"Parabellum. Prędkość ucieczki" – Wiara naszą tarczą, spryt orężem - Recenzje książek

Niełatwo przebrnąć przez powieści wojenne ludziom wrażliwym. Szczególnie kiedy zawierają liczne, brutalne opisy i prawdziwy koszmar, który dotykał ówcześnie żyjących. Za przykład odważnych publikacji tego typu niech posłuży seria Svena Hassela – niemieckiego pisarza ukazującego działania na polu bitwy z perspektywy kilku szeregowych Wermachtu. Wydane w roku 2013 „Parabellum. Prędkość ucieczki” (nieprzypadkowo nazwa zapożyczona od drugiej prędkości kosmicznej) młodego autora Remigiusza Mroza nie jest aż tak „krwawe”. To bardziej książka przygodowa, w której równolegle toczą się losy kilku postaci zaraz po napaści na Polskę i wybuchu światowego konfliktu.

Koniec sierpnia 1939. Wszędzie można odczuć widmo nadciągającej grozy, mimo to dwudziestokilkuletni Stanisław Zaniewski planuje ślub z żydówką Marią. Ich przeciwne charaktery i poglądy nie stanowią przeszkody, wręcz przeciwnie, są sobie przeznaczeni. Ona, pragmatyczka stara się przekonać narzeczonego, że wojna z Hitlerem jest nieunikniona i nie do wygrania. Gdy nazistowskie wojska, niczym szarańcza  wkraczają na nasze zachodnie tereny, znająca język niemiecki Maria i Staszek z „pomocą” warszawiaka spod ciemnej gwiazdy, niejakiego Holzera postanawiają uciekać ze stolicy do Francji. W tym czasie starszy, porywczy brat Zaniewskiego, stacjonujący pod granicą rumuńską sierżant Bronisław puszcza w niepamięć rękoczyny z chorążym Chwieduszko. Jego jednostka rusza do boju z wrogiem. Obrona ojczyzny – tylko to się liczy. Wiara i nadzieja nie znikają nawet wtedy, gdy od wschodu atakują Sowieci.

Po tej lekturze ma się pewność, że powołaniem Remigiusza Mroza – doktoranta Kolegium Prawa Akademii Leona Koźmińskiego od zawsze było pisanie. Debiutował thrillerem pt. „Wieża milczenia”, ale „Prędkość ucieczki” jest dowodem na to, że potrafi również poruszać się w innych gatunkach beletrystyki. To, co zachwyca, to przede wszystkim styl, jakim operuje. Powieść czyta się szybko, a rozgrywające się tam sceny przybierają formę projekcji wyobraźni, niemal jak film wyświetlany bezpośrednio przed oczami (tytuły rozdziałów przypominają scenariusz). Mróz umiejętnie buduje napięcie, panuje nad wątkami, a jego bohaterowie wzbudzają ogromną sympatię. Ta mocna więź sprawia, że im kibicujemy i martwimy się, gdy są krok od śmierci. I choć w paru momentach autor wpada w pułapkę nieprawdopodobieństwa, to ostatecznie wygrywa. Nie przeszkadza też schemat, czyli wprowadzenie dwóch Niemców: „dobrego” oraz złego do szpiku kości. Tym pierwszym jest kapitan Christian Leitner – idealista ślepo zapatrzony w Hitlera, ale postępujący honorowo i potępiający bestialstwo oddziałów z wygrawerowaną na czapce trupią czaszką. Ten drugi – oficer SS Blankenburg jest diabłem w ciele człowieka, wzbudzający strach zarówno w polskich cywilach, jak i w młodszych stopniem podwładnych. Konfrontacja i z Leitnerem, i z Blankenburgiem będzie sprawdzianem odwagi i sprytu każdego z braci Zaniewskich.

Książka Mroza jest dopiero wstępem do dłuższego cyklu. Stąd można zrozumieć niektóre niedociągnięcia. Otwarty i pełen emocji finał to dla czytelnika zachęta, by sięgnąć po jeszcze ciekawszy „Parabellum. Horyzont zdarzeń” i czekać z niecierpliwością na następne, kto wie, czy nie coraz lepsze części.  

Ocena: 8/10

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję