"Piastowie. Wędrówki po Polsce pierwszej dynastii" – Dynastia Piastów bez cenzury - Recenzje książek

Mało tego, jej autor, niczym średniowieczny kronikarz wszelakie wydarzenia opisuje w sposób nie tyle bardzo obrazowy, a i humorystyczny i kąśliwy lekko. Acz Wincentym Kadłubkiem nie jest. Nic nie ubarwia, żadnego króla i księcia zbytnio nie gloryfikuje. Przez niejednoznaczne i często krwawe stulecia kroczy.

 

Całość w roku 2013 wydaną, sprawnie na rozdziały dwadzieścia trzy dzieli. A od zamierzchłej epoki zaczyna. Tysiąc lat temu tereny, na których, my Polacy, mieszkamy, gęstą puszczą porośnięte były. Nie brakowało ani zwierzyny, ani ryb (wszak jezior i rzek również co niemiara). Dowiadujemy się skąd Słowianie przybyli, jaką religię wyznawali, jak się ubierali, kiedy pierwsze grody powstały. Wspólnie z Koprem także Biskupin odwiedzamy. A w następnej, drugiej części księgi Mieszka poznajemy.

 

I tak wehikułem czasu do ostatniego Piasta Kazimierza Wielkiego podróżujemy. Chwała! Chwała pisarzowi, że nie tylko przedziwne i okrutne momenty przejęcia władzy ukazuje. Miejsce tu również na niezwykłe codzienne życia szczegóły (moda, jadłospis itp.), zabytki piękne, zamki niedostępne, grobowce ponure. A ileż anegdot, ileż mało znanych faktów. Na stronach ostatnich wszystko chronologicznie zbiera i układa, byśmy nie zabłądzili w tej zawiłej historii naszej.

 

Ponad stron 400 jednym tchem się czyta i za głowę łapie! Tyle wojen, tyle bitew, tyle nienawiści, oszustw, kłamstw. Brat zabijał brata, kuzyn kuzyna. Chciwość i żądze władcami wówczas kierowały, ale faktu to nie zmienia, że Piastowie to jedyna w pełni polska dynastia była. Oczywiście, chwile godne pamiętania też bez liku wymienić można (jak choćby pod Legnicą bitwę z Tatarami roku Pańskiego 1241).

 

Publikacja owa nie byłaby jednakowoż tak fascynująca, gdyby nie pewien, przez pana Sławomira, zabieg zastosowany. Otóż w rozdziale każdym rozmawia on ze swoim łaknącym wiedzy synem małoletnim Grzesiem, z którym po całej Polsce wędruje. Forma taka przystępna bardzo i młodych ludzi przyciąga. Aby ślady znanych Piastów wytropić, odwiedzamy z nimi m.in. Ostrów Lednicki, Gniezno, Poznań, Niemczę, Giecz, Kraków, Tyniec, Płock, Kruszwicę, Mogilno, Głogów, Łęczycę, Strzelno i Czerwińsk. Jakie owe grody znaczenie miały? Jak do rozbicia dzielnicowego doszło? Czym prawo magdeburskie było? O tych sprawach syn i ojciec dyskutują, na pytanie te jeden drugiemu odpowiada. Ale i tak najciekawszy dla chłopca Zakon Krzyżacki pozostaje. Jakże innym od benedyktynów i cystersów będąc.

 

„Piastowie” zaletę dodatkową i niezmierną jeszcze posiadają. Na wielu stronach fotografie czarno-białe widnieją. Co atmosferę dawnej epoki zwiększa i dzięki temu bardziej namacalna się staje. Aż samemu pragnie się wybrać na wycieczkę takową, aby te miejsca obaczyć. Choć przydałby się jakowyś przewodnik mądry.

 

Polacy! Uczniowie! Miłośnicy historii!. Zwracam się do Was, Ja, niniejszy twórca tej recenzji, byście bez zastanowienia po tę książkę sięgnęli. Bo to i przygoda i nauka w jednym. Rzecz równie porywająca, co i niektóre polskie fantasy powieści!

 

Ocena: 9/10