"Bogowie" – Doktor Zbyszek Wytrwały - Recenzje filmów

Główną osią fabularną są starania Religi, by wreszcie w Polsce istniała szansa dokonywania transplantacji serca, co w tamtych 80. latach nie było wcale proste. Ówczesne środowisko lekarskie uznawało to za nieetyczne i zbyt ryzykowne, ale nasz niezłomny bohater wbrew krytyce, wyruszył do boju. Pobyt i staż w Stanach Zjednoczonych sprawił, że bardziej „zaraził się amerykańską wolą walki”. Nawet jeśli pojawiały się momenty załamania, to Zbyszek, jak przystało na człowieka czynu, dzielnie podnosił się z kolan, wsiadał do szybkiego Fiata 125p i dostrzegał światełko w tunelu… 

 

Już w pierwszej scenie „Bogów”, kiedy kamera śledzi przygarbionego, idącego korytarzem Tomasza Kota, może się kryć odpowiedź na zadane na wstępie pytanie, przynajmniej co do kreacji aktorskiej. I rzeczywiście, w kolejnych kadrach Piotra Sobocińskiego juniora, aż do finału, Kot prezentuje się świetnie – gra wręcz oscarowo. Docenta Religę buduje na drobiazgach, stając się, mimo wysokiego wzrostu, niemalże jego klonem. Specyficzne gesty, miny, wspomniany chód, również palenie papierosa czy picie herbaty – nie widać tu ani jednej fałszywej nuty. Chwilami wyciszony, ale w większości ekspresyjny, emanuje z ekranu taką charyzmą, że wszyscy poszlibyśmy za nim „w ogień”. Inni aktorzy starają się nie pozostać w cieniu, znajdującego się w centrum uwagi Kota i wychodzi im to nad wyraz poprawnie (wystarczy przywołać, chociażby Piotra Głowackiego, Rafała Zawieruchę, Jana Englerta i… epizodycznego Ryszarda Kotysa, który ponownie próbuje, z niezłym skutkiem, wyjść z „szufladki” Mariana Paździocha).

 

Na wielbicieli serialowych „Lekarzy” i „Na dobre i na złe” oglądających dzieło Łukasza Palkowskiego („Rezerwat”) czeka więc spora niespodzianka. W sposobie narracji i formie technicznej „Bogowie” wydają się nieco telewizyjni. Jednak w warstwie aktorskiej właśnie oraz wiarygodnie napisanych dialogach (brawa dla scenarzysty Krzysztofa Raka) i w trakcie scen operacji, czuć, że to niebo a ziemia. I jeszcze trzymają w napięciu jak rasowy thriller. Skalpel się nie stępi, o to bądźcie spokojni.

 

Co ciekawe, mimo poważnego tematu, reżyser sprawnie wplata też elementy humorystyczne i zaskakuje, posługując się hollywoodzką konwencją kina sensacyjnego spod znaku „heist movies”, z tym że tutaj misją nie jest skok na bank czy kasyno, tylko udany przeszczep. Tytułowymi bogami Palkowski i Rak nazywają oczywiście grupę ludzi – chirurgów i pielęgniarki na czele z Religą. Kolejne etapy są zbliżone. Mamy zebranie odpowiednich osób (sprawnych w swoim fachu), przygotowania do operacji i punkt kulminacyjny. Dzięki temu napompowany, szpitalny i z natury pesymistyczny balon pęka i nie przygniata widzów swoim ciężarem.

 

Nie ma opcji, by film się nie spodobał. Ciepły, wzruszający tam, gdzie należy, i koniec końców mający wydźwięk optymistyczny, przyciągnie zapewne miliony widzów. I choć profesorskie gremium i studenci medycyny być może dopatrzą się w nim jakichś wpadek, to i tak serce bije szybciej na myśl, że dobre polskie kino gatunkowe jeszcze oddycha pełną piersią. Oby nigdy nie przestało.

 

Ocena: 7,5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję