Co to jest ten cały feminizm?

 

Zacznijmy od tego, czym jest pojęcie feminizmu (od łacińskiego słowa femina, czyli kobieta). Chodzi oczywiście o ideologię jednocześnie określającą i uzasadniającą ważny cel, jakim jest równouprawnienie kobiet. Jednak owa definicja jest tak szeroka, że trudno szczegółowo wyjaśnić wszystkie kwestie związane z tym tematem. Niektórzy zastanawiają się, czy można do jednego worka o nazwie feminizm wrzucić także równość obowiązków. Jeżeli tak, to ten naturalny ruch (słowo pasujące bardziej niż ideologia) przyjmuje nie tylko charakter społeczny, ale również kulturowy oraz intelektualny. Pamiętamy, że jego początki sięgają poprzednich epok. Wtedy panie były uważane za margines społeczny. Nie miały praw wyborczych. Kiedy wreszcie je uzyskały, zapragnęły więcej przywilejów. Chciały realizować się zawodowo!

 

Zawód – właśnie to słowo powoduje wyraźne zgrzyty i problemy. Sprawia, że feministka jest obecnie negatywnie postrzegana przez część panów (a nawet pań), a feminizm nabiera pejoratywnego zabarwienia. Z jednej strony można zrozumieć, że kobiety nadal dążą do pełnej niezależności, lecz z drugiej podnoszą się głosy, że przecież nie dla nich jest praca w kopalni, służenie w armii albo siedzenie za kierownicą tira. Po pierwsze, niełatwo sobie wyobrazić młodą dziewczynę, która wykonuje takie zajęcia. A po drugie, na sto procent będzie gorsza od mężczyzny i nie poradzi sobie z czynnościami wymagającymi większej siły i odwagi. Tymczasem niejedna kobieta, która niekoniecznie związana jest bezpośrednio z ruchem feministycznym, udowodniła, że potrafi prowadzić auto ciężarowe równie sprawnie jak przedstawiciel płci przeciwnej. Nie wygląda w tym karykaturalnie i świetnie dogaduje się z kolegami z pracy. Nie taki więc diabeł straszny, jak go malują (choć i tak wiele zależy od predyspozycji psychicznych oraz fizycznych).

 

Rola feminizmu

 

Rola tego ruchu jest bardzo ważna. Jednak, aby dokładnie zdać sobie sprawę, ile należy zawdzięczać paniom, konieczne jest cofnięcie się w czasie. Zobaczmy zatem, jak prezentowały się ogólnie wcześniejsze fale feminizmu. Co ciekawe, walka o równouprawnienia zaczęła się już w okresie Rewolucji Francuskiej. Wtedy bowiem Olimpia de Gouges napisała „Deklarację Praw Kobiety i Obywatelki” (dwa lata później pozbawiono jej głowy w sposób dosłowny), a Brytyjka Mary Wollstonecraft stworzyła „Obronę Praw Kobiet”. Mimo to o pierwszej fali feminizmu mówi się dopiero wówczas, kiedy narodził się w XIX wieku ruch sufrażystek walczących nie tylko o prawa wyborcze, lecz również o polepszenie warunków ekonomicznych, wyzwolenie spod prawnej zależności od ojców i mężów oraz zapewnienie dostępu do wyższego wykształcenia, i funkcji publicznych. Protesty przyniosły oczekiwane skutki. Mimo niechęci panów i części kobiet wiernych tradycyjnym, konserwatywnym zasadom, życie zmieniło się na lepsze. W wielu państwach przedstawicielki płci pięknej mogły wreszcie głosować (w naszym kraju nastąpiło to w listopadzie 1918 roku).

 

W latach 60. i 70. XX wieku dziewczyny domagały się czegoś więcej. Chciały równouprawnienia na rynku pracy oraz prawa do aborcji. W USA i na zachodzie Europy jakoś łatwiej było im przekonać władze do swoich racji, ale nie wszędzie wprowadzone przepisy, dzięki którym poprawiały się warunki pracy, okazywały się w pełni respektowane. Z kolei kwestia aborcji budziła demony i nadal to robi, co widać ostatnio w naszym kraju. Jeszcze większe znaczenie w związku z feminizmem miała za to trzecia fala, jaka rozpoczęła się w latach 80. Postulaty były jasne i odważnie wypowiedziane. Chodziło w nich o równość etniczną i rasową. Mało tego, skupiano się na takich problemach, jak: podziały ekonomiczne i religijne, a nawet choroby przenoszone drogą płciową.

 

Feminizm zdziałał wiele dobrego, choć są jeszcze dzisiaj miejsca na świecie, gdzie batalia kobiet o równouprawnienie zawodowe, społeczne, dostęp do środków antykoncepcyjnych oraz sprzeciw wykorzystywaniu seksualnemu trwa cały czas. Trzeba więc trzymać kciuki, aby w niektórych krajach, szczególnie tych, gdzie tradycja patriarchatu i twardej ręki mężczyzn zapisana jest w świętych księgach, mężatki i panny nie siedziały zamknięte i zastraszone w ciemnych pokojach. Najtrudniejsza sytuacja jest obecnie m.in. w Afganistanie. Tam ponownie łeb podnieśli talibowie. Żaden z tych brodatych panów nie przedstawi się jako feminista, dlatego ciężko zjednoczyć się paniom, które są pod stałą kontrolą i obserwacją. Nie ma szans, że ubrane w ciemne stroje, odsłaniające tylko oczy, zorganizują się za pomocą mediów społecznościowych i zastrajkują. W takim państwie żadne „Czarne poniedziałki” nie mają szans powodzenia. Niestety, nawet głosy najbardziej wpływowych kobiet na świecie, nawołujących do równości płci, nie przebiją się przez gąszcz stojących w pozycji bojowej facetów.

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję