O nasChronologiaArtykułyWspółautorzyPocztaZałóż bloga
 -

"Chleb i sól" – Pianino i kebab, koszula i dres - Recenzje filmów

Raz na jakiś czas pojawiają się na naszym rodzimym, kinowym podwórku debiuty, które należy witać chlebem i solą. Są to filmy autorskie, oryginalne, nawet gatunkowe czy zaskakujące wizualną kreatywnością. Wśród takich produkcji szczególnie wychodzą przed szereg dzieła, w których twórcy poruszają aktualne tematy; portretują małomiasteczkową mentalność oraz pochylają się nad problemami współczesnej, skonfliktowanej młodzieży. Np. „Ostatni komers” z 2020 roku był tego typu opowieścią, ale „Chleb i sól” bliższy jest realizmowi. Oba tytuły godne polecenia. O pierwszym już czytaliście, dzisiaj nadeszła pora, aby przyjrzeć się temu drugiemu, gdzie kojące dźwięki pianina uzdolnionego chłopaka stawiają czoło rasizmowi i ksenofobii w wykonaniu dresiarzy.

Wstęp
Treść artykułu
Galeria zdjęć
Opinie
Polecane artykuły
aragorn136 (22261 pkt)Strona WWW Autora
Ilość odwiedzin:
642
Czas czytania:
718 min.
Kategoria:
Recenzje filmów
Autor:
aragorn136 (22261 pkt)
Dodano:
508 dni temu

Data dodania:
2023-03-07 17:13:05

W „Ostatnim komersie” debiutant Dawid Nickel także wrzucił bohaterów w środek upalnego lata. Też zaprosił do świata, w którym młodzi ludzie spędzają wolne chwile na leniuchowaniu albo dobrej zabawie. Jednak skupił się na tym, jakie uczucia skrywają w głowie. Uczucia, które mogą odmienić wszystko w jednej sekundzie. Jego film był zmysłowy, operujący na subtelnościach, odważny, zrywający ze stereotypami. Damian Kocur (co na nazwisko!) to kolejny twórca, który mimo że starszy od swoich bohaterów, wie, co siedzi w ich umyśle. Nie. Tutaj nie będzie głośnych dyskotek, narkotycznej jazdy czy erotycznego magnetyzmu. U Kocura pierwsze skrzypce gra… Chopin skonfrontowany z „głosami” ulicy.

 

Kadr z filmu "Chleb i sól" (materiały prasowe/Kino Świat/fot. Tomasz Woźniczka)

 

Kadr z filmu "Chleb i sól" (materiały prasowe/Kino Świat/fot. Tomasz Woźniczka)

 

Precyzując powyższe, to opowieść, gdzie kultura wyższa spotyka się z wulgarnością. Gdzie hip-hopowy freestyle idzie pod rękę z prowincjonalnym wychowaniem, a chęć wyrwania się z kleszczy codzienności bywa niemożliwa do zrealizowania. Widz poznaje w takiej rzeczywistości Tymoteusza. To student warszawskiej Akademii Muzycznej, który po kilku latach powraca na wakacje do rodzinnego śląskiego miasteczka. Nic się nie zmieniło. Czas stoi w miejscu. Jacek woli szlajać się z kumplami po osiedlu niż szlifować umiejętności gry na pianinie i podążać śladami brata. Tymka taka postawa irytuje. Dla niego pobyt w tej małej ojczyźnie to tylko letni przystanek przed podróżą na zachód Europy. Chłopak otrzymał bowiem zagraniczne stypendium, a wcześniej zaprezentował się w telewizji, biorąc udział w prestiżowym konkursie. Rzecz dość niebywała – tym właśnie imponuje znajomym dresiarzom, blokersom o wąskich horyzontach myślowych. Wszyscy wspólnie, a są z nimi także dziewczyna Jacka i dawna sympatia Tymka, spotykają się w nowo powstałym barze w kebabem prowadzonym przez obcokrajowców (prawdopodobnie Turków). Ot, taki wakacyjny chleb powszedni. Ma się jednak wrażenie, że nasz pianista tutaj nie pasuje. Niby też się śmieje, pali fajki itd., lecz wewnętrznie nie zgadza się na pewne zachowania i zaostrzający się konflikt, który staje się osią fabuły.

 

Kocur potrafi budować narastające napięcie. Coś wisi w powietrzu. Widz domyśla się, że prędzej czy później dojdzie do jakiejś dramatycznej sytuacji na linii lokalna młodzież-pracownicy baru. Ale reżyser nie śpieszy się. Najpierw wrzuca rodzajowe scenki: niewinne pluskanie się w jeziorze (tudzież rzece – nie zwróciłem na to dokładnie swojej uwagi), randki w wesołym miasteczku, spożywanie piwa i smakowanie kebabu. Przerywa je poważniejszymi momentami, jak te, w których pierwsze skrzypce dosłownie należą do Tymka. Bardzo zapada w pamięć nauka małego okularnika – przyszłego „wirtuoza”. Naturalność i kontrast scen biją po oczach. Jednak ciągle podskórnie odczuwa się, że na mocne uderzenie trzeba poczekać (choć jego zwiastun już widać w jednej z najlepszych scen w autobusie).

 

Kadr z filmu "Chleb i sól" (materiały prasowe/Kino Świat/fot. Tomasz Woźniczka)

 

Brawa dla Damiana Kocura, że mimo braku doświadczenia z pełnometrażowymi produkcjami (zaczynał od kręcenia krótkometrażówek) tak poprowadził „aktorów”, że Ci w stu procentach przekonująco weszli w buty swoich postaci. Dlaczego aktorów piszę w cudzysłowie? Odpowiedź jest zadziwiająca i oczywista. Bo w tym filmie ich nie ma. Są jedynie naturszczycy. Ludzie bez większego obycia z kamerą, ale na pewno nie tak przestraszeni jak panowie robiący kebab. Rozmawiają jak ziomkowie z podwórka – to, że nie zawsze da się ich zrozumieć, nie przeszkadza, wręcz sprzyja tej filmowej rzeczywistości. Jeszcze bardziej zaskakujący jest fakt, że ekranowi bracia to na serio bracia w życiu realnym – co więcej także utalentowani muzycznie w dziedzinie gry na pianinie, mający tak samo na imię! Metapoziom. Metafilm. Tymoteusz Bies i drugoplanowy Jacek Bies wiarygodnie zatem wykreowali te postacie (albo raczej po prostu nimi byli). Szkoda tylko, że ich mama to mało znacząca figura, a braterska więź nie jest mocniej splątana. Nie do końca kupuję też, choć rozumiem zabieg, aby nie wszystko rozgrywało się bezpośrednio w kadrze. Gdyby było inaczej, to wydaje się, że przekaz wybrzmiałby w zwiększą siłą, a na gardle pozostałby wyraźniejszy odcisk palców. Lecz wciąż mamy do czynienia z filmem co najmniej solidnym, w którym żart o ogórkach po cygańsku nie zmniejszy poczucia zagrożenia.

 

Chleb i sól” to przedstawiciel polskiego kina społecznego, na temat którego dyskusje będą toczyć się długo po seansie. Mający premierą pod koniec stycznia 2023 roku, nakręcany w stylu zbliżonym do dokumentalnego (zbliżenia na twarze, wykorzystanie sklepowych kamer), raptem w lipcu i sierpniu dwa lata wcześniej m.in. w Strzelcach Opolskich, zdążył już zdobyć Nagrodę Dziennikarzy, Nagrodę Jury Młodych oraz Don Kichota – statuetkę Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych. Mało tego, Damian Kocur otrzymał wyróżnienie dla Najlepszego Reżysera na 59. Golden Orange Film Festival w tureckiej Antalyi! Pochwały są słuszne. Oparty na prawdziwych zdarzeniach film jest przecież opowieścią uniwersalną, surową, ale i na swój sposób empatyczną. Zajmującą się nie tylko problemami ksenofobii, ale także migracji i przywiązania do danego miejsca.

 

Reżyser i twórca w jednej osobie nikogo nie ocenia. Jest naocznym świadkiem, który posypuje solą piekącą ranę i jednocześnie częstuje czerstwym chlebem. Pokazuje jak polskie małomiasteczkowe choroby wpływają na zdrową tkankę narodu. Robi to autentycznie, z obawą o teraźniejszość i przyszłość, ale też z lekkością i wiarą w lepsze jutro. Mimo że część osób może odrzucić brak typowej linearnej narracji na rzecz epizodycznej struktury, to ja dałem porwać się płynącej, emocjonalnej muzyce pianisty, która zostaje poszarpana przez to, co spontaniczne i nieuchronne.

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję

Galeria zdjęć - "Chleb i sól" – Pianino i kebab, koszula i dres

Temat / Nick / URL:

Treść komentarza:

Więcej artykułów od autora aragorn136

"Piosenki dla dzieci. Część 1" – Jak Ciocia Aga śpiewem przytula - Recenzje płyt

Do rodziców: pamiętacie, gdy Majka Jeżowska zachęcała Was do wspólnej zabawy swoimi piosenkami? Zapewne tak! Do dzieci: chcecie poczuć się jak Wasi kilkuletni wówczas rodzice? Wreszcie na rynku muzycznym pojawił się debiutancki album, który w pełni na to pozwala. Łączy pokolenia. O wartościach ważnych opowiada i do tańca zaprasza. Ma taki zwykły tytuł, ale jednocześnie roztacza tak niezwykłą aurę. W czym zasługa autorki tekstów i wokalistki – Agnieszki Sadowskiej. Jako Ciocia Aga jest godną następczynią wspomnianej Majki Jeżowskiej. Jej „Piosenki dla dzieci” to płyta melodyjna, która sprawia, że zawsze świeci słońce.

"Ciche miejsce: Dzień pierwszy" – Ta ostatnia pizza w szklanym mieście - Recenzje filmów

Kiedy reżyser o polsko brzmiącym nazwisku „przekazuje” innemu reżyserowi o podobnym nazwisku opiekę nad wymyśloną przez siebie franczyzą, to nic tylko się cieszyć. Mimo że przecież mamy do czynienia nie z komedią, a horrorem o czułych na wszelkie dźwięki, najeźdźcach z kosmosu. Kliszowym. Fakt. Ale jednocześnie jakże kreatywnym na poziomie inscenizacyjnym i trzymającym ciągle za gardło. Czy „Ciche miejsce: Dzień pierwszy” od Michaela Sarnoskiego wstrzykuje w żyły widza równie potężną dawkę adrenaliny, wzbudzając strach przed odzywaniem się i chrupaniem w kinie? A może to bardziej dramat o jednostce wrzuconej w sytuację bez wyjścia, której wnętrze jest ważniejsze od apokalipsy?

"Projekt Hail Mary" – One Space Mission Impossible - Recenzje książek

Ryland Grace to nie skacowany mężczyzna, który otwiera szeroko oczy po całonocnej imprezie z pytaniem: „gdzie ja kurczę jestem?”. Grace budzi się w dziwniejszym miejscu niż wanna w tanim hotelu. Wokół migają jakieś światełka, a w ciele ma liczne rurki. Nic nie pamięta. Jednak, gdy już w głowie „zapali się lampka”, to okaże się, że Mark „Marsjanin” Watney nie był wcale w tak strasznej sytuacji. Ryland też jest samotny, ale w bezkresnym kosmosie… I ma do wykonania ważne zadanie, od którego zależy przetrwanie gatunku ludzkiego. Czy „astrotrudna” misja się powiedzie?

"Tatuażysta z Auschwitz" – Miłość w piekle (jakby podkoloryzowana) - Seriale

Najpierw była książka. Choć bestsellerowa, to jej autorkę odsądzano od czci od wiary. Zarzucano, że urodzona w Nowej Zelandii Heather Morris kompletnie pominęła historyczno-edukacyjną rzetelność na rzecz ckliwego romansu w miejscu, w którym na miłostki nie było żadnych szans. Wiadomo, że w największym niemieckim obozie koncentracyjnym ginęły całe rodziny, a łącznie zamordowano ponad milion ludzi. Jaki więc mógł być miniserial na podstawie „Tatuażysty z Auschwitz”? Czy to dzieło, które należy szybko wymazać z pamięci? Nie! Ale do wybitnej produkcji telewizyjnej droga daleka.

"Zmiana" – Koniec jest początkiem - Recenzje książek

Na początku trzeba wyraźnie zaznaczyć. Poniższa recenzja została napisana z myślą o pewnej grupie osób. Mowa o czytelnikach mających lekturę pierwszego tomu serii „Silos” za sobą. Oczywiście Hugh Howey tak wymyślił kolejną część, by nie zagubił się w niej „świeżak”, jednak mimo zupełnie oddzielnej historii, połączenia są wyraźne. A zatem lepiej doświadczyć „Zmiany” jako człowiek, który jadł już chleb z tego dystopijnego pieca. Czy ta powieść jest równie intrygująca i wciągająca jak poprzednia? Niestety nie, choć są w niej tematy fascynujące i jednocześnie przerażające.

Polecamy podobne artykuły

"Ostatni komers" – Tak intymnie, tak hipnotycznie, tak tanecznie! - Recenzje filmów

Po „filmowym potworku” pt. „#Jestem M. Misfit” niemal wszyscy stracili nadzieję, że w polskim kinie ktokolwiek opowie wreszcie o dojrzewaniu i pierwszych razach na serio, bez tony kiepskich żartów o „gimbazie”. Aż tu nagle objawienie. Pewien absolwent Szkoły Filmowej w Katowicach i asystent Małgorzaty Szumowskiej, zainspirowany książką Anny Cieplak pt. „Ma być czysto”, postanowił, że inaczej sportretuje nastolatków. Szczerze i dość oryginalnie pod względem estetyki i formy (obraz 4:3. i pastelowa kolorystyka). Unikając przy tym moralizatorstwa. Jak dobrze, że mu się udało. „Ostatni komers” to brawurowy debiut, filmowa dekonstrukcja historii młodzieżowych.

"W imię..." – Wyobcowanie według Szumowskiej - Recenzje filmów

W Polsce - państwie hermetycznym i piętnującym odmienność powstaje film, który odmienia wizerunek homoseksualistów. A reżyserka, Małgorzata (Małgośka) Szumowska udowadnia, że jest twórcą coraz bardziej dojrzalszym. "W imię…" to najlepsze, jak do tej pory, jej dzieło.

Teraz czytane artykuły

"Chleb i sól" – Pianino i kebab, koszula i dres - Recenzje filmów

Raz na jakiś czas pojawiają się na naszym rodzimym, kinowym podwórku debiuty, które należy witać chlebem i solą. Są to filmy autorskie, oryginalne, nawet gatunkowe czy zaskakujące wizualną kreatywnością. Wśród takich produkcji szczególnie wychodzą przed szereg dzieła, w których twórcy poruszają aktualne tematy; portretują małomiasteczkową mentalność oraz pochylają się nad problemami współczesnej, skonfliktowanej młodzieży. Np. „Ostatni komers” z 2020 roku był tego typu opowieścią, ale „Chleb i sól” bliższy jest realizmowi. Oba tytuły godne polecenia. O pierwszym już czytaliście, dzisiaj nadeszła pora, aby przyjrzeć się temu drugiemu, gdzie kojące dźwięki pianina uzdolnionego chłopaka stawiają czoło rasizmowi i ksenofobii w wykonaniu dresiarzy.

Poznań Motor Show 2023 – podsumowanie wielkiej imprezy dla pasjonatów aut i motocykli! - Targi motoryzacyjne

Ostatnie trzy lata nie okazały się dobrym czasem dla Targów Motoryzacyjnych w Poznaniu. Pandemia koronawirusa sprawiła, że to wydarzenie (jak i wiele innych w naszym kraju) odwołano aż dwa razy z rzędu. Z kolei w roku 2022 z powodu utrzymujących się jeszcze obostrzeń Motor Show, choć z ciekawym motywem przewodnim (elektromobilność), było imprezą uboższą, mającą charakter lokalny, a nie międzynarodowy. Na szczęście w tym roku nastąpił wielki powrót. Maseczki na twarzy nie były potrzebne – chyba że tylko, aby uchronić płuca przed „spalinami z rury wydechowej”. Trwające od 30 marca do 2 kwietnia targi odwiedziło prawie 100 tysięcy gości oraz przeszło 100 wystawców! To mniej niż w najlepszych edycjach, ale i tak wystarczająco, by Motor Show znowu nazwać największym i jednocześnie najważniejszym świętem branży motoryzacyjnej w Europie Środkowo-Wschodniej. Jakie marki zobaczyliśmy? Jakie gwiazdy? Jakie nowości? Mnożą się pytania, lecz spokojnie, odpowiedzi znajdziecie w poniższym podsumowaniu całej imprezy.

"Cóż za piękny dzień" – Witaj sąsiedzie - Recenzje filmów

Emocje po tegorocznych Oscarach opadły. Wielkim zwycięzcą okazał się film Joon-ho Bonga pt. „Parasite”. Jednak zdecydowanie nie było to jedyne arcydzieło, które walczyło o statuetkę tego wieczoru. Jedną nominację natomiast uzyskało, skromne biograficzne dzieło w reżyserii Marielle Heller, czyli „Cóż za piękny dzień” z Tomem Hanksem w roli głównej. I naprawdę warto go obejrzeć!

Wizja Lokalna – klasyczny rock im w duszy gra! - Zespoły i Artyści

Uwaga! Musieliśmy przeprowadzić wizję lokalną. Pewien polski poznański zespół od trzech lat nieźle „łobuzuje” na scenie, i sprawia, że publika zarażana jest klasycznym rockiem i gitarowym graniem pamiętającym lata 90. Jest ich pięciu. I nazwali się nomen omen Wizją Lokalną. Mamy nadzieję, że po lekturze wywiadu, jaki przeprowadziliśmy z gitarzystą Bartoszem Boguszem, ta grupa rockowa zdobędzie też fanów spoza Wielkopolski.

 -

Odwiedzin: 1820

Autor: pjKosmos

Na Wenus coś "mieszka"? To Fosfina! - Kosmos

„Życie na Wenus”, „Historyczne odkrycie” – tak wyglądały w ostatnich dniach nagłówki artykułów na wielu portalach naukowych i nie tylko. O ile to pierwsze stwierdzenie jest wyolbrzymione i nie do końca prawdziwe, tak już drugie jak najbardziej można uznać za słuszne. O co dokładnie chodzi?

Nowości

"Piosenki dla dzieci. Część 1" – Jak Ciocia Aga śpiewem przytula - Recenzje płyt

Do rodziców: pamiętacie, gdy Majka Jeżowska zachęcała Was do wspólnej zabawy swoimi piosenkami? Zapewne tak! Do dzieci: chcecie poczuć się jak Wasi kilkuletni wówczas rodzice? Wreszcie na rynku muzycznym pojawił się debiutancki album, który w pełni na to pozwala. Łączy pokolenia. O wartościach ważnych opowiada i do tańca zaprasza. Ma taki zwykły tytuł, ale jednocześnie roztacza tak niezwykłą aurę. W czym zasługa autorki tekstów i wokalistki – Agnieszki Sadowskiej. Jako Ciocia Aga jest godną następczynią wspomnianej Majki Jeżowskiej. Jej „Piosenki dla dzieci” to płyta melodyjna, która sprawia, że zawsze świeci słońce.

7 Horizons – baw się na całego w rytmach Arkadiusza Balcerczaka! - Muzyczne Style

7 Horizons to projekt muzyczny rozwijany przez polskiego DJ-a i producenta muzyki elektronicznej Arkadiusza Balcerczaka. Eksperymentuje on muzycznie z różnymi nurtami gatunku deep house, melodic house. Jego utwory cechują się pozytywnym vibe, tanecznym klimatem, ale zahacza tez o bardziej spokojne melodie.

Michał Sieńkowski zaprasza na wakacyjną imprezę do rana! - Muzyczne Style

Kojarzony dotąd z indie-popowymi dźwiękami Michał Sieńkowski przedstawia pierwszy w autorskim repertuarze utwór, który może porwać do tańca niejednego słuchacza. Mający swoją premierę singiel zatytułowany „Nieskończony”, jest doskonałą propozycją do playlist, odtwarzanych podczas letnich imprez na plaży i w klubach.

 -

Odwiedzin: 226

Autor: adminKultura

Pierwsza edycja British Film Festival w Kinie Muza w Poznaniu! - Kultura

13 listopada 2024 roku w poznańskim Kinie Muza zadebiutuje pierwsza edycja British Film Festival – pierwszego w Polsce i jednego z niewielu w Europie festiwalu filmowego poświęconego w całości kinematografii brytyjskiej. Znamy już szczegóły programu, które zostały wyjawione na konferencji prasowej. Na te kilka dni organizatorzy zapraszają na ciekawe retrospektywy filmowe, jednak z nich to przegląd filmów mistrza suspensu, legendarnego Alfreda Hitchcocka w 125. rocznicę jego urodzin. Do tego specjalny pokaz „Rydwanów ognia”! I pewne niespodzianki związane z nietypowym seansem kinowym! Jakie konkretnie? O tym w artykule!

 -

Odwiedzin: 211

Autor: adminArtykuły o filmach

Komentarze: 1

Pierwszy zwiastun "Gladiatora II" z polskimi napisami! Hit czy kit? - Artykuły o filmach

Do serwisu YouTube niczym rydwan na arenę wjechał pierwszy trailer drugiego "Gladiatora". Czy klimat klasyki z roku 2000 został zachowany? Czy Paul Mescal (do tej pory same niszowe produkcje) jako Lucjusz (siostrzeniec Kommodusa) i następca Russella Crowe'a pokaże siłę aktorstwa, będąc magnetycznym bohaterem, za którym będą podążać inni? Zwiastun nie odpowiada w pełni na te pytania, choć scenografia i kostiumy "rządzą" w tym pogrążonym w chaosie Imperium Rzymskim! Niestety jest coś, co psuje widowiskowe sceny. Jasne, że Denzel Washington to czarnoskóry aktor wcielający się tutaj w byłego gladiatora, który zdobył bogactwo, ale czy to oznacza, żeby wciskać w montaż rapowy kawałek? Tak brakuje dobrego motywu Hansa Zimmera (tu go zastępuję Harry Gregson-Williams). Niechaj 86-letni Ridley Scott pamięta - „To, co uczyni, odbije się echem w wieczności”. Niechaj więc podaruje nam co najmniej solidne kino historyczne, mimo że na pokładzie ma Davida Scarpę, scenarzystę byle jakiego "Napoleona". Premiera "Gladiatora II" w połowie listopada 2024 roku! Co by nie powiedzieć, to Joseph Quinn (Eddie ze "Stranger Things") jako imperator wygląda tak, że lepiej się modlić, by nie pokazał kciuka w dół. Taki rzymski Joker... A Wy co przeczuwacie? Będzie hit czy kit?

"Maluje emocje na różowo w pierwszym singlu". Kto? Roztańczona VEROA! - Zespoły i Artyści

VEROA, czyli Weronika Fedor to nie tylko wokalistka, ale też multiinstrumentalistka. Gra na skrzypcach, fortepianie i ukulele. Co więcej, sama pisze teksty i muzykę prosto z nastrojowych inspiracji. W swojej twórczości cechuje się dużą różnorodnością stylistyczną oraz pomysłowością. Właśnie zadebiutowała energiczną piosenką „Róż”.

Artykuły z tej samej kategorii

"Furiosa: Saga Mad Max" – Dziewczyna na pustynnej drodze zemsty - Recenzje filmów

„Pamiętasz mnie?”. Pytała tytułowa Furiosa już w zwiastunie. Pyta i w samym filmie. Ależ oczywiście, że Cię pamiętam. Gdy miałaś twarz dojrzalszej Charlize Theron. Kiedy z pomocą szalonego, małomównego Maxa realizowałaś swój plan w takim stylu, że szczęka opadała i piasek się do niej wsypywał. Okazało się jednak, że wcześniej też obrałaś podobny cel – jako dziecko porwana, skazana na tułaczkę z dziwnymi typami na jeszcze dziwniejszym pojazdach, myślałaś tylko o jednym – zemście! A więc prequel. A zatem spin-off z Anyą Taylor-Joy. Opowieść rozpisana na kilkanaście lat. Czy to się mogło udać? Czy o prawie 10 lat starszy George Miller powtórnie stworzył arcydzieło kina akcji w klimacie postapo?

 -

Odwiedzin: 1323

Autor: aragorn136Recenzje filmów

Komentarze: 2

"Diuna: Część druga" – Woda życia, religia zniszczenia - Recenzje filmów

„Mając władzę nad przyprawą, masz władzę na wszystkimi” – zniekształcony, brzmiący złowieszczo głos oznajmia takową prawdę na tle czarnego tła, a mi już po całym ciele „przebiegają mrówki”. Jestem wręcz obezwładniony, zahipnotyzowany. A przecież to nawet nie pierwsza scena. Później jest jeszcze lepiej/gorzej. Jakie tam później, tak jest przez 80% seansu, niemal do napisów końcowych. Oni (czyt. krytycy mający zaszczyt uczestniczyć w pokazie prasowym) nie kłamali. „Diuna: Część druga” to film monumentalny (kto napisze fatalny, ten niechaj zostanie strawiony przez czerwia). Atakujący wszystkie zmysły. Piękny. Na poziomie audiowizualnym rzecz jasna, bo z warstwą scenariuszową bywa różnie… Są jednak aktorzy, którzy windują tę opowieść do granic kosmosu.

 -

Odwiedzin: 557

Autor: aragorn136Recenzje filmów

Komentarze: 2

"Kos" – Gdzie generał, co chłopa szanował? O tu! - Recenzje filmów

„Pierwszy krok do zrzucenia niewoli to odważyć się być wolnym, pierwszy krok do zwycięstwa – poznać się na własnej sile” – przekonywał głośno Tadeusz Kościuszko. Pewni twórcy wzięli sobie drugą część tego cytatu mocno do serca. Jako pierwsi zdecydowali się zrealizować w Polsce film o wielkim bohaterze narodowym bez grama martyrologii, za to z wyraźnymi inspiracjami kinem Quentina Tarantino. Czy aby owa sztuka ich nie przerosła? Jaki jest „Kos”?

 -

Odwiedzin: 883

Autor: aragorn136Recenzje filmów

Komentarze: 1

"Chłopi" – Wsi anielska, wsi diabelska - Recenzje filmów

„Cepelia, w której maczała swoje paluchy Sztuczna Inteligencja, malując każdą scenę w męczące oczy barwy”. Mniej więcej to sądzi o nowej adaptacji „Chłopów” Władysław Reymonta pewien znany krytyk filmowy. Powinien on uderzyć się w pierś i obejrzeć tę animację raz jeszcze. Tak, to ludowe rękodzieło, ale o dużej wartości artystycznej – choć bliskie książkowym opisom, to jednak na swój sposób uwspółcześnione, pozbawione kurzu osiadłego na dawnej księdze. Gdy kilka lat temu ponad 100 malarzy zabrało się do skrupulatnej pracy z pędzlem w dłoniach, to jeszcze nikt nie wiedział, że AI aż tak rozwinie się w roku 2023. Można zapytać po co? Czyż nie lepiej, aby powstał „zwykły” film fabularny bez tej otoczki? Nie, bo taki już nakręcono, a owa forma tylko dodała magii i innej, niepokojącej namacalności.

"Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" – Shitty, Pasty - Recenzje filmów

Są takie dni w życiu, gdy od samego już przebudzenia wiemy, że nie będą to dobre dni: za oknem paskudna poniedziałkowa pogoda z zacinającym deszczem, głowa trochę pobolewa, ponieważ poprzedniego wieczoru przyszło nam wychylić o jeden kieliszek za dużo na spotkaniu ze znajomymi, woda w czajniczku gotuje się tyle czasu, że aż sprawdzamy czy się przypadkiem nie przypala, woda pod prysznicem z kolei, w zależności od regulacji, albo parzy nasze plecy niczym iskry z kuźni Hefajstosa, albo zamraża naszą skórę niczym cios od Sub-Zero. Mimo to, przygotowujemy się dzielnie do wyjścia, choć wiemy doskonale, że w pracy już ostrzą sobie na nas kły kierownicy wyższego szczebla czy brygadziści...

Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.

© 2024 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.785

Akceptuję pliki cookies
W ramach naszego portalu stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym. Możecie Państwo dokonać w każdym momencie zmiany ustawień dotyczących cookies. Jednocześnie informujemy, iż warunkiem koniecznym do prawidłowej pracy portalu Altao.pl jest włączenie obsługi plików cookies.

Rozumiem i akceptuję