"Al Pacino - O sobie samym" - Recenzje książek

Rok 1979. Małe mieszkanie w kamienicy w Nowym Jorku. Znany z milczenia i skrytości Al Pacino zgadza się na szczerą rozmowę. Siedzący naprzeciwko Lawrence zadaje pierwsze pytanie: „Czy czujesz się tak, jakbyś wreszcie miał się ujawnić światu?” Chwilowe milczenie. Al odpowiada: „Z pewnością, Ten wywiad to wielka sprawa. Takie wywiady mają pewien prawdziwy przekaz, którego nie znajdziesz w artykułach. Twoją rozmowę z Brando  można potraktować serio. Nie wiem, czy mnie można  w tej chwili już traktować serio, ponieważ niewiele jeszcze nie osiągnąłem”.

 

Tak rozpoczyna się fascynujący wywiad z człowiekiem, który, jak się okazało, miał wiele do powiedzenia. „Al Pacino: O sobie samym” to niezwykłe kompendium wiedzy: ciekawostki, dzieciństwo, romanse, droga do kariery, przykre i wesołe momenty życia. Wielu kochających jego talent i filmy (w tym ja) dzięki tej książce ma szansę poznać człowieka, który w czasach postępującej i wręcz bezlitosnej komercji jest ostatnim walczącym artystą. Artystą, dla którego na pierwszy miejscu jest sztuka.

 

Mogliście już o nim tutaj przeczytać. Kiedy otrzymał Złotą Malinę dla najgorszego aktora roku za rolę w filmie „Jack i Jill” (gdzie zagrał samego siebie), nie mogłem się powstrzymać od napisania tekstu o nim. Wówczas zrozumiałem, że potrzebował odskoczni od ról poważnych i wymagających. Na szczęście większość jego dokonań zasługuje na wielominutowe oklaski. Jakby nie patrzeć nie każdy aktor może dostać aż osiem nominacji do Oscara.

 

Zakochany do dziś w Szekspirze, Pacino, dorastał w biednej dzielnicy w Bronxie. Wychowywany przez matkę i dziadków (ojciec opuścił rodzinę, gdy Al miał 2 lata) opisuje ten czas jako „nowojorskie przygody Hucka Finna”. Sonny, bo tak był nazywany przez kolegów, już w szkole wykazywał pierwsze oznaki aktorskiego talentu. Kto by przypuszczał, że po latach, ten syn włoskich emigrantów, stanie się kultową postacią w świecie kina: gangsterem Michaelem Corleone w „Ojcu Chrzestnym”, bezwzględnym i pewnym siebie Tony Montaną w „Człowieku z Blizną”, niewidomym, emerytowanym oficerem w „Zapachu Kobiety” czy szatanem w „Adwokacie Diabła”.

 

Dlaczego zrobił wyjątek i zgodził się na wywiad właśnie z tym dziennikarzem?

 

Lawrence Grobel to współpracownik New York Timesa, autor m.in. „Sztuki Wywiadu” i „Rozmów z Brando”. „Wielki” już wówczas Alfredo poczuł  z nim specyficzną więź, pozwalającą na nadawanie na tym samych falach. Choć jak sam wspomina, na początku miał do niego ograniczone zaufanie, to zmienił zdanie, gdy przeczytał wywiad Grobela z Marlonem Brando. Przez te wszystkie lata, nie tylko zwierzał się dziennikarzowi, ale również zaprzyjaźnij się z nim (po koniec książki traktuje go niemal jak członka rodziny).

 

Al Pacino powoli ujawnia się jako wrażliwy człowiek pełen aktorskiej pasji. To opowieść o bardzo kreatywnym geniuszu, skupionym na pracy, czyli na procesie tworzenia roli. O aktorze, który woli występy na deskach teatru od grania w filmie. O mężczyźnie, który nie wstydzi się rozmawiać o bolesnej przeszłości: uzależnieniu  od alkoholu, śmierci przyjaciela, młodo zmarłej matce.

Teraz już jestem pewny i mogę spać spokojnie. Alfedo James Pacino to legenda za życia, osoba z którą niewielu współczesnych aktorów może się równać.  

Ocena: 9/10