„Nigdy pana nie zapomnimy”. „Wspaniała osobowość”. „Był klasą samą w sobie”. „Żegnaj cudowny artysto”. Między innymi takie słowa pojawiły się pod piosenkami Jerzego Połomskiego w serwisie YouTube. Nie powinny one dziwić. Irena Santor miała rację. „To bardzo smutna wiadomość. Wraz z nim odeszła pewna epoka. Pewien świat. Piękny, melodyjny, muzyczny. Świat pięknej kantyleny, pełen dobra i niezwykłej wrażliwości, której dzisiaj się już nie spotyka, wręcz czułości” – skomentowała artystka. (źródło: Onet).

 

Jerzy Połomski podczas koncertu na kieleckim rynku (źródło: wikimedia.org)

 

Połomski by jednych z tych długowiecznych, aktywnych scenicznie solistów (podobnie jak zmarły niedawno Edward Hulewicz). Wydawało się więc, że już na zawsze będzie z nami. Że ciągle będziemy wspólnie nucić: „cała sala śpiewa z nami”. Nastąpiła jednak ta ostatnia niedziela. Najpierw artysta usunął się w 2018 roku w cień, gdyż gnębiła go choroba i problemy ze słuchem, choć jeszcze wtedy za sprawą niezapomnianych utworów pozostawał silnie obecny. I tak będzie nadal, nawet po jego śmierci, która jak grom z ciemnego nieba zasmuciła tysiące Polaków.

 

Zanim bohater niniejszego artykułu zaczął śpiewać klasyczne piosenki, które nie poddawały się różnym modom i trendom, przeszedł pewną drogę, która zaprowadziła go do sukcesu. Bez wątpienia pomogła mu… peruka. Tak realistyczna, że ludzie mylili ją z prawdziwymi, nienagannymi, wręcz legendarnymi włosami. Ale z czasem, po wielu latach plotki zrobiły swoje, a tajemnicę odkryto. Po latach Połomski tak mówił tej kwestii: „Zawsze poważnie traktowałem swój zawód, bo ludzi nie da się oszukać. Nie można sprzedawać tandety. Trzeba uczciwie wykonywać swoje obowiązki. Nie podobałem się? Trudno, ale wiem, że dawałem z siebie wszystko. Ludzie mówili: »Ma perukę na głowie – co to jest za artysta? A ja musiałem się trochę ratować. Bez peruki nie wychodziło mi jako amantowi, a głos miałem właśnie jak amant. Nie robiło mi to żadnej różnicy, nie robiłem z tego sprawy…«”

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

O tym, jak Pająk został artystą estradowym

 

Przyszedł na świat w roku 1933, 18 września, w Radomiu. Tam uczęszczał do Technikum Budowlanego. Na szczęście nie był pisana mu praca na budowie. Wybrał inną ścieżkę życiową. Dostał się bowiem do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej na Wydział Estradowy. Tak, Jurek Pająk, bo tak właściwie się nazywał, miał spełniać się jako aktor albo architekt (udało mu się zdać egzamin wstępny na architekturę, ale brak punktów za pochodzenie spowodowało, iż nie przyjęto go – nie dorastał podobnie jak jego siostra Jadzia w domu chłopskim, nie wychowywał się w rodzinie robotniczej). Duży wpływ na przyszłość króla dancingów nie mieli rodzice, którzy mieszkali w biednej kamienicy i studzili zapał artystyczny syna, uważając, że taki zawód nie da pieniędzy. Innego zdania były bliskie sąsiadki, które zasłuchiwały się, jak mały Jureczek trenował wokalizy na podwórku. Na talencie Pajączka (Pająka) poznał się także Ludwik Sempoliński – jeden z ówczesnych wykładowców Wyższej Szkoły Teatralnej. To on namówił Jerzego, aby ten zmienił nazwisko na lepsze w wymiarze czysto scenicznym i jednocześnie doradził, by w pełni poświęcił się aktorstwu. To pierwsze nasz piosenkarz wykonał. Nowe nazwisko zapożyczył z drukowanego na łamach „Przekroju” cyklu „Humor z zeszytów szkolnych”. Zacytowano tam błąd jakiegoś uczniaka, który napisał, że w czasach Kościuszki wydano „Uniwersał Połomskiego” (zamiast: Połanieckiego). Tak, szkolił warsztat aktorski pod okiem Ireny Kwiatkowskiej, debiutując w 1957 roku na deskach teatru Syrena-Buffo („Czym chata bogata”), a później grywając role dramatyczne (m.in. w sztuce „Wesele” czy „Mazepa”, gdzie był kolejno Poetą i królem Janem Kazimierzem) i komediowe, lecz teatr nie przynosił mu największej satysfakcji. Nie przyjął propozycji zagrania głównej postaci w „Achillesie i pannach”. Pragnął robić coś innego – dawać radość słuchaczom. Udało się! Połomski świetnie interpretował przedwojenne szlagiery („Ta ostatnia niedziela”, „Kiedy znów zakwitną białe bzy”) i wylansował wielkie hity. W latach 60. i 70. XX wieku nie było Polaka, który nie słyszałby choć jeden raz takich piosenek, jak: „Cała sala śpiewa”, „Woziwoda”, „Daj” oraz „Bo z dziewczynami”. Wszystkie te utwory łączył styl muzyczny charakteryzujący się klasyczną emisją głosu i formą z odpowiednią linią melodyczną. Natomiast ich wykonawca zawsze pokazywał, co to znaczy być skromnym profesjonalistą o wysokiej kulturze osobistej.

 

Jerzy Połomski w młodości (źródło: Facebook/grupa Filmy, Teatry Telewizji, Słuchowiska)

 

Co ciekawe sam profesor Sempoliński w książce pt. „Druga połowa życia” przyznał, iż kierownictwo teatru nie potrafiło odpowiednio docenić talentu Jerzego Połomskiego, wybierając dla niego banalne propozycje – „śpiewaj Jerzy »Lody, lody«. Stąd też nie dziwi decyzja artysty, aby w stu procentach oddać się poważniejszej estradzie. Nagrał radiowy kawałek pt. „Piosenka dla nieznajomej”, a pod koniec lat 50. zaprosił słuchaczy na debiutancki „Podwieczorek z piosenką”. Zajął też drugie miejsce w ramach plebiscytu Polskiego Radia, gdzie pracował tuż po studiach (w jednym miejscu ze Szpilmanem). W ten oto sposób wyłoniono… najpopularniejszego piosenkarza w Polsce. Starszy Mieczysław Fogg mimo pierwszej pozycji na podium musiał pogodzić się z faktem, że młokos Połomski nad nim wówczas górował pod względem uwielbienia tłumów. Jerzy Połomski zwyciężył przecież w ankiecie pisma „Szpilki”, wyprzedając dodatkowo Czesława Niemena! Popularność wystrzeliła w kosmiczne rejony. Zaczęły pojawiać się nagrody i wyróżnienia. Trzeba np. wspomnieć, że w roku 1961 sporym sukcesem był występ na I Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie. Tam otrzymał drugą nagrodę za utwór pt. „Woziwoda”.

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję