"The Painscreek Killings" – True Detective? - Recenzje gier

Na pierwszy rzut oka  „The Painscreek Killings” wygląda jak wyciśnięty do bólu w swej formie, niezależny walker. Sterowanie opiera się na dosłownie sześciu klawiszach (tj. W+S+A+D; lewy Ctrl; Shift), fizyka obiektów zasadniczo nie istnieje, natomiast spojrzenie na samą grafikę przywodzi na myśl początki obecnego tysiąclecia.

 

Ciekawa sprawa z tymi grami. Niby rozrywka cyfrowa operuje w większości zgoła innymi narzędziami aniżeli kinematografia, a jednak nierzadko tytuły gamingowe opierają się próbie czasu na takiej samej zasadzie jak produkcje kinowe bądź telewizyjne, mianowicie: poprzez przedstawienie wciągającej fabuły. Śmiem nawet twierdzić, że gry wideo posiadają przewagę jeśli chodzi o zakres możliwości na jej przedstawienie.

 

Screen z gry "The Painscreek Killings" (źródło: rozgrywka własna)

 

Nasza przygoda odbywa się w latach 90. Wcielając się w postać reporterki Janet Kelly mamy za zadanie wykorzystać ostatnie dni istnienia opuszczonego miasteczka Painscreek, które wkrótce pójdzie w całości pod przysłowiowy „młotek”, w celu przeprowadzenia śledztwa na zlecenie The Hartford Times. Dotyczyć będzie ono zabójstwa żony byłego burmistrza Painscreek, która przy okazji odnosiła nie lada sukcesy w sferze biznesowej. Sprawa ta nigdy nie została rozwiązana przez władze hrabstwa, więc ewentualne odkrycie i przekazanie prawdy opinii publicznej zależy już tylko od gracza.

 

Obcując z „The Painscreek Killings” istotnie przekonałem się, że wszystko zależy ode mnie i każdy domysł lub pytanie, które rodziły się w mojej głowie rzutowały poniekąd na rozgrywkę. Oczywiście gra nie jest na tyle rozbudowana, by gracze mogli kluczyć pomiędzy coraz to nowymi zakamarkami i rozwiązywać dany problem na kilka różnych sposobów. Zasadniczo, gdy teraz spoglądam wstecz na sam gameplay, dochodzę do wniosku, że poszczególne elementy fabularne są ułożone liniowo i nie sposób było przebrnąć przez dany odcinek opowieści bez posiadania odpowiednich środków (np. klucza lub szyfru). Jednak wymiar czasu, jaki będzie nam potrzebny do rozwiązania każdej kolejnej zagadki na terenie miasteczka zależny jest już tylko i wyłącznie od nas samych. Nikt nas tu nie trzyma za rączkę i nie zobaczymy żadnych „połyskujących” współrzędnych na minimapie. Sami musimy na każdym kroku zawyrokować którą informację warto zapamiętać, co sfotografować, a które obserwacje wręcz zapisać na kartce leżącej obok naszej klawiatury.

 

Screen z gry "The Painscreek Killings" (źródło: rozgrywka własna)

 

Pomimo okrycia produkcji dość starą szatą graficzną (mówiąc eufemistycznie), sama rozgrywka posiadała zaskakująco gęsty klimat, choć działa się w blasku pogodnego dnia. Dodatkowo mój podziw wzbudziła subtelnie wpływająca na nasze samopoczucie muzyka – to przy jej akompaniamencie treść przeglądanych przez nas pamiętników bądź notatek staje się o wiele bardziej wyrazista i w zależności od miejsca naszego pobytu (czy to tajemnicze korytarze pobliskiego szpitala, czy recepcja zajazdu) będą nam na ten czas towarzyszyć różne uczucia. Nie popadając w wartościowanie, to jest właśnie ta sama droga, którą obrali ponad dwie dekady temu twórcy muzyki do uwielbianego przez mnie „Resident Evil 2”.

 

Bardzo często spotykam się z sytuacją w tytułach indie, że w konkretnym momencie zabawy natrafiam na punkt, od którego rozpoczyna się równia pochyła. „The Painscreek Killings” nie jest tu niestety wyjątkiem, chociaż przynajmniej w tym przypadku ów „zjazd” ma miejsce na samym finiszu. Nasze zmagania kończymy w sposób pozbawiony wyobraźni i bardzo (dla mnie wręcz: „ekstremalnie”) oszczędny. Trochę tak jakbym podążał do upragnionego celu za Nicią Ariadny, by na jej końcu zobaczyć zwykłą tabliczkę czekolady. No dobra - to wciąż czekolada i zapewne jest słodka, ale nie mam na nią teraz ochoty, ponieważ sam jestem bardzo skwaszony takim rozwiązaniem tajemnicy.

 

Screen z gry "The Painscreek Killings" (źródło: rozgrywka własna)

 

Mam świadomość, iż „The Painscreek Killings” nie jest grą dla każdego. Jest ona przeznaczona przede wszystkim dla ludzi lubujących się w mało efekciarskich powieściach kryminalnych –pozostałym graczom może tu przeszkadzać brak jakiejkolwiek „obudowy”, czy to w postaci elementów erpegowych, czy collectibles, czy współczesnych standardów gameplay'owych i graficznych. Mi do pełni szczęścia brakowało po prostu zakończenia.

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Autor recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem _GsHock_

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję