"Kamienie na szaniec" – Zośka, Rudy i … Alek do boju! - Recenzje filmów

Już po pierwszych przedpremierowych pokazach podniosły się głosy krytyków i nawet tych, którzy filmu nie widzieli (zwykle to domena przedstawicieli prawej strony świata polityki), że nie tak, że źle, że epatowanie przemocą i za dużo seksu (!). Krótko mówiąc: panie Gliński nie z nami takie numery! Jak tak można?

 

I choć, rzeczywiście, jest to obraz posiadający widoczne minusy, to trudno pogodzić się z falą „hejterstwa”. Reżyser nieco odbrązawia pomnikowe, nieskazitelne postacie. Ukazuje Rudego, Zośkę, Alka i innych jako zwykłych przyjaciół (spokojnie, nie jako gejów) kochających swoje dziewczyny i rodziny i przede wszystkim posiadających zarówno hart ducha, jak i wątpliwości co do swoich działań. Ich losy opowiedziane są tu nowoczesnym filmowym językiem: szybki montaż, wyrazista kolorystyka, sprawne ujęcia (Paweł Edelman to mistrz) oraz mocna muzyka wzmagająca napięcie i piosenka popularnego, skromnego Dawida Podsiadło. Te elementy mają przyciągać ludzi wychowywanych w erze internetu i gier komputerowych. Nie ma co się oszukiwać. Czasy się zmieniają, sposób narracji nie ten sam, co w „Akcji po Arsenałem” z lat 70. Nieistotne, że uważny widz wypatrzy pewne wpadki realizatorskie, najważniejsze pozostanie samo przesłanie filmu i nauka pięknych wartości.  

 

Po seansie w głowie powstaną pytania: czy obecnie bylibyśmy zdolni do takich poświęceń? czy dzisiejsze młode pokolenie chwyciłoby za broń, by bronić niepodległości? Obserwując wydarzenia na Ukrainie i nie wiedząc jakie plany układają się w nieprzewidywalnym umyśle Putina, odczuć można grozę wiszącą w powietrzu. Jarosław Kaczyński pragnie powrotu do obowiązkowej, zasadniczej służby wojskowej. Już widzę tych cherlawych okularników, którzy z chęcią walczyliby z wrogiem. Prędzej dresy i kibole rzuciliby się w wir bitwy i raczej nie z pobudek stricte patriotycznych. Polska - kraj, w którym młodzi mieszkańcy są bez perspektyw, gdzie nadal panuje wysokoprocentowe bezrobocie. Niestety obawiam się, że większość wybrałaby ucieczkę.

 

Co ma być, to będzie. Odłożę powyższe refleksje i skupię się jeszcze na „Kamieniach na szaniec”. Tym, dla których przytulanie i namiętne całusy to zbyt śmiałe sceny seksu, zupełnie tu niepasujące i niepotrzebne, wręcz odrażające, to należy „pogratulować” zaściankowości (obrońcy moralności niechaj zgaszą pochodnie). Faktem jest natomiast, że chłopcy wyglądają w kilku momentach (odnosi się takowe wrażenie) jak z rozkładówki magazynu „Glamour” (widać, że niektórzy pochodzą z dość bogatych domów), ale koniec końców przeistaczają się w żołnierzy, a karabin przestaje być ciężarem.  

 

Naszą uwagę przyciąga dwójka bohaterów: Tadek „Zośka” Zawadzki i Jasiek „Rudy” Bytnar. Szczególnie ten drugi w kreacji debiutanta Tomasza Ziętka (jego marzenie jest, by być w przyszłości drugim Danielem Day Lewisem) budzi sympatię. Ma w sobie te łobuzerskie zacięcie i szelmowski uśmiech. Wiarygodnie wypada w dramatycznych chwilach. Natomiast Marcel Sabat przekonująco odgrywa charyzmatycznego „Zośkę”, bardzo oddanego sprawie, dla którego braterstwo broni i przyjaźń są siłą napędową. Na aplauz zasługuje też Wolfgang Boos, który jako hitlerowiec Ewald Lange autentycznie przeraża. Reszta obsady nie pozostaje w pamięci. Postać Alka (Kamil Szeptycki) jest zredukowana do niezbędnego minimum (co jest niezrozumiałe), przedstawicielki płci pięknej jedynie lamentują, a dojrzali i doświadczeni polscy aktorzy: Artur Żmijewski i Krzysztof Globisz tylko poprawnie wcielają się w ojców Rudego i Zośki. Nawet Andrzejowi Chyrze i Wojciechowi Zielińskiemu w rolach wojskowych, nie udaje się wykrzesać więcej magnetyzmu.
 

Mimo wszystko, „Kamienie na szaniec” to film energiczny i bardzo pokrzepiający. Jest walka, pot, krew, miłość, męstwo i heroizm. Technicznie dopracowany w niemal w każdym detalu. Co prawda fabularnie co jakiś czas napotykamy mielizny, ale i tak całość w ogólnym rozrachunku porywa. Jeśli przynajmniej część osób z klasowych wycieczek szkolnych zainteresuje się tą historią, a stroniący od czytania lektur sięgną po więcej niż streszczenie powieści Kamińskiego, wówczas Gliński może nazwać siebie zwycięzcą przez wielkie Z.

 

Ocena: 6/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)