Ale w ostatnich sezonach nie tylko Dwight przejmuje pałeczkę, i nie tylko jego wątek otrzymuje satysfakcjonujące zakończenie. Obserwujemy też mającego marzenia o zostaniu aktorem, Andy’ego Bernarda (znany z „Kac Vegas” Ed Helms), ale nadal na pierwszym planie znajdują się James Halpert i recepcjonistka Pam Beesly. Kibicowałem im od pierwszych scen i cieszę się, że odnaleźli prawdziwe szczęście i miłość. Nie wyobrażam sobie sytuacji, że informują przed kamerami, że jednak nie są sobie przeznaczeni. To postacie, które są najbardziej „normalne” oprócz „cioci” Phyllis. Nie mają wyraźnych cech, które uwypuklają wady i stereotypy. Nie nadużywają alkoholu jak Meredith, nie kombinują jak Creed, nie grzeszą inteligencją niczym Kevin (i tak Cię uwielbiam z tym Twoim luzem i grą na perkusji, mniejsza o matematyczne obliczenia), nie myślą głównie o kasie i wykorzystywaniu innych jak ambitny stażysta Ryan. Nie przysypiają w pracy (oj Stanley), nie tolerują niesmacznych żartów Todda Packera. Życie Pam i Jim – nuda. Tak być może stwierdziłoby część widzów. Dla mnie jednak ich wątek był pociągający do samego końca. Jenna Fischer pozostała cały czas tą poczciwą, utalentowaną rysowniczką Pam. Lecz kto by się spodziewał, że mający polskie korzenie, John Krasinski tak poszybuje ze swoją karierą. Że pojedzie na tajną misję w Benghazi oraz sprezentuje fanom horrorów „Ciche miejsce”.

 

Kadr z serialu "Biuro" (materiały prasowe)

 

Kadr z serialu "Biuro" (materiały prasowe)

 

„Biuro”, podobnie jak „Fleabag” trafia do mojego top 10 ulubionych seriali komediowych, których wyjątkowość tkwi w przyjętej formie. Ta pierwsza produkcja zamiast operować łamaniem czwartej ściany, skupia się na konwencji mockumentu. Nie jest ona jednak na tyle doskonała, abym dał jej najwyższą ocenę. Nie pozwalają na to dziury fabularne oraz to, że cliffhangery na końcu niektórych odcinków, nie mają swojej kontynuacji. Ósma seria traci na braku Steve’a Carella, ale za to dziewiąta z powodu metakomentarza i zabiegowi filmu w filmie, a także ciekawemu podsumowaniu (choć niektóre intrygi potraktowano skrótowo) zyskuje. Dodatkowo, gdy przeczyta się liczne ciekawostki związane z realizacją całości, zapomina się o widocznych mankamentach. „The Office” to projekt „rodzinny”. Pozytywna atmosfera na planie (dziewczynę wcielającą się w sympatyczną Erin rozpierała energia), scenariusze do odcinków pisane także przez niektórych aktorów (chociażby przez B. J. Novaka) oraz to, że część bohaterów ma dokładnie takie same imiona, jak grający ich prawdziwi aktorzy – te kwestie powodują, że jeszcze cieplej można myśleć o „Biurze”, gdzie komputery faktycznie były podłączone do Internetu! Chcąc pokochać ten serial, należy wykazać się cierpliwością. Bez niej przebrnięcie przez przeszkody stawiane przez Michaela oraz sceny, w których podlizywanie się szefowi przechodzi poziomy absurdy, okaże się dla co drugiego widza niemożliwe. Ja zżyłem się niemal z każdym osobnikiem (szczególnie z flegmatycznym Tobym ), ale, czy dałbym radę pracować w takim biurze, gdyby na serio siedzieli tam tacy ludzie jak Dwight? Chyba nie…

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Na kontynuację nie ma co liczyć, ale o serialu ciągle jest głośno. Na przykład w 2019 roku Jenna Fischer i Angela Kingsey (ekranowa Angela) rozpoczęły nadawanie podcastu ot. „The Office Ladies”. Dzielą się w nim zakulisowymi informacjami, a także odpowiadają na pytania setki tysięcy fanów!

 

Mógłbym jeszcze napisać wiele słów na temat „Biura”, ale Michael znowu zwołał zebranie w konferencyjnej…

 

Kadr z serialu "Biuro" (materiały prasowe)

 

Ocena: 9/10

 

Hołd dla serialu:

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Początek serialu - najlepsze momenty:

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję