"Slavic Horizons" – Księżycowy jazz fusion! - Recenzje płyt

„Slavic Horizons” to instrumentalna płyta, którą meloman poczuje sercem i duszą. Wiele też zależy od osobistej wrażliwości. Co ciekawe, sam tytuł wydaje się całkiem nie pasować do pomysłowej grafiki z okładki. Ale to dobrze. Dzięki temu całość jest bardzo oryginalna i zaskakująca. Semeniuk, czyli polski artysta, tworzący i mieszkający w Niemczech, już w studyjnym debiucie pt. „Synthdrome” pokazał, że nie boi się eksperymentów. Teraz, jako doświadczony basista powraca z jeszcze bogatszym instrumentarium. Słowiańskie horyzonty – takowe określenie może przywoływać sielskie polskie obrazy. Ot leży sobie facet z gitarą na łące, patrzy w niebo i coś tam brzdąka. Wokół fruwają motyle, a w pobliskim lesie jelenie szukają samic do… Lecz nie. To nie te klimaty. Sławek to przewodnik i pilot, który wspólnie z zespołem zabiera pasażerów na pokład. Przynajmniej ja tak to widzę oczami wyobraźni. Slavic Horizons to nazwa wahadłowca albo misji. Kierunek? Księżyc. Cel? Koncert w futurystycznym jazzowym klubie, gdzieś obok głębokiego krateru.

 

 

Sławek Semeniuk (fot. materiały promocyjne)

 

Już w trakcie „lotu” można odkryć, czym jest jazz fusion. W intro pt. „Libra” dźwięk gitary elektrycznej przeszywa na wskroś, aby za moment ukoił nas saksofon tenorowy. W kolejnych, dziesięciu kompozycjach ów gatunek jeszcze mocniej daje o sobie znać. Jazz idzie pod rękę z progresywnym rockiem, a wszystko posypane jest… księżycowym pyłem. Wróć. Słowiańskim brzemieniem. Zostawmy jednak folklor. Skupmy się na samej „wyprawie”. Oto bowiem odzywa się „Apollo 11,5”. Lądujemy zatem na Srebrnym Globie, a następnie idziemy do baru. Sławek Semeniuk z kumplami: Ulfem Strickerem (perkusistą), Moritzem Schippersem (klawiszowcem), Thorstenem Praestem (gitarzystą), Gregem Torunskim (saksofonistą) oraz Lukasem Kubanem stoją już na scenie. Leją się drinki, uśmiechamy się do pięknej astronautki, a przez okna widać oddaloną Ziemię i malutkie, słowiańskie lądy. Jest „4:37 A:M”. W głowie kac, sufit wiruje. Na szczęście słychać elektroniczne brzmienia zmiksowane z basem. Saksofon i gitarowe riffy wyrywają nas z kapci, a główna melodia pozostaje w głowie. A może to był tylko sen, a może faktycznie byliśmy na Księżycu? Jeszcze lepszy motyw z wyraźną perkusją pojawia się w „Glass Puzzle”. Da się go nucić, pozwala się bujać i jednocześnie układać „puzzle ze szkła”. Nie wiem, czy „Paramount” z racji nazwy jest faktycznie najważniejszy, ale za to jestem pewny, że jest najbardziej stylowy. Przesiąknięty erotyzmem – ma się wrażenie, że para zakochanych ludzi tuli się wtedy do siebie, będąc w stanie nieważkości.

 

„Horizons” i „Amber Chasm” (wyprawa po ukryte w rozpadlinie księżycowe bursztyny) to z kolei popisy mocnej gitary oraz instrumentu klawiszowego, a także ogólnej zabawy dźwiękami. W tym pierwszym, bardzo dobrym, numerze obcuje się z muzyką przypominającą 8-bit. Początek jeszcze nie sugeruje, z czym będziemy mieć do czynienia – wydaje się, że raczej do ostatniej sekundy potowarzyszą nam konsolowe, proste dźwięki. W trakcie odsłuchiwania „Horizons”, „obserwowałem” roboty pracujące w fabryce. Aż tu nagle w połowie następuje zwrot o 180 stopni. To niespodzianka w postaci wokalu, a konkretniej zmysłowego, kobiecego głosu Kasi Pluty. Utwór zamienia się w balladę o uczuciach, tęsknocie i wspomnieniach (za planetą Ziemią?, za związkiem?, za czymś pięknym?, a może to po prostu… opowieść o miłości dwóch androidów). Muszę przyznać, że ten absolwent Akademii Muzycznej w Maastricht ma „łeb” do wymyślania tytułów poszczególnych kawałków. Weźmy chociażby „Sunrise Hunters”. Nie potrzeba muzyki, aby wyobrazić sobie przeskakujące przed nosem obrazy. To prawdziwe jazz fusion! Kompozycja, która pulsuje w rytm bicia serca, gdzie zmiany tempa są płynne – jakże się nie radować, jakże nie być „myśliwym” tropiącym jazzowych odniesień. I tak dotarliśmy do najbardziej energicznego utworu – „Lunar Overdrive”. Jest on jak jazda księżycowym pojazdem, w trakcie której przygrywa nam perkusja Ulfa Strickera. Potęga! A na koniec pora jeszcze uchylić kurtynę, zajrzeć między zagadkowo wyglądające skały. „Behind the Curtain” to chyba mój ulubiony kawałek – przykuwający uwagę, niezwykle klimatyczny, powolny, bez obecności saksofonu, za to z hipnotyzującym basem w rękach Sławka, a także lekko zaznaczonymi klawiszami.

 

Sławek Semeniuk (fot. materiały promocyjne)

 

Może przesadziłem ze swoją interpretacją, która raz jest zbyt dosłowna, a raz zbyt metaforyczna, ale nie potrafiłem inaczej. „Slavic Horizons” to album tak pełen niuansów i pasji do muzyki jazzowej połączonej z kilkoma gatunkami, że nie sposób uniknąć jakiejkolwiek próby jego analizy. Nie jest oczywiście dla każdego. Niektórzy (fani metalu) ocenią, że jest nudny, mało intrygujący. Wcześniej sam nie należałem do miłośników jazz-rocka, ale od dziś jestem kupiony! To krążek oddziałujący na wyobrażenie, ekspresyjny (ach te solówki!), emocjonalny i plastyczny („Plastic Emotions”!). Polecam i zapraszam. Przyłączcie się do tej podróży!

 

Ocena: 7/10

 

Album nie pojawił się jeszcze w wersji cyfrowej, ale poniższy zwiastun świetnie ukazuje klimat całości!

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Więcej o samym artyście na oficjalnej stronie:

https://www.slawek-semeniuk.com

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję