"Prawo Ulicy" – Blaski i cienie Baltimore - Seriale - Strona 2

Ilość odwiedzin:
7 337

Czas czytania:
9 226 min.

Kategoria:
Seriale

Autor:
aragorn136 (24761 pkt)

Dodano:
1687 dni temu

Data dodania:
2020-10-25 09:33:51

Idźmy teraz na ulicę. Tutaj naturalizm bije po oczach równo. Kiedy uzależniony od dawania sobie w żyłę, informator policji – Bąbel (niesamowity Andre Royo) pcha wieczorem swój wózek przez Hamsterdam, ma się wrażenie, że wchodzi w samo „Jądro ciemności”. Natomiast, gdy Omar Little (moja ulubiona postać męskiego geja z giwerą w dłoni) wyrusza „na polowanie”, mszczę się razem z nim. Michael K. Williams przechodzi w rej roli samego siebie! Prawdziwy władca dzielnicy, człowieka legenda. Stringer Bell (Idris Elba w jednej ze swoich pierwszych i najlepszy ról) to z kolei facet w miarę opanowany, raczej biznesmen niż gangster, znacznie ciekawszy antybohater niż nieobliczalny Avon Barksdale (Wood Harris). Podziwiam jego zdolności, dzięki którym powoli wspina się na szczyt. Bodie (J.D. Williams) to mega sympatyczny kolega z podwórka, mimo profesji handlarza dragów. Ale już szef konkurencyjnego gangu – Marlo Stanfield i jego cyngiel Snoop (jakie było moje zdziwienie, gdy okazało się, że to dziewczyna) to ludzie, którym należy schodzić z drogi. Tej Snoop z oryginalną nawijką, to ja serio się bałem, szczególnie że grająca ją Felicia Pearson miała kryminalną przeszłość – jako dilująca nastolatka odsiadywała wyrok za zamordowanie wspólniczki! Na szczęście szanowany i najporządniejszy z narkotykowych królów – Joe Propozycja, trzyma rękę na pulsie. Może on jakoś ułagodzi to szemrane, brutalne towarzystwo.

Kadr z serialu "The Wire" (źródło: materiały prasowe)

Realia i atmosferę Baltimore czują również Deirdre Lovejoy, Aidan Gillen (Littlefinger z „Gry o tron”) i Tom McCarthy (późniejszy reżyser „Spotlight”). Tommy Carcetii w kreacji Gilllena to przykład polityka, który zawrze każdy deal, byleby wygrać wybory na burmistrza, a później idealisty mierzącego się z rządzeniem miastem pogrążonym w kryzysie. To kolejna w dorobku tego Irlandczyka rola, którą przyciąga do ekranu. W 2009 otrzymał za nią nagrodę IFTA. Lovejoy grając Rhondę Perlman z biura prokuratora, jest z kolei niczym duch – pojawiający się nagle, aby wspomóc grupę dochodzeniową. Do tego kusi Jimmy’ego i męską część widowni swoim seksapilem. A McCarthy? On jest dziennikarzem Scottem Templetonem, który w ostatnim sezonie serialu widzi, jak obniżają się standardy czwartej władzy. To także wyrazista kreacja. Nie sposób nie wspomnieć jeszcze o młodocianej gwardii. Namond, Randy, Michael czy Duquan z „czwórki” to uczniowie z różnych domów i środowisk, ale wszystkim znane jest prawo ulicy. Aktorzy wcielający się w tych nastolatków są naturalni. Tak bardzo, że widz interesuje się losami tych chłopaków i relacjami pomiędzy nimi a nowym nauczycielem (niezłe zaskoczenie!) czy Cuttym (byłym gangsterem, który wyszedł na prostą).

Kadr z serialu "The Wire" (źródło: materiały prasowe)

„The Wire” to serial, w którym dużą zaletą jest także czołówka i przewijający się, wpadający w ucho kawałek pt. „Way down in the hole”. Co ciekawe w każdym sezonie w innym wykonaniu i aranżacji (najlepszy jest ten z czwartego). Ten utwór świetnie wprowadza w klimat miasta, gdzie rekrutacja młodzieży do gangów narkotykowych jest na porządku dziennym, a wpływ przestępczości na egzystencję zwykłego robotnika odciska swoje piętno. Baltimore to nie bajkowa kraina. Tu się liczą statystyki. Tutaj rządzi biurokracja. Policja ma obcinany budżet. O uczciwą pracę niełatwo. Nic dziwnego, że wielu wybiera życie kryminalisty lub narkomana. Więcej jednak cieni niż blasków otacza Baltimore – organizmu połączonego chorymi tkankami.

Amerykańska Gildia Scenarzystów umieściła kultowe „Prawo ulicy” na 9. miejscu listy 101 najlepiej napisanych seriali wszech czasów. Ale poza dwiema nominacjami do Emmy, produkcja nie może poszczycić się uwielbieniem ze strony Akademii Telewizyjnej. Ciężko to pojąć. Przecież bez patosu ukazuje prawdziwe życie. I prawdziwy system, który łamie obiecujące kariery, niszczy piękne marzenia, promuje miernoty i nagradza podłych kłamców (eh ci skorumpowani prawnicy i politycy!). Lester, jako doświadczony, starszy detektyw, sugestywnie i mądrze tłumaczy to McNulty’emu: „Życie Jimmy, wiesz co to jest? To gówno, które się dzieje, podczas gdy ty czekasz na chwile, które nigdy nie nadejdą”. Smutne, jakże typowe.

Kadr z serialu "The Wire" (źródło: materiały prasowe)

Paradoksalnie w tym bogatym w one-linery serialu momentami wytchnienia od zapachu szamba „płynącego” ulicami są policyjne stypy w zadymionym, irlandzkim barze. Pełne alkoholu, śpiewu, tańca. I pięknego upamiętnienia zmarłych kolegów. Tylko w tym miejscu można odsunąć na bok troski i przeskoczyć kłody rzucane pod nogi.

Produkcję HBO należy podsumować innymi słowami Freamona: „All the pieces matter”. Nie ma ona przypadkowych elementów. Simon skonstruował opowieść z jej mniejszymi i większymi dramatami. Może nie każdy wątek wybrzmiewa w pełni i pięć sezonów to za mało, aby domknąć wszystko, tak jak życzy sobie tego widz. Jednak, co by nie napisać, „The Wire” to telewizyjne dzieło sztuki, które trzeba nadrobić. Koniecznie! Cieszę się, że to zrobiłem.

PS W serialu swoje pierwsze kroki w aktorstwie stawiał też Michael B. Jordan („Creed”). Można rozpoznać go specyficznym układzie szczęki.

Ocena całości: 9/10