Kamera. Akcja! Na plan wchodzi przebojowy, ambitny Nick Cage. To gość, którego niełatwo zapomnieć z debiutu u wuja Francisa w czarno-białym dramacie „Rumble Fish” (miał tam 19 lat i wyglądał na prawdziwego buntownika). Artysta, który, przyjął nazwisko na cześć Luke'a Cage'a, bohatera z uniwersum komiksów Marvela (aby podkreślić własną indywidualność i nie korzystać w kolejnych latach z pozycji stryja). Preferuje intuicyjną, abstrakcyjną, wręcz surrealistyczną grę aktorską. Sam przecież wymyślił określenie „nouveau shamanic”. I obserwując najlepsze występy gwiazdora, trudno nie dostrzec pewnego luzu, błysku w oku, zblazowania, dezynwoltury. James Dean style. Bez miny człowieka, którego ciągle boli brzuch.

 

Urodził się w 1964 roku, a dokładniej 7 stycznia, w Long Beach w Kalifornii. Wcześniej jego rodzice: Joy Vogelsang (pochodząca z Niemiec choreografka oraz tancerka baletowa) i August Floyd Coppola (profesor komparatystyki, mający korzenie włoskie) doczekali się dwóch synów: Marca i Christophera. Warto też nadmienić, że dziadek Nicolasa – Carmine spełniał się jako kompozytor, a babcia – Italia Pennino jako aktorka. Gdy Joy i August rozwiedli się (mama Cage’a cierpiała na depresję) w 1976 roku, młodzieniec zamieszkał z ojcem na przedmieściach Beverly Hills. Rodzina, mimo artystycznych predyspozycji, nie była zamożna. Nick marzył jednak, aby w przyszłości być właścicielem takiej rezydencji, jaką mógł pochwalić się wujek – Francis Ford Coppola. Zresztą często spędza u niego wakacje. Zazdrościł też kolegom. On do Beverly Hills High School dojeżdżał zwykłym autobusem. Ich wozili rodzice luksusowymi autami. Zanim dopiął swego, musiał dorabiać, pracując na stanowisku sprzedawcy popcornu. Ale jednocześnie jako 15-latek uczył się w American Conservatory Theatre w San Francisco, a później studiował aktorstwo u renomowanej nauczycielki Peggy Feury. Można powiedzieć, że miał łatwiej niż wielu innych, obiecujących aktorów. Mało komu na początku kariery pomagał wybitny reżyser (jednak nepotyzm!?), lecz faktycznie w dalszej drodze na szczyt liczył głównie na swoje możliwości. Spadał, podnosił się, spadał… Ale tylko raz zagrał taką rolę, że czapki z głów i pokłony do samej ziemi. To kreacja alkoholika w „Zostawić Las Vegas”.

 

Najpierw, dekadę wcześnie, był jednak „Ptasiek”. Ten przejmujący, gorzki film Alana Parkera otworzył oczy krytykom. Opowiadał o bolesnych wspomnieniach i wielkiej przyjaźni między licealnym, prostolinijnym, skrywającym wrażliwość, cynicznym gwiazdorem a tytułowym bohaterem, zafascynowanym lataniem, introwertykiem. Chłopcy biorą udział w wojnie w Wietnamie i wracają ranni. Jeden fizycznie, a drugi psychicznie – wstrząs nie pozwala mu komunikować się o otoczeniem. Dobre kino, wierna adaptacja słynnej, antywojennej powieści Williama Whartona. Cage, chcąc wypaść brawurowo i emocjonalnie, usunął sobie dwa zęby. Co za poświęcenie!

 

Nicolas Cage w filmie "Ptasiek" (materiały prasowe)

 

To był tok 1984, a w 1995 premierę miał obraz, który wielu odradzało Nicolasowi, bo to nie jest materiał na… Oscara (!). Ale Cage stwierdził: „I tak nie zdobędę Oscara, więc zróbmy »Zostawić Las Vegas«”. No i zdobył! To wstrząsające dzieło i najwyższa forma aktorska Cage’a. Smutek, bezsilność, słabość, destrukcja, wyniszczanie psychiki i organizmu – te wszystkie elementy sprawiały, że widz czuł to samo, co główny bohater – scenarzysta Ben Sanderson. Gdy niedawno obejrzałem drugi raz sugestywny melodramat Mike’a Figgisa na podstawie na wpół autobiograficznej powieści Johna O’Briena, jeszcze mocniej zostałem wgnieciony w ziemię (może dlatego, że mój zagubiony brat, podobnie jaki Ben nie potrafi opanować skłonności do alkoholu). Obserwując, jak Cage wędruje pod knajpach, prosi przyjaciół o wsparcie finansowe i nawiązuje relację z prostytutką Serą, która z czasem zmienia się w uczucie, nie dziwiłem się, że poza Oscarem, aktor otrzymał też Złot Glob, nagrodę Gildii Aktorów i Srebrną Muszlą na festiwalu w San Sebastian. Nigdy więcej ów wyczyn nie był powtórzony. Szkoda. Ale kto wie, kto wie…

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Na koniec nie mogę pominąć kilku informacji. W 2000 roku Nicolas założył firmę produkcyjną Saturn Films, a dwa lata wcześniej odsłonięto jego gwiazdę na hollywoodzkim Walk of Fame. Cage cieszył się także z powodu nadania mu honorowego doktoratu Sztuk Pięknych Kalifornijskiego Uniwersytetu Stanowego Fullerton.

 

Znany jest z licznych romansów i burzliwych związków. Był aż czterokrotnie żonaty (!). Jego wybrankami serca były: Patricia Arquette (aktorka), Marie-Lisa Presley (córka Elvisa Presleya), Alice Kim (kelnerka) i Erika Koike (makijażystka, która żoną była tylko przez… 4 dni). Z Alice ma syna Kal-Ela, któremu, będąc fanem komiksów, nadał prawdziwe imię Supermana (sam miał przecież wcielić się w tego herosa) z planety Krypton! Oj Nicolasie, kobieciarzu, ekscentryku. I jak cię tu ocenić. Jak patrzeć na twoją karierę? Krytykować, odwracać wzrok, a może bić brawa za kilka bardzo hipnotyzujących ról. Obecnie aktor czuje się niczym młody bóg: tryska energią, dokonuje ciekawych, filmowych wyborów i jest zadurzony w młodszej o 30 lat (!) partnerce. To Riko Shibata, którą poznał w Japonii na planie „Więźniów Ghostland”. Para spodziewa się dziecka. Nicolas zostanie w ten sposób po raz trzeci ojcem, bo poza Kal-Elem ma także syna Westona (heavymetalowca, który też wystąpił w paru filmach) z nieformalnego związku z Christiną Fulton.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję