Według naukowców, w Asikli wykorzystywano już miedź i uprawiano zboże. W prawdziwe osłupienie naukowców wprawiło dopiero odkrycie faktu, iż ludzie zamieszkujący dawne obszary Turcji przyswoili sobie prawa genetyki! „Ówcześni ludzie umieli już z dziko rosnących traw, które zbierali jak niegdyś ich przodkowie, wyhodować- zgodnie z zasadami genetyki – prawdziwe uprawne zboża”. Właśnie w pradawnej Turcji, jak się okazuje, zainicjowany został system księgowości, oparty na liczmanach w kształcie stożków, kulek, krążków, walców, piramidki, trójkątnych i prostokątnych przedmiotów, jajeczek oraz główki zwierzęcej. Artefakty wykonane zostały z niezwykłą precyzją, co tylko świadczy o wysokim postępie technologicznym w tamtych, jakże odległych czasach. 

 

Liczmany

 

Co więcej naukowcy dowiedli istnienia 5600 lat p.n.e. cywilizacji na dnie dzisiejszego Morza Czarnego. 7600 lat temu w miejscu, gdzie obecnie znajduje się morze było jezioro słodkowodne. Podczas badań archeologicznych przeprowadzonych na dnie Morza Czarnego, odnaleziono na głębokości 90 metrów różne artefakty stworzone ludzką ręką. Jedynym wytłumaczeniem takiego stanu rzeczy jest uświadomienie sobie, że dawniej na obszarach pokrytych dzisiaj wodą rozkwitała cywilizacja. W okresie przedpotopowym nie istniało Morze Czarne, lecz jezioro! Potwierdzeniem faktu wskazującego na obecność w dawnych czasach jeziora słodkowodnego są szczątki roślinne i zwierzęce w postaci mułu oraz gleba – „jasnoszara glina”, jak relacjonuje Wilson, zawierająca w sobie słodką wodę. Na dnie Morza Czarnego, ponad 100 metrów pod poziomem morza, odnaleziono także pradawne plaże oraz linię brzegową.       

 

Wywracające do góry nogami dotychczasowe założenia naukowe odkrycia archeologiczne zanotowano także w Nevali Çori („Dolina Zarazy”) – miejscu, w którym odnaleziono jedne z najstarszych rzeźbionych monolitów świata. Świątynie zostały utracone, gdy powstała tama Atatürka i spiętrzająca woda zalała okolicę. Centralny budynek kultu został datowany metodę radiowęglową na  8000 r. p.n.e., a składał się ze świątyni zbudowanej z 13 kamiennych słupków w ścianach i z dwóch ogromnych monolitów w centrum. Filary podobnie jak w Göbekli Tepe mają kształt litery „T”, jednak w Nevali Çori obserwujemy reliefy przypominające ręce człowieka. Posadzka budowli wykonana jest w stylu „terazzo”, czyli polerowana wylewka z wapiennym żwirem przypominająca beton, co świadczy o szczególności tego miejsca.

 

Karahan Tepe

 

Położone jest w południowo-wschodniej Turcji, na grzbiecie wapiennego wzniesienia. Badania archeologiczne na opisywanym stanowisku nie są aż tak daleko posunięte jak w wymienionych we wstępie lokalizacjach. Do tej pory począwszy od 1997 roku, naukowcy jeszcze dwukrotnie odwiedzali Karahan Tepe, a działo się to w latach 2000 i 2011. W miejscu tym umieszczone zostały T-kształtne filary, na których przedstawiono w formie reliefów (płaskorzeźb) przedstawiono zwierzęta, m.in. węża. Z przeprowadzonych dotychczas badań wynika, że najbardziej monumentalny monolit mierzy 5,5 metra i waży od 30 do 40 ton. Niestety podanie dokładniejszych danych jest ograniczone, ponieważ filary zakopane są głęboko pod powierzchnią ziemi. Uczeni przypuszczają, że tak jak kompleks świątynny w Gobekli Tepe, również Karahan Tepe mógł zostać zasypany ogromnymi masami ziemi przez prehistoryczną ludność, choć istnieje także możliwość, że struktury zasypane zostały w wyniku akumulacji brudu i działalności silnych wiatrów.

 

W przeciwieństwie do Gobekli Tepe, tamtejsze filary nie tworzą kręgów, lecz ustawione są w formie wijącej się pod górę krętej ścieżki (bardzo przypomina zygzakowate poruszanie się węża). Ustalono, że filarów jest 266, a ich lokalizacja względem siebie nie jest przypadkowa, bowiem postawiono je w równoległych rzędach. Poza filarami na Karahan Tepe znaleziono narzędzia wytworzone z twardego szkliwa wulkanicznego – obsydianu – oraz krzemienia. Wiek odkrytych struktur datuje się na 8500 lat przed naszą erą.

 

Podsumowanie

 

Tereny prehistorycznej Turcji należą z całą pewnością do jednych z najbardziej tajemniczych i niezwykłych na Ziemi. Jak naprawdę powstały poszczególne zabudowania, kto je wzniósł? Czy był to tylko przejaw, ekspresja prymitywnego ludu koczowniczego? I w końcu czemu służyły opisane konstrukcje? Pytań jest mnóstwo, odpowiedzi niewiele. Ale tak to już jest, że prawdziwa tajemnica, zawsze pozostaje tajemnicą…

 

Źródła:

Schmidt K. „Budowniczowie pierwszych świątyń”, PIW, Warszawa, 2010

Wilson I,, „Przed potopem”, wyd. Amber, Warszawa, 2001                      

www.andrewcollins.com                                                

www.nowaatlantyda.com/2014/06/25/karahan-tepe-kolejne-tepe

www.nowaatlantyda.com/tag/gobekli-tepe/

www.bibliotecapleyades.net/arqueologia/gobekli_tepe01.htm

www.smithsonianmag.com/ist/?next=/history/gobekli-tepe-the-worlds-first-temple-83613665/

 

Autor publikuje również na swoim blogu:

lukaszkulak92.wordpress.com  

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję