"Pan Jangle i świąteczna podróż" – Dzwonią dzwonki sklepu pana Jangle - Recenzje filmów

Szczerze, po obejrzeniu zwiastuna obrazu, moje serce momentalnie wypełniło się tęsknotą za zimowym krajobrazem oraz bożonarodzeniową atmosferą. Skuszony zapowiedzią, chwyciłem za produkcję już w dniu jej polskiej premiery na platformie Netflix i naprawdę nie żałuję swojego wyboru. Film „Pan Jangle i świąteczna podróż” okazał się świetną, familijną przygodą pełną magii, którą z czystym sumieniem mogę polecić wszystkim widzom, ceniącym kino na wysokim poziomie.

 

Kadr z filmu "Pan Jangle i świąteczna podróż" (materiały prasowe/Netflix)

 

Po pierwsze w nowym obrazie Netflixa ujęła mnie naprawdę pomysłowa narracja. Otóż obserwujemy dwójkę przekomarzających się pomiędzy sobą dzieci, które następnie stają się odbiorcami pewnej nieprawdopodobnej świątecznej baśni, snutej przez starszą oraz, niech skonam, jakże intrygującą kobietę. Zasiadamy więc pomiędzy małoletnią widownią i razem z nimi zostajemy wciągnięci do magicznego świata pana Jangle. Przed naszymi oczami staje spowite w śniegu miasteczko tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Widzimy uradowanych mieszkańców oraz pewien niesamowity sklep z zabawkami. Pomimo znajdujących się w pomieszczeniu cudów techniki, to niewątpliwie intrygujący właściciel wraz z jego oddaną rodzin najbardziej przykuwa uwagę kupujących. Pełni życia, szczęścia oraz pasji wynalazcy, zarażają ludzi swoim pozytywnym nastrojem. Śpiewom i swawolom nie ma końca. Niestety nic nie trwa wiecznie. Gdy pan Jangle dostaje wyjątkową przesyłkę, dzięki której zrewolucjonizuje przemysł zabawkowy, nad jego domem zaczynają zbierać się ciemne chmury. Podczas gdy genialny wynalazca tworzy żywą zabawkę, jego osamotniony pomocnik jest rozgoryczony kolejnymi niepowodzeniami i brakiem zainteresowania ze strony swojego mentora. Zatem pod namową złotoustej laleczki – postanawia ukraść książkę z pomysłami utalentowanego wizjonera i zbiec razem z jego przełomowym dziełem, by utrzeć mu nosa. Od tego wydarzenia, życie pana Jangle gwałtownie legnie w gruzach… Bohater traci swój nadzwyczajny dar pozwalający mu tworzyć nietuzinkowe rzeczy, odseparowuje się od rodziny, jego sklep w końcu upada, a on sam pogrąża się w samotności, stając zgorzkniałym starcem. Lata mijają, aż pewnego dnia dostaje ultimatum – jeśli do kolejnych świąt Bożego Narodzenia nie wymyśli nowej, niezwykłej zabawki, ciążące na nim długi zbiorą swoje żniwo w postaci przejęcia zakładu bohatera… Wszystko wydaje się stracone… chyba że pewna mała dziewczynka, która właśnie zjawiła się u progu domu, wyciągnie Jangle’a z marazmu i rozbudzi w nim na nowo utraconą dawno temu pasję.

 

Powiem tak, mimo iż fabuła filmu w żadnym stopniu nie jest odkrywcza, to jej śledzenie sprawia ogrom przyjemności. Historia przede wszystkim koncentruje się na postaci pana Jangle. Obserwujemy jak niegdyś pełen pasji wynalazca, który obecnie przypomina cień tamtego człowieka, pod wpływem swojej wnuczki zaczyna na nowo żyć. Rezolutna dziewczynka powolutku ociepla zmarznięte serce staruszka. Dzięki niej Jangle ponownie otwiera się na ludzi i otaczający go świat, jak również zaczyna czerpać radość ze zwykłych i małych rzeczy. Wraca też wspomnieniami do porzuconej lata temu córki, którą przecież wciąż kocha z całego serca. Poza tym młoda dama przywraca mu dawno utraconą wiarę w jego umiejętności. Muszę przyznać, że wewnętrzną przemianę głównego bohatera ogląda się naprawdę bardzo dobrze. Dużo tutaj szczerych emocji – wzruszeń, śmiechu, czasem odrobiny nostalgii, tęsknoty i smutku, jak również nadziei oraz wiary.

 

Kadr z filmu "Pan Jangle i świąteczna podróż" (materiały prasowe/Netflix)

 

Przedstawiona w filmie historia jest przemyślana i umiejętnie poprowadzona. Bije od niej zniewalający świąteczny klimat, któremu trudno się oprzeć. Ponadto w produkcji ciągle coś się dzieje. Mimo iż jej głównym tematem jest przemiana pana Jangle, to występuje tutaj całkiem szeroki wachlarz wątków bocznych, zdecydowanie mniej istotnych, ale z powodzeniem rozbudowujących oglądaną przez nas opowieść. Za przykład może posłużyć zakochana po uszy w panu Jangle listonoszka Johnston, będąca główną siłą komediową obrazu. Sceny z jej udziałem są pełne wyolbrzymionego dramatyzmu, a co za tym idzie, niewymuszonego humoru, który pozwala rozładować napięcie po smutniejszych fragmentach omawianej opowieści. Kolejnym przykładem jest Gustafson. Zagubiony facet kierowany nieuzasadnioną nienawiścią do swojego mentora, Pana Jangle, napędzaną przez żywą zabawkę – Dona Juana Diego. To bardziej skomplikowany wątek, na podstawie którego możemy dojść do refleksji, iż czasem zbyt pochopnie oceniamy ludzi i zdecydowanie zbyt łatwo ulegamy wpływom. Ostatni przykład, jaki chce jeszcze omówić, dotyczy Jessicy Jangle – córki głównego bohatera. Mimo iż wynalazca odtrącił ją, z powodu rozpaczy, w której bezpowrotnie się zatracił, to nigdy nie przestał kochać. Jessica z kolei cała czas cierpliwie czekała. Chociaż zachowanie ojca sprawiło jej ból, to nie powstrzymała wnuczki przed spotkaniem z głównym bohaterem. Miała też nadzieję, że tata kiedyś jeszcze sobie o niej przypomni i ponownie będą szczęśliwą rodziną. To bardzo wzruszający wątek. I ku mojemu zaskoczeniu, bohaterowie nie obwiniają się, mimo że mają do tego uzasadnione podstawy. Owszem, dużo tutaj żalu i wylanych łez, lecz miłość łączącą tę dwójkę jest o wiele silniejsza niż doznane na skutek niewłaściwych wyborów cierpienia.

 

Kadr z filmu "Pan Jangle i świąteczna podróż" (materiały prasowe/Netflix)

 

Niewątpliwym atutem produkcji jest oprawa audiowizualna. Scenografia zwala z nóg. Świąteczne krajobrazy kontrastują z upadającym sklepem pana Jangle oraz prawdziwą fabryką snów Gustafsona. Do tego dochodzą rewelacyjnie zaprojektowane kostiumy. Po prostu bajka, dosłownie i w przenośni. Niemniej wisienką na torcie są tutaj taneczne oraz wokalne popisy. Netflix kolejny raz pokazuje, że ma talent do tworzenia musicali. Taneczne przedstawienia bez dwóch zdań zapierają dech w piersiach. Podobnie jest z piosenkami. Wszystkie zrealizowane są z przytupem. Niektóre są pełne radości – „This Day”, inne są wyrazem smutku i goryczy wykonujących je bohaterów – „Make It Work” czy „With Love”. Niestety polski przekład zupełnie nie trzyma poziomu oryginału. Nie zrozumcie mnie źle. Ogólnie piosenki w polskim przekładzie są w porządku, przetłumaczono je i zaśpiewano poprawnie. Niestety w porównaniu z pierwowzorem wypadają bardzo blado. Brakuje w nich magii, która czaruje w oryginalnym przekładzie oraz wyrazistych uczuć. Jeśli macie więc wybór pomiędzy polską lub pierwotną wersją filmu, zdecydowanie polecam drugą opcję. Nie będziecie zawiedzeni.

 

Warto również wspomnieć o efektach specjalnych. Tych w omawianej produkcji nie brakuje. Gadające lub szybujące zabawki, spektakularna ucieczka z fabryki snów Gustafson, a nawet bitwa na śnieżki. Efekty specjalne robią wrażenie i, co dla mnie jest dość zaskakujące, stoją na wyższym poziomie niż te, które mogliśmy oglądać w „Mulan”. Niezmierne przypadły mi do gustu przejścia pomiędzy kolejnymi rozdziałami snutej opowieści. Zostały zrealizowane w formie rozkładanej książki z ruchomymi elementami – coś pięknego. Do tego muszę wspomnieć o przedstawieniu nietuzinkowego daru głównego bohatera oraz jego wnuczki. Całkiem niezły pomysł.

 

Kadr z filmu "Pan Jangle i świąteczna podróż" (materiały prasowe/Netflix)

 

Być może na moją bardzo wysoką oceną filmu ma wpływ panująca już niemal od roku pandemia, skrywająca Ziemię niczym całun smutku i rozgoryczenia. Nietrudno zauważyć, że w dobie strachu przed nieznanym wirusem i wszechobecnej izolacji, mającej zapewnić bezpieczeństwo, na gwałt potrzebujemy drobnych gestów współczucia czy zwyczajnej ludzkiej życzliwości. „Pan Jangle i świąteczna podróż” dostarcza widzom tego, czego obecnie potrzebują najbardziej. Nadziei na lepsze jutro. Bohater filmu pogrążony w swoim smutku i rozpaczy wyzbył się wszelkich złudzeń na temat swojej przyszłości i z pokorą przyjmował to, co zgotował mu los. Niemniej dzięki małej dziewczynce odzyskał radość z życia, odmroził swoje serce i z nadzieją spojrzał w przyszłość, która otworzyła przed nim wachlarz nowych możliwości. Jeśli celem filmu „Pan Jangle i świąteczna podróż” miało być podniesienie ludzi na duchu i uświadomienie im, że życie, mimo iż nie zawsze jest różowe, to wspólnymi siłami jesteśmy w stanie pokonać wszystkie przeciwności losu oraz wyjść cało z każdej niedoli, to w mojej opinii zrealizował go w stu procentach. Nie sądzicie? I choć życie niewiele ma wspólnego ze świąteczną bajką, to żadna przeszkoda nie jest wieczna, a wzajemne wsparcie oraz zrozumienie potrafią zdziałać cuda!

 

Ocena: 9/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

*Autor recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem bartez13_17

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję