"Mój rower" – Wspaniały przekaz, sztuka wychowania - Recenzje filmów

Każdy z nas - gdyby się zastanowić - przeżył być może coś podobnego. Być może każdy na swój własny sposób zapamiętał szczegół wychowania, piętno pozostawione przez rodziców lub wychowanków. Wychowanie jest trudną sztuką. Każdy z rodziców chciałby, aby jego dziecko wyrosło na kogoś wielkiego. Każdy z nas pragnie oddać własne serce, by pokazać swojemu dziecku to co w życiu najważniejsze. Dziecko trzeba przygotować do życia, nawet wtedy, gdy nie jesteśmy jeszcze na nie gotowi.

 

Jeżeli cofniesz się w czasie i pomyślisz o wrażliwych chwilach swojego dzieciństwa wywołanych przez rodziców lub innych wychowanków zauważysz, że są to szczegóły tak nieistotne dla rodziców, a tak ważne dla ich dzieci. Z tych prostych fragmentów naszego życia, które pozostały w głowie małego dziecka kształtuje się i rozwija wychowanie. Któż z nas nie pamięta takich błahych sytuacji jak np. straszenie paskiem, krzyk, spowodowany złym postępowaniem, obraz rodzica który nadużywał alkoholu lub zwykłe rady, aby buty stawiać tyłem przy ścianie, wieszać ubranie na wieszak lub chodzić wyprostowanym. Świat dziecka jest tak mały, a rodzica taki w tym wymiarze duży, że jako rodzic nie dostrzegamy wagi słów, czynów i krzywd jakie wyrządzamy dziecku, aby je wychować na ludzi. A być może jest to konieczne i nieuniknione...

 

Być może z tej przyczyny dzieci z patologicznych rodzin wyrastają na znanych aktorów, lekarzy, inżynierów, po prostu ludzi dobrych i wykształconych, dających przykład innym. Dzieci z dobrych rodzin, w których rodzice nie chcą, by ich dziecko przeżywało takie dramaty, szybko stają się niewierne, odsunięte od niego i robią co im się podoba czasami na złość. Wiadomo, że w takim przypadku wychowanie w dobrej wierze nie doprowadza do niczego dobrego. Prawdopodobnie dziecko z patologicznej czy rozbitej rodziny, albo zwyczajnie z takiej, gdzie czuło respekt do rodzica, który być może nigdy go nie skrzywdził, a ambitnie rozważył słowo do zaistniałej sytuacji, wywołało lepsze efekty. Dziecko nauczyło się żyć w dobrych zasadach wychowania, pomimo złości do rodzica o mały słowny szczegół. Czasami na złość dziecko chce rodzicom pokazać, że stać go na wiele i że potrafi samodzielnie do czegoś dojść, chce udowodnić, że może mylili się oceniając go tak krytycznie, że się do niczego nie nadaje, że będzie mu bardzo ciężko np. opuścić dom, założyć własną rodzinę. Krytyka ze strony rodziców, poczyniona w celu dobrego wychowania, często zapada na długo w pamięci dziecka. Dopiero w momencie gdy to dziecko samo staje do roli ojca czy matki rozumie postępowanie swoich rodziców wobec niego i czemu miało ono służyć. Docenia wówczas to, że te wszystkie uwagi miały służyć właśnie dobremu wychowaniu i pokierowaniu dzieckiem tak, aby w życiu zawsze radziło sobie z przeciwnościami.

 

Bardzo dokładnie pokazuje to akcja filmu „Mój rower", w którym widzimy piękną sztukę wychowania, a rower jest tego symbolem. Film bogaty jest w wiele wątków psychologicznych, pokazujących prawdziwą rzeczywistość w jakiej się rodzimy, żyjemy i umieramy.

 

Film zasługuje również na uznanie od strony kulturalnej i muzycznej. Wszystkich zachęcam do obejrzenia i refleksji na temat wychowania, gdzie Mój rower jest tylko jego symbolem, szczegółem w życiu, relacji pomiędzy ojcem i synem.  

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję