"Zero zahamowań" – Disco Polo po polsku - Recenzje książek

Muzyka otacza nas każdego dnia. Może nie każdy jej słucha namiętnie jak ja, ale i tak mamy z nią styczność. W telewizji, filmach, sklepach i samochodach. Jest wszechobecna. Niezwykle ważną częścią tych nagrań są ich teksty i to właśnie nimi zajął się w nieco humorystyczny sposób Michał Rusinek w „Zerze zahamowań”. I nie powiem, wyszło mu całkiem ciekawie.

 

Okładka (źródło: wydawnictwoagora.pl)

 

Podczas wizyty w księgarni, na okładce spostrzegłem znajome nazwisko i twarz, bo na niej jest rysunek przedstawiający byłego sekretarza Szymborskiej. Jak się dowiedziałem, autor postanowił pochylić się nad szlagierami pokroju: „Przez twe oczy zielone” zespołu Akcent, „Szalona” Boys czy „Tak, to my” sióstr Godlewskich. Nie mogłem czegoś takiego pominąć. Rusinek jako doktor habilitowany nauk humanistycznych bardzo dokładnie zastanawia się nad całymi utworami i wyłapuje wszelkie lapsusy językowe, jakie dokonali tekściarze. Czasem pokazuje, że dobrze znane nam kompozycje są w dużej części praktycznie bez sensu. Jeśli chodzi o disco polo, to Rusinek najciekawiej pisze o piosence Godlewskich, w której dochodzi do bardzo ciekawych rezultatów swojej dedukcji. Zdecydowanie dwa pierwsze rozdziały to majstersztyk formy i humoru.

 

Logo Disco Polo Music (wikimedia.org)

 

Jednak „Zero zahamowań” nie opowiada jedynie o disco polo, ale ogólnie o polskiej muzyce. W książce pojawiają się rozdziały na temat piosenki z seriali, popowych kawałków, rapowych hitów czy metalu. Tak, właśnie na to czekałem. Metal to moje życie i wiedziałem, że ta część będzie wyjątkowa. Jeśli chodzi o teksty w polskim metalu, to mistrzem jest Roman Kostrzewski i wiedziałem, że znajdzie się w tym ciekawym zestawieniu. Michał Rusinek opisuje utwór „Purpurowe gody”, który idealnie nadawał się do tego typu opisu. Dlaczego? Po prostu jest to chyba najdziwniejszy i najbardziej niepokojący tekst, jaki znam. Wyciąga Kostrzewskiemu wszystkie niespójności i niedociągnięcia. W tym rozdziale znajdziemy również teksty o utworach Turbo, Furii, Wojnara czy Dragona.

 

Jednak styl tych opisów w książce Rusinka po pewnym czasie się nudzi, ale wciąż ciekawe uwagi o utworach są warte zapoznania. Autor ma oryginalny styl, który zdecydowanie nie wszystkim przypadnie do gustu. Po przeczytaniu „Zera zahamowań” jestem pozytywnie nastawiony do jego twórczości i mam nadzieję, że jeszcze niejednokrotnie zaskoczy nas ciekawym tytułem, który będzie opowiadał o ciekawostkach językowych oraz podobnych sprawach. Po „Zerze zahamowań” czekam na więcej od Rusinka.

 

Ocena: 7/10

 

*Recenzja pojawiła się także na mojej stronie na facebooku: Pasem po czole

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję