejszy wymiar, w którym zło nie ma prawa istnienia, zaczyna rządzić naiwność scenariusza. Na szczęście aktorzy robią wszystko, aby płaskich bohaterów przekuć w istoty z krwi i kości.
Pierwsze skrzypce gra tu znana z „Blue Jasmine” Woody’ego Allena Sally Hawkins. Jej Elisa będzie bliska wielu widzom. Choć ma przyjaciół: niespełnionego starszego geja Gilesa (świetny Richard Jenkins) i ekstrawertyczną, energiczną czarnoskórą sprzątaczkę Zeldę (jak zwykle wiarygodna Octavia Spencer), to prowadzi pozbawione miłości samotne i monotonne życie. Elisa płynie z rytmem zegara. Budzi się, masturbuje w wannie, idzie do pracy, podpisuje obecność, myje podłogi i „gawędzi” z Zeldą. Ale już niedługo powtarzające się czynności znikną. Elisa stanie się piękną w pełnym znaczeniu tego słowa, kiedy pozna bestię w niekoniecznie oczywistym znaczeniu tego słowa. Przez żołądek do serca (jajko gotowane na twardo symbolem rodzącej się miłości)… Hawkins stworzyła postać, nie wypowiadając ani jednego zdania. I zrobiła to tak, że od samego początku da się ją lubić. Czy to rola wybitna, to już niech każdy rozsądzi sam. Mnie przekonała w tej swojej nieporadności i przemianie w waleczną promieniującą optymizmem kobietkę, która wreszcie ma szansę dostać od losu szansę na lepsze jutro.
Po drugiej stronie barykady stoi twardy, nieustępliwy rasista – pułkownik Strickland, w którego wciela się Michael Shannon – człowiek, który od czasu melodramatu „Droga do szczęścia” i serialu „Zakazane imperium” rozwija się i zaskakuje z roli na rolę (pamiętacie tę w „Zwierzętach nocy”?; mocna!). Jako Strickland też wypada nad wyraz dobrze. To schematyczna postać, lecz w jego wykonaniu nabiera pewnej głębi i tajemnicy. Warto też zwrócić uwagę na kreację Michaela Stuhlbarga („Tamte dni, tamte noce”), empatycznego naukowca badającego człowieka-rybę.
No i wizualnie film del Toro jest rozkoszą dla zmysłów (większą niż efekciarski „Pacific Rim”). Nie tylko pod względem scenografii. W oku kamery Dana Lauststena, z którym reżyser współpracował już przy jego „Wzgórzu krwi”, woda nabiera koloru zgniłej zieleni połączonej z błękitem oceanu. Przygaszone kolory powodują, że świat ten jest jednocześnie baśniowy i brutalny. Piękny i brudny. Przyciąga i odpycha. I mimo że sama wymyślona przez del Toro fabuła nie angażuje (przynajmniej mnie) tak bardzo, aby zanurzyć się w niej po szyję, to jednak formalna strona obrazu – szalona, odważna wizja twórcy i wspomniani czujący się na planie jak ryba w wodzie aktorzy powodują, że ów film zasłużył na – może nie wór – ale na sakwę nagród. Szczególnie w kategoriach technicznych statuetki Oscara są jak najbardziej zasłużone.
„Kształt wody” to złota rybka – dla jednych widzów z ikrą, dla innych bez. Jedni będą się bawić na filmie świetnie, szukając nawiązań do innych produkcji. Innych z kolei owa dość infantylna, schematyczna bajka nie tyle wynudzi, co raczej przejdą obok niej obojętnie i nie zmieni nawet tego muzyka Alexandre Desplata (laureata Oscara za „Grand Budapest Hotel”) nadająca filmowi subtelnego, poetyckiego tonu. Tak już bywa z dziełami Meksykanina – wiecznego chłopca o niezwykle bujnej wyobraźni. Wkłada w nie serce i pasję, ale nie zawsze i nie do wszystkich trafią one na jednakowym poziomie.
Lecz i tak, co by nie mówić, ładna to laurka dla dawnego kina made in Hollywood. Dla tych wszystkich szpiegowskich dreszczowców, musicali (!), monster movie i biblijnych przypowieści. To film skierowany w szczególności do samotnych odmieńców i marzycieli, kroczących przez życie z nadzieją w sercu i zastanawiających się jaki kształt ma woda…
Ocena: 6,5/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Galeria zdjęć - "Kształt wody" – Złota rybka bez ikry
Więcej artykułów od autora aragorn136
Polskie seriale gatunkowe są coraz lepsze. Odważne stwierdzenie? Tak. Ale to żaden fake news, to prawda. Niechaj tego przykładem będzie niedawny „Ślepnąc od świateł”, „Rojst”, czy pierwszy sezon (kolejny podobno już nie tym samym poziomie) „Belfra”. „Wataha” od HBO także należy do grupy tych sprawnie nakręconych i intrygujących produkcji. Mająca własny europejski stem
16 grudnia 2019 roku pojawiła się na polskim rynku muzycznym płyta, na której co prawda nie usłyszycie żadnego wokalu, ale za to otrzymacie kawał wyrazistej instrumentalnej muzyki. Muzyki która łączy w sobie jazz i progresywny rock. I która zabierze Was w rejony nasilone przedziwną, pozytywną aurą, gdzieś do innego, energetycznego wymiaru. Oto „Holograms” zespołu The
Po seansie ostatniego epizodu nowej trylogii „Star Wars” moja wiara w moc została zachwiana. Nie spodziewałem się tak średniego, momentami słabego filmu, ze zbyt szybkim tempem i zaskakującymi (w złym znaczeniu) rozwiązaniami fabularnymi. Ale na szczęście Disney nie jest aż takim potworem, na jakiego może wyglądać. I nie jest też mordercą zarzynającym swoje dzieci. Ni
Był rok 2012, kiedy zdobyli drugie miejsce w finale czwartej edycji „Must Be the Music. Tylko Muzyka”. Mowa o Hanysach tworzących zespół Oberschlesien. Panowie na czele z założycielem i perkusistą Marcelem Różanką oraz ówczesnym wokalistą Michałem Stawiński rozwalili polsatowską scenę. I udowodnili, że można w w nietuzinkowy sposób łączyć ciężkie brzmienia industrial
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
Polecamy podobne artykuły
Są twórcy filmów, dla których słowo niemożliwe nie istnieje. Są ludzie, którzy mając w sobie duszę dziecka, przenoszą na duży ekran opowieści z pogranicza jawy i snu. Takim człowiekiem jest Meksykanin Guillermo del Toro.
Teraz czytane artykuły
Czyżby Guillermo del Toro stworzył swoje magnum opus? 13 nominacji do Oscara dla „Kształtu wody” sugeruje, że odpowiedź na to pytanie może być tylko twierdząca. Szacowna Akademia Filmowa nie może się mylić lub jest tak zaczarowana tą metaforyczną baśnią (czyt. zahipnotyzowana), że nie dostrzega w niej banału, przewidywalności i stosu zużytych klisz. Ja owe wady dostrz
Pierwsze „Jumanji” z 1995 r. to sympatyczna, familijna produkcja, której niezaprzeczalną zaletą jest udział nieodżałowanego Robina Williamsa. Dzieło Johnstona stanowi ciekawy miks lekkiego kina przygodowego z elementami komedii doprawionej dobrymi efektami specjalnymi. Pomimo iż wizualnie niektóre filmowe atrakcje nieco nadgryzł ząb czasu, przebój kasowy sprzed ponad
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
2 maja 2014 roku to nie tylko Dzień Flagi. Nasi rodzimi dystrybutorzy zdecydowali, aby wówczas odbyła się premiera amerykańskiego horroru pt. „Diabelskie nasienie". Problem polega na tym, że obraz trafił do Polski ze sporym opóźnieniem i większość wielbicieli demonicznych opowieści zapoznała się z nim w domowym zaciszu (spuśćmy zasłonę milczenia na źródło z jakiego ko
Nie masz już nie masz w Polsce żydowskich miasteczek, w Hrubieszowie, Karczewie, Brodach, Falenicy. Próżno byś szukał w oknach zapalonych świeczek i śpiewu nasłuchiwał z drewnianej bożnicy (Antoni Słonimski)
Fantastyczno-naukową powieść pt. „Hyperion” wypadałoby postawić na półce obok „Solaris” Lema oraz „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?” Philipa K. Dicka. Choć jest od tych wymienionych słabsza (subiektywne zdanie autora recenzji), to warto się w niej zagłębić, gdyż przedstawione są tu zbliżone zagadnienia: tajemnice kosmosu, kwestia natury ludzkiej, dominacja „m
Gdy 10 kwietnia 1997 roku w księgarniach pojawiła się debiutancka książka J.K. Rowling, to zapewne mało kto spodziewał się po niej większego sukcesu. W końcu powieści fantasy osadzonych w świecie współczesnym było już pod dostatkiem. Jednakże rok 1997 nie był jakimś tam zwykłym rokiem, a „magicznym”. W ten właśnie sposób „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” nie tylko
David Ayer, sprawny rzemieślnik z Hollywood, dowiódł, że potrafi jak mało kto, opowiadać o skorumpowanej policji. To właśnie on napisał „Dzień próby” z oscarową rolą Denzela Washingtona i przedstawił stróżów prawa jako „Bogów ulicy” w stylizowanym na paradokument filmie. A teraz zmienia front i towarzyszy żołnierzom. „Furia” to, co prawda, nie pierwsze jego starcie z
DNA – kwas deoksyrybonukleinowy – jest nośnikiem informacji genetycznej i warunkuje poprzez konkretnie zapisane informacje nasz wygląd zewnętrzny, podatność na dane choroby, kolor włosów, skóry i wiele innych cech fizycznych ludzi.
Superbohaterowie od zawsze byli głęboko zakorzenieni w naszej kulturze. Do dzisiaj o nich pamiętamy i to nie tylko z kart komiksów, ale także późniejszych ekranizacji filmowych. I rzeczywiście, ten temat wydaje się być nieskończony... z roku na rok pojawiają się kolejni herosi, których jedno łączy: mogą pomóc społeczeństwu. Lecz warto zauważyć, że wszyscy ci superboha
Geraltem z Rivii, zapytacie? Niemożliwe, wszak on bohaterem fikcyjnym jest, pomyślicie. Ano prawda to. Czyżby zatem jakowyś z dwóch odtwórców roli Rzeźnika z Blaviken chwilę na pogawędkę znalazł? Nie. Z kimś innym my w karczmie byli, mód i wino pili. Z kimś, kto wiedźmiński świat od podszewki zna i dobrze wie, że „zło to zło, mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno
Wystartujmy wspólnie w daleką kosmiczną podróż. Cel misji: odnaleźć i opisać najsłynniejsze filmowe monstrum. Pamiętajmy jednak, by być czujnym, bowiem Xenomorph nie zna litości i nie wie, co to strach.
No i jest. Czekaliśmy i się doczekaliśmy. Oto pierwszy teaser (ale nie taki krótki, bo aż 2 minutowy) do IX, ostatniego epizodu najnowszej trylogii "Gwiezdnych wojen" od Disneya i ponownie w reżyserii J. J. Abramsa. O ile zapowiedź ma klimat i czującego się jak ryba w wodzie, podstarzałego Billy'ego Dee Williamsa, który powraca do roli Lando, to już podtytuł budzi rac
W gąszczu wielu informacji i obserwacji UFO istnieją takie, których racjonalnie wytłumaczyć się nie da. Szczególnie, gdy wiążę się to z jego lądowaniem i bliskim spotkaniu ludzi z kosmitami. Zaskakujące jest, że także w Polsce nie brakuje takich wydarzeń.
Rzecz niesłychana! Tom Cruise, mimo że coraz starszy, kolejny raz staje w szranki z przybyszami z kosmosu, którym tylko jedno na myśli: zniszczenie ludzkości. I widać, że w gatunku science fiction czuje się jak ryba w wodzie. Po „Wojnie światów” (2005) i „Niepamięci” (2013) wspólnie z nim tkwimy „Na skraju jutra”. Już na wstępie szczerze można stwierdzić, że to jeden
Nowości
Geraltem z Rivii, zapytacie? Niemożliwe, wszak on bohaterem fikcyjnym jest, pomyślicie. Ano prawda to. Czyżby zatem jakowyś z dwóch odtwórców roli Rzeźnika z Blaviken chwilę na pogawędkę znalazł? Nie. Z kimś innym my w karczmie byli, mód i wino pili. Z kimś, kto wiedźmiński świat od podszewki zna i dobrze wie, że „zło to zło, mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno
14 stycznia już po raz 27. wręczono Paszporty Polityki, czyli nagrody za najważniejsze osiągnięcia w szeroko pojętej dziedzinie polskiej kultury za rok 2019. Otrzymali je twórcy i wykonawcy, którzy swoim talentem, charyzmą i oryginalnością najbardziej zwrócili na siebie uwagę. Łącznie nagrodzono siedem osób w siedmiu kategoriach. Wśród laureatów znaleźli się m.in. mło
Ma dopiero 17 lat, a już może pochwalić się odkryciem, o jakim jego rówieśnicy nawet nie śnili. Gdy koledzy i koleżanki Wolfa szukali Pokemonów swoimi smartfonami, on wolał spoglądać w gwiazdy. Marzyciel? Nie. To młody mieszkaniec Nowego Jorku, który badaniem kosmosem fascynuje się od najmłodszych lat. Niedawno odbywał wakacyjny staż w... NASA i tam też zauważył cień
Uliczka oświetlana chłodną poświatą księżyca, chwiejnie migoczące światła latarń, poza zasięgiem których chyłkiem przemyka postać w pelerynie. Omdlewająca w uścisku ofiara, biała szyja, błysk kłów i przytłaczająca cisza, mącona jedynie przez zachłanne chłeptanie… Kalka wielokrotnie powielana, gotycki sztafaż wielokrotnie używany i wykorzystywany w dziesiątkach lepszyc
Carbonara wcale nie jest włoską potrawą. Co nie zmienia faktu, że każda bardziej lub mniej szanująca się włoska restauracja ma ją w swojej ofercie. Gości również w naszych domach, i to z kilku powodów: smak, cena i łatwość w przygotowaniu. Jednak czym tak naprawdę jest włoska potrawa?
Polskie seriale gatunkowe są coraz lepsze. Odważne stwierdzenie? Tak. Ale to żaden fake news, to prawda. Niechaj tego przykładem będzie niedawny „Ślepnąc od świateł”, „Rojst”, czy pierwszy sezon (kolejny podobno już nie tym samym poziomie) „Belfra”. „Wataha” od HBO także należy do grupy tych sprawnie nakręconych i intrygujących produkcji. Mająca własny europejski stem
Artykuły z tej samej kategorii
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nie ukrywam. Czekałem na ten film bardziej niż na nowe „Gwiezdne wojny”. Ba! Bardziej niż na „Jokera”. Dlaczego? Lepiej darujcie te retoryczne pytanie. Scorsese. Jedno nazwisko, jedna odpowiedź, w której kryje się wszystko. Legendarny reżyser mający na swoim koncie klasyki. Człowiek portretujący gangsterski półświatek z dłonią równie mistrzowską, co Coppola i De Palma
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.293