"Opiekunka" – Dziewczyna z sąsiedztwa - Recenzje filmów

Czy po reżyserze, który swoją karierę zaczął od kręcenia teledysków, a na srebrnym ekranie zadebiutawał „Aniołkami Charliego” (2000), można spodziewać się komedii grozy z prawdziwego zdarzenia? Takiej, do obejrzenia (i polubienia) której nie wstydziliby się przyznać nawet zatwardziali zwolennicy horrorów krwawych, błyskotliwych i stworzonych z poszanowaniem dla długoletniej tradycji tego jakże różnorodnego gatunku? Joseph McGinty Nichol, szerzej znany pod pseudonimem McG, pokazał, że – jak najbardziej – można. Wręcz wypada. „Opiekunka” jest bowiem prawdziwą netfliksową perełką, godną postawienia na równi z tak przyjemnymi pastiszami jak „Cooties” (2014) czy „Śmierćgazm” (2015), a tylko parę półek niżej od wyreżyserowanych z zegarmistrzowską precyzją „Dziewczyn śmierci” (2015).

 

Scenarzysta – Brian Duffield – nie raczy nas dowcipem wysokich lotów. Umysłowe zaangażowanie publiczności jednak bez wątpienia nie zagościło wśród jego celów ani na chwilę. Film najprawdopodobniej miał głównie bawić i dostarczyć nieco rozkosznych tekstów do zapamiętania, co zostało spełnione z nawiązką. Między sekwencjami przesączonymi napięciem przemycono ubrane w trafne dialogi („Dlaczego on nie ma koszulki?”) szyderstwo z typowego amerykańskiego horroru popkornowego; nie zabrakło bezpośrednich nawiązań chociażby do „Piątku trzynastego” (1980) czy „Ludzkiej stonogi” (2009), lecz parodia w „Opiekunce” bynajmniej nie ogranicza się do dosłownego przytaczania klasyki w żartobliwym kontekście – tak pójść na łatwiznę i się przy tym nie skompromitować mógł tylko Eli Roth w „Śmiertelnej gorączce” (2002). Duffield na spółkę z McG, który na zwykłym podwórku przeciętnego domu na przedmieściach wykreował atmosferę groźnego lasu nad jeziorem Crystal, ze strzępków wybranych cytatów sporządził produkt odrębny. Konwencję młodzieżowego straszaka traktując jako inspirację, a nie podręcznik DIY.

 

Twórcy zadbali również, by nieskomplikowanemu, choć skrzętnie przemyślanemu humorowi kroku dotrzymywała odpowiednio dosadna jatka. Główny bohater (bezbłędnie odegrany przez Judah Lewisa) w walce o przetrwanie, jaka wywiązuje się po wyjściu na jaw dziwacznych zainteresowań Bee (równie bezbłędna Samara Weaving), ma więcej szczęścia niż rozumu... Szczęścia zarówno dla niego, jak i dla tych widzów, którzy nie pogardzą stylowym zgonem; pierwsza ekranowa śmierć cieszy oko skrupulatną realizacją i szokuje ilością użytej na planie sztucznej posoki, a druga utwierdza nas w przekonaniu, że będzie jeszcze lepiej. Ingerencja CGI jest wyraźnie widoczna, ale na szczęście subtelna, nie ujmuje więc grozy scenom makabry. Te w połączeniu ze zdjęciami Shane'a Hurlbuta – w zależności od sytuacji tętniącymi kolorami lub emanującymi mrokiem – dokładają swoją cegiełkę do bardzo dobrze wyważonego widowiska: wywołującego szczery śmiech i potrafiącego przyprawić o gęsią skórkę (a momentami nawet o grymas lekkiego obrzydzenia) dokładnie wtedy, kiedy jest to pożądane.

 

„Opiekunka” nie reprezentuje sobą tak zwanego ambitnego kina. Jest za to świetnym filmem rozrywkowym, który trzyma w niepewności jak solidny thriller, zaskakuje brutalnością jak pełnokrwisty horror i rozwesela jak rasowa komedia. Jeśli szukacie lekkiej produkcji na niezobowiązujący seans wśród znajomych albo po prostu chcecie sie zrelaksować po ciężkim dniu nauki/pracy – dzieło McG jest idealnym wyborem.

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Autorka recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem Surgeon_OperatingTable, na stronie Kinomisja.pl oraz na blogu:  the-operating-table.blogspot.com