"Na wodach północy" – Zmarznięte ciało, zimna dusza - Seriale

Wspomniany, pierwszy z pięciu, prawie godzinnych epizodów, zaprasza na pokład statku, ale zanim znajdziemy się na pełnym morzu, większość czasu spędzimy w portowym, zadymionym, brudnym miasteczku. Dzięki dobrze skonstruowanej ekspozycji, poznamy dwóch najważniejszych bohaterów. Jeden z nich to młody, opanowany Patrick Sumner dołączy do załogi, aby uciec przed prześladującymi go zmorami przeszłości. Jako doświadczony chirurg przyda się na Ochotniku (jakże znamienna nazwa dla starej łajby). Z kolei Henry Drax to człek, którego lepiej nie spotkać w ciemnym zaułku. Jest nieokiełznany niczym fale oceanu. Brutalny, nikczemny, niecywilizowany, kierujący się zwierzęcym instynktem. Kiedy Sumner zobaczy, jak Drax poluje na wieloryby i foki, jak pławi się w ich krwi, zrozumie z kim ma do czynienia. Konflikt i starcie charakterów wydają się nieuniknione, a widz będzie obgryzał paznokcie i chuchał w dłonie. Bo zimno tam bardzo. Bo napięcie tak gęste, że można je kroić tasakiem.

 

Kadr z miniserialu "Na wodach północy" (materiały prasowe)

 

Kadr z miniserialu "Na wodach północy" (materiały prasowe)

 

„Na wodach północy” to miniserial z polską premierą w HBO, w którym nie tylko zamarza ciało. To także historia, od której kostnieje dusza. Klimatem przypomina coś między „Terrorem” na podstawie Dana Simmonsa, a „Zjawą” z DiCaprio. Zatem poza survivalem, odnajdziemy w tej produkcji filozoficzne rozważania nad istotą człowieczeństwa oraz pozostające bez odpowiedzi pytania o granice dobra i zła czy kondycję moralną. Na szczęście owa metafizyka nie jest wkładana do głowy przy pomocy przedawkowanej poetyki. To filozofia w formie surowej. Serial działa na tym poziomie przekonująco, ale na mnie większe wrażenie robiły nie dyskusje oraz interakcje wszystkich postaci (poza Draxem i Sumnerem będącymi dwiema stronami tego samego medalu, mamy na statku jeszcze kilku facetów z krwi i kości, chociażby przyjaznego Otto), a zderzenie ludzi z bezwzględnością przyrody i dzikimi żywiołami natury.

 

Nie wiem, jaki był budżet, ale pod względem realizmu, to dzieło telewizyjne śmiało, bez żadnego wstydu, może konkurować z dużymi produkcjami kinowymi. Część zdjęć powstała na północy Norwegii. Dzięki temu prawdziwe, bezkresne, niebezpieczne i przepiękne lodowe krajobrazy mocno kontrastują z ciasnym, także namacalnym, pokładem Ochotnika. Czuć niską temperaturę. Słychać nawet skrzypiące deski i odgłosy wielorybów. Ale to nie kolorowa bajka rozgrywająca się w roku 1859. To ubrana w czapy i grube spodnie ponura opowieść dla twardych mężczyzn, gdzie śmierć czyha na każdym kroku, a od wyczerpującej żeglugi i fizycznej pracy, na rękach tworzą się rany i bruzdy.

 

Kadr z miniserialu "Na wodach północy" (materiały prasowe)

 

Dość szybko da się złapać więź z głównym bohaterem, który jawi się jako zupełne przeciwieństwo Draxa. Razem z nim będziemy prowadzić pewne śledztwo, aby pod koniec zawalczyć o własne życie. Coś jednak karze nam wątpić w nieskazitelność Patricka. Widzimy przecież jego uzależnienie od laudanum i wizje, w których cofamy się do Indii. Drax to zło wcielone, ale nasz chirurg raczej też nie otrzyma karty o nazwie: praworządny dobry. I dobrze. Takie niejednoznaczne postacie są najbardziej interesujące. Ale jeszcze bardziej intrygujące jest to, jak są zagrane. A trzeba przyznać, że aktorstwo w tym miniserialu jest najwyższej próby! Jack O'Connell już nieraz pokazał jak zdolnym jest aktorem, chociażby w „Starred up” czy „Godlesss”. Tutaj również daje się z siebie maksimum. Jest po prostu w stu procentach wiarygodny, zarówno w scenach retrospekcji, jak i momentach, gdy musi stanąć naprzeciwko Farella. Tak, dobrze przeczytaliście. Colin Farell, kojarzący się z rolami raczej miłych gości, albo co najwyżej lekko szalonych, tutaj udowadnia, że będzie genialnym antagonistą w „Batmanie”. Zanim pokaże się jako Pingwin, wzbudzi strach jako wyjęty z ilustracji, potężny, silny harpunnik o srogim spojrzeniu. Brr… Jego metamorfoza w bestię, która nie myśli, tylko działa, bo tak została ukształtowana, powinna być nagrodzona wszystkimi statuetkami w branży telewizyjnej. To właśnie Farell panuje na ekranie. Irlandczyk gra tak, że włosy jeżą się na głowie. Odpychający, pachnący mordem i krwią, wbije Wam nóż w bebechy. Ale jest jednocześnie dziwnie fascynujący.

 

Niestety, gdy na jakiś czas Drax znika, tempo serialu siada. Owszem, nadal klimat jest ciężki, a drugie dno historii głębokie, ale jakoś trudno wysiedzieć bez bólu tyłka. Zgoda. Kibicujemy Patrickowi, by ten odkupił grzechy (ostatnia scena czwartego epizodu sprawia, że nie sposób poruszyć palcami), lecz „tęsknimy” za Henrym. Aczkolwiek możemy się domyśleć, że prędzej czy później outsider-lekarz spotka się z zarośniętym wielkoludem. Wtedy wilk będzie syty, ale czy owca cała?

 

Kadr z miniserialu "Na wodach północy" (materiały prasowe)

 

Kadr z miniserialu "Na wodach północy" (materiały prasowe)

 

Życie jest cierpieniem, szczególnie, gdy na około lód i ludzie gorsi niż zwierzęta, a mimo to „wszyscy na pokład, wiosła i harpuny w dłoń!”. Na tych wodach północy będzie bardzo nieprzyjemnie. Jedzenie surowe. Choroba morska gwarantowana. Kto zbyt wrażliwy na widok krzywdzonych fok i fontanny krwi, ten niechaj schodzi na bezpieczny, współczesny, europejski ląd (własne podwórko). Inni nie mogą przegapić okazji, aby zostać ochotnikiem na tym statku. To miniserial, które jest mistrzowsko oprawiony niczym skóra polarnego niedźwiedzia. Uwierzycie, że za jego reżyserię i scenariusz odpowiada Andrew Haigh, czyli jegomość od melodramatów albo dramatów o starszych ludziach i gejach? To jego pierwsza tak widowiskowa i jednocześnie kameralna wyprawa. Miał jednak o tyle łatwe zadanie, że owa historia była już przedstawiona w świetnej książce laureata Bookera – Ian McGuire’a. Oby więcej tego typu dobrych adaptacji!

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję