"Nocna zamieć" – Miejsce przeklęte - Recenzje książek

Akcja napisanej przez Szweda Johana Theorina „Nocnej zamieci” rozgrywa się na wyspie Olandia, a dokładniej w jej północnej części, tuż nad Bałtykiem; w ciągu trzech zimnych miesięcy – od października do grudnia. Głównymi bohaterami powieści są młody mężczyzna Joakim Westing oraz początkująca policjantka Tilda Davidsson. On niedawno z żoną Katrine i dwójką dzieci przeprowadził się ze Sztokholmu do Aludden – otoczonego morzem i starymi, skrywającymi ponure tajemnice, latarniami, gospodarstwa. Ona próbuje odnaleźć się w pracy, jednocześnie często odwiedzając sędziwego wuja Gerlofa. Ich drogi się zejdą, kiedy na Joakima spadnie wielkie nieszczęście, a upiory przeszłości wylezą z mroków nocy na światło dzienne. Bo Aludden to miejsce, nad którym ciąży klątwa, gdzie wraz z nadciągającą śnieżycą nadciąga widmo śmierci.

„Nocna zamieć” to druga po „Zmierzchu” książka Theorina wchodząca w skład Kwartetu olandzkiego, czyli cyklu kryminałów z wydarzeniami umiejscowionymi właśnie na bałtyckiej malowniczej, choć zimą niezbyt bezpiecznej, wyspie Olandia. Autor otrzymał za nią w 2009 roku Szklany Klucz, czyli nagrodę literacką przyznawaną przez członków Stowarzyszenia Twórców Kryminałów. Co więcej, powieść tak zachwyciła czytelników i krytyków, dzięki czemu nominowano ją do tytułu Najlepszy Szwedzki Kryminał roku 2008.Nic dziwnego. Jest to bowiem dzieło jak najbardziej udane. Może nie zostanie ze mną na długie lata i nie trafi na listę tych subiektywnie najwyżej ocenionych przeze mnie thrillerów (podium nadal zajmuje seria Thomasa Harrisa), ale w kategorii skandynawski pożeracz czasu sprawdza się co najmniej dobrze (niemalże tak dobrze, jak seria „Millenium”).

To, co szczególnie przyciąga w „Nocnej zamieci” to świetnie zarysowane, pełnokrwiste postaci; intrygująco opisane historie lokalnej społeczności oraz nawiązania do szwedzkich legend. Czuć podskórnie, że skrzaty czają się gdzieś w lesie, lodowate i blade trupy minionych lat przechadzają wzdłuż latarni, a deski w podłodze i ścianach skrzypią nie tylko za sprawą wiatru. Pisarz umiejętnie przeplata tu wiele wątków. Dreszczowiec miesza z obyczajowym dramatem. Cofa się w czasie, pokazuje, jak zmienili się niektórzy ważni dla fabuły drugoplanowi bohaterowie na przestrzeni lat, z jakimi grzechami musieli się zmagać, ukrywając je przed bliskimi. Najciekawszym wątkiem są bez wątpienia opowieść o siostrze Joakima – narkomance Ethel i ten o matce Katrine – Mirji Rambe. Johan Theorin wiarygodnie przedstawia tu więzi międzyludzkie i problemy, które mogą zniszczyć poukładane życie. Nieco gorzej, gdy pojawia się historia trzech włamywaczy, wtedy ma się wrażenie, jakby autor ugrzązł w głębokiej zaspie, ocierając się o niemalże o humor niczym z „Gangu Olsena”.

Początkowo nie do końca też wiadomo, który z wątków okaże się tym najważniejszym i w którym kierunku autor podąży. Jednak finał, mimo że emocjonalnie nie zmrozi krwi w żyłach, to i tak dostarczy odpowiedniej porcji adrenaliny. Wszystkie historie znajdą swoje ujście, spajając się we wspólnym uścisku. A tuż nad nimi będzie dmuchał bezlitosny fak (nazwany przez miejscowych silny wiatr połączony ze śniegiem), a ja – jeden z czytelników, będę zadowolony, że siedzę z książką w ręku w ciepłym pokoju, nie musząc przedzierać się przez nocną zamieć. Brr…!

Ocena: 6,5/10

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję