Na tej muzyczne arenie szło mu coraz lepiej. Wszak udoskonalił własny głos u mezzosopranistki Wandy Wermińskiej. Jako laureat festiwalu Złoty Orfeusz w Bułgarii czy zdobywca trzeciego miejsca na szwajcarskim Coupe d’Europe Musicale czuł się cudownie. Był niekwestionowaną gwiazdą, dla której piosenki pisali Wojciech Młynarski i Agnieszka Osiecka. Artystą wykonującym z powodzeniem liczne zagraniczne i polskie covery, np. „My dear Clementine” „Ach, co za noc”. Gdy zaśpiewał „Upamiętnienie” ze słowami Wisławy Szymborskiej oraz „Ostatniego Ikara” z tekstem Janusza Kofty, wielu było zgodnych, że oto narodził się nasz polski Frank Sinatra. Przemiły, elegancki, z piękną barwą głosu i dykcją.

 

Koncertował nie tylko w Polsce. Całe sale śpiewały z nim w Wielkiej Brytanii, Rumunii, Czechosłowacji, na Węgrzech oraz na… Kubie. Szczególnie pokochała Jerzego ludność ZSRR i Polonia amerykańska. To właśnie w Chicago mieszkańcy uhonorowali go trzy razy tytułem najbardziej popularnego piosenkarza. Co więcej, w USA wydano książkę pt. „Świat Jerzego Połomskiego”. W tym kraju artysta spędził kilka lat. Udał się do niego w grudniu 1981 z trasą koncertową (oddał zieloną kartę, gdy stan wojenny odwołano!).

 

Podsumowanie

 

Jeszcze sporo można by napisać o Połomskim. Że jego płyta „Moja młodość” pokryła się złotem (50 tys. egzemplarzy), że w trakcie Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1990) otrzymał wyróżnienie za wykonanie tytułowego utworu „Moja młodość” do słów Agnieszki Osieckiej oraz muzyki Seweryna Krajewskiego, że nagrał nową wersję przeboju „Bo z dziewczynami” razem z Big Cycem i był jurorem 44. edycji konkursu Sopot Festival, a także wystąpił na specjalnej gali jubileuszowej w Opolu w 2013 roku, gdzie życzono mu (a raczej odśpiewano) „Sto lat”. Niestety do setki nieco zabrakło. Pan Jerzy zmarł w wieku 89 lat. O śmierci wybitnego piosenkarza poinformowała 14 listopada jego menadżerka Violetta Lewandowska.

 

To ogromna strata dla polskiej kultury. Lekarze z Centralnego Szpitala Klinicznego przy ul. Wołoskiej w Warszawie walczyli o jego życie do samego końca, ale infekcja była zbyt poważna. Wcześniej, mieszkający na Mokotowie, a od ponad roku w Domu Artystów Weteranów w Skolimowie miłośnik sztuki – Połomski czuł się coraz gorzej. Tracił pamięć, potrzebował całodobowej opieki.

 

Ale jest jedno, co szczególnie spędza sen z powiek. Dlaczego ten mający lekkie, kolorowe życie „pierwszy amant PRL-u”, laureat Złotego Fryderyka z 2009 roku za całokształt twórczości, śpiewający barytonem – również w duetach z Ireną Santor i młodszymi artystkami oraz wokalistami (Tatianą Okupnik, Anią Wyszkoni, Damianem Ukeje), biorący udział w przeróżnych kampaniach (pomoc ludziom z autyzmem – „Pomaganie Jest Trendy”), akcjach charytatywnych (organizowanych przez fundację Anny Dymnej) i koncertach, z których dochód przeznaczono na ratowanie bezdomnych zwierząt, nigdy się nie ożenił, będąc zawsze samotnym, skoro zaśpiewał pierwszy polski erotyk (utwór „Daj”)?

 

Niektórzy zapewne stwierdziliby, że możliwą przyczyną takiego stanu rzeczy była orientacja seksualna. Jednak raczej nie mieliby racji, bo – jak sam Połomski powiedział – „no, nie trafiło się, a może przeżyłem jakiś wielki zawód?”. Nie przejmował się, kto i co o tym myśli. Było mu dobrze w roli samotnego żaglowca na wzburzonym morzu, lecz bez wichur namiętności i stresu związanego z dzieleniem wszystkiego na pół. To dawało sporą swobodę artystyczną, niezależność!

 

Ważne, że pozostawił po sobie utwory liryczno-romantyczne, które w czasach głębokiej komuny były niezwykle potrzebne Polakom – pozwalały pokołysać się i choć na chwilę zapomnieć o szarości codziennego życia, a które dziś nucą ciągle kolejne pokolenia. Pan Jerzy był ikoną polskiej sceny muzycznej. Ubogacił kulturę (choć sam nigdy nie był bogaty, na studiach miał skromne stypendium, w początkach kariery występował w jednej parze butów), wydając 15 albumów długogrających. I za to ogromne brawa!

 

Nagrody i odznaczenia Jerzego Połomskiego (źródło: wikipedia):

 

1973: III Nagroda w konkursie Premier na 11. Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu za utwór pt. Bo z dziewczynami

1973: Nagroda Publiczności na 11. Krajowym Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu za utwór pt. Bo z dziewczynami

1974: w związku z jubileuszem Polski Ludowej odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi

1993: Złoty Mikrofon Polsko-Amerykańskiej Agencji Artystycznej w Nowym Jorku

2000: Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

2003: Nagroda Artystyczna Polskiej Estrady „Prometeusz” – za najwyższe osiągnięcia artystyczne i twórcze

2005: Nagroda specjalna Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz honorowe wyróżnienie Złoty Liść Retro za wieloletnie propagowanie dorobku artystycznego dwudziestolecia międzywojennego

2008: Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

2008: Przyjaciel Zaczarowanego Ptaszka – tytuł i statuetka przyznawane przez Fundację Anny Dymnej Mimo Wszystko organizującej Festiwal Piosenki Zaczarowanej dla osób niepełnosprawnych utalentowanych wokalnie

dyplom „Piękniejsza Polska” – za tworzenie piękna, którym możemy szczycić się przed światem

2009: Złoty Fryderyk za całokształt twórczości

2012: Odznaka Honoris Gratia przyznawana za zasługi dla Miasta Krakowa przez prezydenta miasta, którą otrzymał z rąk Jacka Majchrowskiego 24 października podczas uroczystego koncertu z okazji jubileuszu 55 lat pracy artystycznej

2014: Tytuł Osobowość Roku za całokształt dokonań

2014: Medal Bene Merenti – Civitas Radomiensis (Dobrze Zasłużonemu – Społeczeństwo Radomia)

2016: Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

2017: Pierścień Patrioty

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję