aragorn136 (6377 pkt)Strona WWW Autora1 513
1 855 min.
Recenzje filmów
aragorn136 (6377 pkt)
668 dni temu
2018-02-13 13:06:07
Stany Zjednoczone, niepewny początek lat 60., czasy zimnej wojny. W rządowym, pilnie strzeżonym laboratorium przeprowadzane są ukryte przed oczami zwykłych ludzi eksperymenty. Szczególną klauzulą tajności objęty jest jeden z nich. Oto bowiem gdzieś z terenów Ameryki Południowej, a konkretniej Amazonii, zostaje siłą przywieziony i uwięziony pewien przedziwny osobnik. Nie, nie jest to potwór z Czarnej Laguny ani Abe Sapien, kumpel Hellboya, choć wyglądem przypomina ich krewnych. To stworzenie nie jest na pierwszy rzut oka bardzo niebezpieczne. Nie wydaje się też erudytą. Ale Rosjanie i tak bardzo chcieliby go dostać w swoje łapska – może posłuży jako broń. Przypadkiem człowieka-rybę poznaje mająca dostęp do każdego zakamarka laboratorium sprzątaczka Elisa Esposito. Dziewczyna jest niemową i coraz bardziej, z dnia na dzień przywiązuje się do nowego przyjaciela, świetnie się z nim „dogadując”. Wrażliwa Elisa marzy o bliskości i czułości mężczyzny. Tylko co się z tego kurczę urodzi…
Brzmi kuriozalnie? Spokojnie. „Kształt wody” to, mimo mojego marudzenia w pierwszym akapicie, dobry film. Na pewno lepszy niż wcześniejsze „Crimson Peak. Wzgórze krwi”. Reżyser znów powraca do tego, w czym czuje się idealnie – pod płaszczykiem mrocznej opowieści fantasy przemyca ważką problematykę. W „Labiryncie Fauna” główną bohaterką uczynił dziewczynkę, która pragnęła uleczyć traumę związaną z wojną domową w Hiszpanii i surową ręką sadystycznego ojczyma poprzez ucieczkę w świat fantazji. W „Kształcie wody” idzie jeszcze dalej. Przemyca nadal aktualne tematy: wykluczenia, akceptacji inności, samotności czy rasizmu. Sporo tego, jak na taki film. Aż by się chciało rzec: o kilka problemów za dużo. W pewnym momencie bowiem zamiast głębokiej wiary, że dobroć ludzka wygrywa, a gdzieś istnieje ten chociażby symboliczny, piękniejszy wymiar, w którym zło nie ma prawa istnienia, zaczyna rządzić naiwność scenariusza. Na szczęście aktorzy robią wszystko, aby płaskich bohaterów przekuć w istoty z krwi i kości.
Pierwsze skrzypce gra tu znana z „Blue Jasmine” Woody’ego Allena Sally Hawkins. Jej Elisa będzie bliska wielu widzom. Choć ma przyjaciół: niespełnionego starszego geja Gilesa (świetny Richard Jenkins) i ekstrawertyczną, energiczną czarnoskórą sprzątaczkę Zeldę (jak zwykle wiarygodna Octavia Spencer), to prowadzi pozbawione miłości samotne i monotonne życie. Elisa płynie z rytmem zegara. Budzi się, masturbuje w wannie, idzie do pracy, podpisuje obecność, myje podłogi i „gawędzi” z Zeldą. Ale już niedługo powtarzające się czynności znikną. Elisa stanie się piękną w pełnym znaczeniu tego słowa, kiedy pozna bestię w niekoniecznie oczywistym znaczeniu tego słowa. Przez żołądek do serca (jajko gotowane na twardo symbolem rodzącej się miłości)… Hawkins stworzyła postać, nie wypowiadając ani jednego zdania. I zrobiła to tak, że od samego początku da się ją lubić. Czy to rola wybitna, to już niech każdy rozsądzi sam. Mnie przekonała w tej swojej nieporadności i przemianie w waleczną promieniującą optymizmem kobietkę, która wreszcie ma szansę dostać od losu szansę na lepsze jutro.
Po drugiej stronie barykady stoi twardy, nieustępliwy rasista – pułkownik Strickland, w którego wciela się Michael Shannon – człowiek, który od czasu melodramatu „Droga do szczęścia” i serialu „Zakazane imperium” rozwija się i zaskakuje z roli na rolę (pamiętacie tę w „Zwierzętach nocy”?; mocna!). Jako Strickland też wypada nad wyraz dobrze. To schematyczna postać, lecz w jego wykonaniu nabiera pewnej głębi i tajemnicy. Warto też zwrócić uwagę na kreację Michaela Stuhlbarga („Tamte dni, tamte noce”), empatycznego naukowca badającego człowieka-rybę.
No i wizualnie film del Toro jest rozkoszą dla zmysłów (większą niż efekciarski „Pacific Rim”). Nie tylko pod względem scenografii. W oku kamery Dana Lauststena, z którym reżyser współpracował już przy jego „Wzgórzu krwi”, woda nabiera koloru zgniłej zieleni połączonej z błękitem oceanu. Przygaszone kolory powodują, że świat ten jest jednocześnie baśniowy i brutalny. Piękny i brudny. Przyciąga i odpycha. I mimo że sama wymyślona przez del Toro fabuła nie angażuje (przynajmniej mnie) tak bardzo, aby zanurzyć się w niej po szyję, to jednak formalna strona obrazu – szalona, odważna wizja twórcy i wspomniani czujący się na planie jak ryba w wodzie aktorzy powodują, że ów film zasłużył na – może nie wór – ale na sakwę nagród. Szczególnie w kategoriach technicznych statuetki Oscara są jak najbardziej zasłużone.
„Kształt wody” to złota rybka – dla jednych widzów z ikrą, dla innych bez. Jedni będą się bawić na filmie świetnie, szukając nawiązań do innych produkcji. Innych z kolei owa dość infantylna, schematyczna bajka nie tyle wynudzi, co raczej przejdą obok niej obojętnie i nie zmieni nawet tego muzyka Alexandre Desplata (laureata Oscara za „Grand Budapest Hotel”) nadająca filmowi subtelnego, poetyckiego tonu. Tak już bywa z dziełami Meksykanina – wiecznego chłopca o niezwykle bujnej wyobraźni. Wkłada w nie serce i pasję, ale nie zawsze i nie do wszystkich trafią one na jednakowym poziomie.
Lecz i tak, co by nie mówić, ładna to laurka dla dawnego kina made in Hollywood. Dla tych wszystkich szpiegowskich dreszczowców, musicali (!), monster movie i biblijnych przypowieści. To film skierowany w szczególności do samotnych odmieńców i marzycieli, kroczących przez życie z nadzieją w sercu i zastanawiających się jaki kształt ma woda…
Ocena: 6,5/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Kształt wody" – Złota rybka bez ikry
Więcej artykułów od autora aragorn136
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nie ukrywam. Czekałem na ten film bardziej niż na nowe „Gwiezdne wojny”. Ba! Bardziej niż na „Jokera”. Dlaczego? Lepiej darujcie te retoryczne pytanie. Scorsese. Jedno nazwisko, jedna odpowiedź, w której kryje się wszystko. Legendarny reżyser mający na swoim koncie klasyki. Człowiek portretujący gangsterski półświatek z dłonią równie mistrzowską, co Coppola i De Palma
Dwa lata temu światło dzienne ujrzał pewien brytyjski serial telewizji Channel 4, który stał się sporym hitem i powiewem świeżości wśród młodzieżowych produkcji. Nic w tym dziwnego. Miał także premierę na Netflixie i był wierną adaptacją szalonego, dość mrocznego komiksu Charlesa Forsmana o przedziwnej parze nastolatków. Pierwszy, zapowiadany jako zamknięta całość, se
Dla Davida Michôda – australijskiego reżysera i scenarzysty, „Król” miał być nowym wyzwaniem w karierze. Zrealizował co prawda, dodam – z niezłym skutkiem, i satyrę wojenną, i kryminał, i dramat w postapokaliptycznym anturażu. Ale dość mroczny film historyczny na motywach kronik Szekspira, rozgrywający się w XV-wiecznej Anglii – to obraz najtrudniejszy do zaprezentowa
Wieś na Kujawach. Jesienny wieczór. Za oknem wieje lekki zimny wiatr, nad polami unosi się mgła tak gęsta, że może „zadusić” konia razem z woźnicą. Gdzieś w oddali wyją… wilki (niech się nikt nie dziwi, są dowody na to, że przybyły do miejscowych lasów). Dodatkowo coś się dzieje z prądem, a w szafce stoi ostatnia świeca. A ja trzymam w dłoniach książkę i mam obawy, cz
Polecamy podobne artykuły
Są twórcy filmów, dla których słowo niemożliwe nie istnieje. Są ludzie, którzy mając w sobie duszę dziecka, przenoszą na duży ekran opowieści z pogranicza jawy i snu. Takim człowiekiem jest Meksykanin Guillermo del Toro.
Teraz czytane artykuły
Czyżby Guillermo del Toro stworzył swoje magnum opus? 13 nominacji do Oscara dla „Kształtu wody” sugeruje, że odpowiedź na to pytanie może być tylko twierdząca. Szacowna Akademia Filmowa nie może się mylić lub jest tak zaczarowana tą metaforyczną baśnią (czyt. zahipnotyzowana), że nie dostrzega w niej banału, przewidywalności i stosu zużytych klisz. Ja owe wady dostrz
24 maja 2019 roku około 23:00 na polskim niebie były widoczne dziwne światła poruszające się w linii prostej. Było ich 60 i leciały jedna za drugą, tworząc niesamowite zjawisko. Czy to było UFO?
Misja wykonana! Damian i Wiktor Ignaczakowie spełnili swoje marzenie. Szczęśliwie i zgodnie z planem powrócili w połowie lipca do rodzinnego Włocławka. Co ciekawego mieli nam do powiedzenia?
To bardzo szybkie i proste w wykonaniu, szczególnie popularne na Kujawach danie, które może przygotować każdy (nawet nie posiadający talentu kulinarnego). Zapewne niektórym kojarzy się ze smakiem z dzieciństwa, kiedy to nasze kochane babcie częstowały nas tymi lekkimi i puszystymi placuszkami.
8 listopada 2019 roku na PS4 (a w 2020 na PC) ukaże się „Death Stranding” – oczekiwana, wysokobudżetowa gra akcji, o której Peter Tieryas – amerykański pisarz powieści w realiach science-fiction, a także dziennikarz publikujący na łamach IGN napisał: „Zapiera dech w piersi. To jedno z najbardziej unikalnych i fantastycznych doświadczeń w całej mojej przygodzie z grami
„Istnieje teoria, że w prehistorycznych czasach Ziemię nawiedzili kosmici”- F.Mulder (D.Duchovny, "Z Archiwum X", „The end”, seria 5.). W dzisiejszych czasach, jeśli ktoś wysuwa teorię dotyczącą istot pozaziemskich, uważany jest za osobę dziwną. Jednak wystarczy poczytać starożytne teksty, by dojść do wniosku, że historia naszej planety nie musi być taka oczywista, ja
Co jakiś czas pojawiają się na ekranach kin takie filmy, że po ich obejrzeniu odzyskuje wiarę w kondycję naszego rodzimego kina. Inspirowane prawdziwymi wydarzeniami „Boże Ciało” Janka Komasy jest właśnie takim obrazem. Mało tego, ten zdobywca trzech Złotych Lwów na festiwalu w Gdyni oraz weneckiej nagrody specjalnej, sprawia, że odzyskuje wiarę w ludzi.
DNA – kwas deoksyrybonukleinowy – jest nośnikiem informacji genetycznej i warunkuje poprzez konkretnie zapisane informacje nasz wygląd zewnętrzny, podatność na dane choroby, kolor włosów, skóry i wiele innych cech fizycznych ludzi.
Z cyklu ciekawe miejsca do zwiedzania w Polsce, tym razem prezentujemy Wam Szymbark na Kaszubach. Miejsce to niezwykłe, przypominające o tragicznych losach ludzi stąd pochodzących, ale mimo to tętniące życiem. Dlaczego warto się tam udać?
Nie masz już nie masz w Polsce żydowskich miasteczek, w Hrubieszowie, Karczewie, Brodach, Falenicy. Próżno byś szukał w oknach zapalonych świeczek i śpiewu nasłuchiwał z drewnianej bożnicy (Antoni Słonimski)
Fantastyczno-naukową powieść pt. „Hyperion” wypadałoby postawić na półce obok „Solaris” Lema oraz „Czy androidy śnią o elektrycznych owcach?” Philipa K. Dicka. Choć jest od tych wymienionych słabsza (subiektywne zdanie autora recenzji), to warto się w niej zagłębić, gdyż przedstawione są tu zbliżone zagadnienia: tajemnice kosmosu, kwestia natury ludzkiej, dominacja „m
Niedawne „Legiony” udowodniły, że w Polsce można zrealizować film historyczny, którego przynajmniej warstwa techniczna – zdjęcia, montaż i batalistyka – zachwyca. Wiele – głównie zwiastun – wskazuje, że fabularyzowany dokument pt. „Zrodzeni do szabli” też może wzbudzić podobne emocje, zaskakując swoim rozmachem. To opowieść o historii szabli – broni otaczanej czcią i
„To wojna przeciwko systemowi. Jesteśmy Ruchem Oporu” – tymi słowami Profesor, główny inicjator wcześniejszego napadu na Mennicę Królewską zachęca ludzi do walki. Walki przeciwko państwu. Ale nie za pomocą karabinów czy kłamstw, a ponownego… skoku. I to nie byle na co, bo na znajdujący się w Madrycie Główny Bank Hiszpanii. Mówiąc jednak o samych napadach, nie da się t
Gdy 10 kwietnia 1997 roku w księgarniach pojawiła się debiutancka książka J.K. Rowling, to zapewne mało kto spodziewał się po niej większego sukcesu. W końcu powieści fantasy osadzonych w świecie współczesnym było już pod dostatkiem. Jednakże rok 1997 nie był jakimś tam zwykłym rokiem, a „magicznym”. W ten właśnie sposób „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” nie tylko
Czym jest hipnoza, czy jest bezpieczna? Czy każdy może zostać hipnotyzerem? Jak zahipnotyzować dowolną osobę? Przeczytaj część I
Rosyjska muzyka rozwijała się dwutorowo - jako obrzędowa muzyka instrumentalna i świecka wokalna (pieśni wojenne w X i XI w., w późniejszym okresie ujmowane w cykle bylin, pieśni dworskie wykonywane przez tzw. bajanów na dworach książęcych) oraz jednogłosowa muzyka cerkiewna (znamiennyj razspiew - nazwa pochodzi od znamion, znaków pisma muzycznego).
Disney wyprodukuje serial, którego akcja będzie rozgrywać się po finale „Powrotu Jedi” w miejscu znanym jako Najdalsze Obrzeże, którego mieszkańców mało obchodzi, że Imperium upadło, a na gruzach powstała Nowa Republika. Gdy ta informacja obiegła media, niemal wszyscy fani „Gwiezdnych wojen” (część uważa, że Disney spartolił nowe, kinowe „Star Wars”) oszaleli ze szczę
Nowości
Od czasu przeniesienia na srebrny ekran rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, zacząłem z większym zainteresowaniem wyglądać filmów o tematyce wyścigów samochodowych. I nie mam tu na myśli będącej na topie serii „Szybcy i wściekli”, o nie. Po głowie krążą mi obrazy ukazujące sportową rywalizację i wielkie ikony światowej sceny współzawodnictwa. Takim filmem okazał
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nagroda Nobla to najbardziej prestiżowe osiągniecie dla każdego naukowca, działacza czy pisarza. Co roku do wybitnego grona wszechstronnych laureatów dołączają kolejni, którzy również wyróżnili się w swojej dziedzinie. Również w październiku 2019 roku Komisja Noblowska ogłosiła nazwiska osób, które w grudniu otrzymają nagrodę.
Z cyklu ludzie YouTuba tym razem prezentujemy człowieka, który mimo młodego wieku, „z niejednego śląskiego pieca jadł chleb”. Pochodzi z Bytomia, a znany jest z tego, że jako Niklaus Pieron prowadzi swój kanał, na którym tworzy liczne materiały w rodzimym dialekcie. Chce w ten sposób promować ślonskom godkę. Aby dotrzeć do większej liczby widzów, wrzuca też gameplaye
10 grudnia 2019 roku Olga Tokarczuk odbiera w Sztokholmie Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury „za wyobraźnię narracyjną, która z encyklopedyczną pasją reprezentuje przekraczanie granic jako formę życia”. Ten opis idealnie odwzorowuje to, co autorka prezentuje w swojej twórczości. Postanowiłem na własnej skórze przekonać się, na czym polega fenomen Tokarczuk, sięgają
On – dziennikarz i fotoreporter. Ona – nauczycielka matematyki w szkole podstawowej. Przemek i Kinga. Para, którą poza miłością do siebie i swego synka Maksymiliana, łączy też zamiłowanie do wspólnej pasji. A jest nią podróżowanie. I to w miejsca takie, które nie zawsze znajdziecie w przewodnikach. W myśl stwierdzenia „cudze chwalicie, swojego nie znacie”, pokazują, j
Artykuły z tej samej kategorii
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nie ukrywam. Czekałem na ten film bardziej niż na nowe „Gwiezdne wojny”. Ba! Bardziej niż na „Jokera”. Dlaczego? Lepiej darujcie te retoryczne pytanie. Scorsese. Jedno nazwisko, jedna odpowiedź, w której kryje się wszystko. Legendarny reżyser mający na swoim koncie klasyki. Człowiek portretujący gangsterski półświatek z dłonią równie mistrzowską, co Coppola i De Palma
Jestem chyba jednym z nielicznych widzów, który stanowczo krzyczał: Nie!, gdy tylko dowiedział się o planach realizacji kolejnej odsłony mroźnej opowieści. I nie chodzi tutaj o głośną wrzawę wokół orientacji seksualnej Elsy. Od lat jestem fanem wytwórni Disneya i znam mnóstwo jej produkcji. W związku z powyższym, zauważyłem przez lata pewną niepokojącą tendencję. Disn
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby
Co jakiś czas pojawiają się na ekranach kin takie filmy, że po ich obejrzeniu odzyskuje wiarę w kondycję naszego rodzimego kina. Inspirowane prawdziwymi wydarzeniami „Boże Ciało” Janka Komasy jest właśnie takim obrazem. Mało tego, ten zdobywca trzech Złotych Lwów na festiwalu w Gdyni oraz weneckiej nagrody specjalnej, sprawia, że odzyskuje wiarę w ludzi.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2019 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.266