Meryl Streep - władczyni ludzkich emocji - Ludzie kina

Pozwólcie drodzy czytelnicy, że na wstępie wygłoszę śmiałą tezę. Meryl Streep nie jest jedyną żyjącą i najwspanialszą aktorką światowego kina. Jest jeszcze inna utalentowana dama wielkiego ekranu. Mianowicie Sigourney Weaver, której poświęcę osobny tekst. Nie wiem, czy się ze mną zgodzicie, ale uważam, że w pełni dorównuje jej magnetyczną charyzmą. Jednak nie Sigourney jest bohaterką niniejszego artykułu. Początkowe peany należą się Meryl, gdyż to ona jest zdobywczynią większej liczby nagród i wyróżnień. Niewiarygodne, że po kilkudziesięciu latach nadal jest na topie i  zadziwia kinomanów na całym świecie. Komediowy występ u boku Tommy Lee Jonesa w "Dwoje do poprawki" jest dowodem, że nie powiedziała ostatniego słowa i zapewne zaskoczy nas w przyszłości kolejnymi mistrzowskimi rolami.  Czas udać się w daleką podróż: poznać jej życie, karierę, ważne filmy i zrozumieć, dlaczego stała się ikoną współczesnego kina.

 

Narodziny i pochodzenie

 

Rok 1949 powinni zapamiętać wszyscy miłośnicy dobrego kina. Wówczas na świat przyszła dziewczynka, której przeznaczeniem było zawojować świat kina i stać się wybitną artystką.  Dorastała w stanie New Jersey. Jej matka była redaktorką sztuki, a ojciec kierownikiem w branży farmaceutycznej. Wraz z dwoma braćmi wychowywana była nurcie prezbiterianizmu (jedna z odmian religii protestanckiej). Jej przodkowie żyli m.in. w Wielkiej Brytanii i Szwajcarii. Byli burmistrzami, właścicielami ziemskimi, bogaczami. Jeden z dalekich krewnych był założycielem Pensylwanii. Mając takie, zaiste szlacheckie pochodzenie i  dobrze sytuowanych rodziców, było kwestią czasu, kiedy stanie się sławną kobietą.

 

Pierwsze kroki w aktorstwie

 

W 1971 roku Meryl zdobyła licencjat z wyróżnieniem na wydziale dramatycznym w Vessar College. Następnie studiowała na podobnym wydziale na Uniwersytecie w Yale (była na jednym roku z Sigournney Weaver).  Tu uzyskała tytuł magistra i szlifowała swój kunszt. 

 

Podczas pobytu w Yale zagrała w sztuce Biesy w reżyserii Andrzeja Wajdy u boku polskiej aktorki Elżbiety Czyżewskiej. Wcieliła się również w postać Heleny w Śnie nocy letniej oraz osiemdziesięciolatki na wózku inwalidzkim. Dziekan R. Brustein był niczym wróżbita. Jego słowa okazały się prorocze: „To oczywiste, że jest skazana na sukces”.

 

Zanim z triumfem zawojowała kino, skupiła się na teatrze. Po ukończeniu Uniwersytetu w Yale ujawniła swój talent szerszej publiczności, występując na Broadwayu. Zaczęły się pierwsze nominacje, pierwsze zachwyty krytyków. Nie trudne były dla niej sztuki: Tennessee Williamsa, Arthura Millera ani Antoniego Czechowa. Na każdym kroku udowadniała, że nieprzeciętna z niej artystka. Tu poznała przyszłego męża – aktora Johna Cazala.Wreszcie nadszedł czas na castingi filmowe. Początki nie zawsze są łatwe, o czym przekonała się starając o rolę w „King Kongu” (ostatecznie wygrała Jessica Lange). Podobno producent widowiska o wielkie małpie, powiedział po włosku: „Jest brzydka!. Dlaczego mi to przyprowadziliście?”. Jakie było jego zdziwienie, gdy Meryl grzecznie odpowiedziała w tym samym języku.

 

Pierwszym filmem kinowym, w którym zadebiutowała był obraz pt. „Julia”. Co prawda epizod, ale dość istotny. Przełom nastąpił, gdy dostała angaż do „Łowcy Jeleni” (tu zagrała u boku narzeczonego) i miniserialu „Holocaust”. Oczarowała widzów i za odegranie aryjskiej kobiety otrzymała telewizyjną nagrodę Emmy. Członkowie Amerykańskiej Akademii Filmowej też byli pełni uznania. Stąd pojawiła się nominacja do Oscara, Złotego Globu i BAFTA za rolę w  „Łowcy Jeleni”.

 

Rozwijająca się kariera

 

Propozycje filmowe wysypały się jak prezenty z worka Św. Mikołaja. Nie będę wymieniał i szczegółowo opisywał wszystkie jej role, bowiem artykuł przerodził by się w powieść.

 

Kolejna ważna produkcja „Sprawa Kramerów” przyniosła Meryl pierwszego Oscara. Doskonale wcieliła w postać kobiety walczącej o prawo opieki nad dzieckiem. Po premierze „Kochanicy Francuza” i „W nocnej ciszy”, dziennikarze i krytycy tak mówili o jej talencie: „Jest jak kameleon. Potrafi zagrać wszystko”. Mieli rację, gdyż następne filmy ukazały w pełni jej możliwości. Lata 80 były niezwykle owocne. Wyróżnienia i nagrody nikogo już nie dziwiły.  Ocalała z Holocaustu Polka („Wybór Zofii”, tu musiała nauczyć się mówić w polskim języku), działaczka związkowa („Silkwood”), duńska pisarka radząca sobie z dziką przyrodą Afryki („Pożegnanie z Afryką”), kobieta oskarżona o morderstwo córki („Krzyk w ciemności”) – to były magnetyczne i sugestywne role. Dzięki nim wspięła się na wyżyny aktorstwa.

 

W latach 90 – tych Meryl Streep nadal nie przestawała nas zadziwiać. Pojawiła się w komedii fantasy pt. „Ze śmiercią jej do twarzy”, będącej pastiszem kultu młodości. Kreacje w takich filmach jak: „Dom dusz” „Koncert na 50 serc” (musiała nauczyć się gry na skrzypcach), „Co się wydarzyło w Madison Country” Clinta Eastwooda czy „Jedyna prawdziwa rzecz” były dla niej stworzone. Ale największym zaskoczeniem okazał się obraz pt. „Dzika rzeka” – thriller akcji, w którym dzielnie walczyła w obronie swej rodziny.

 

Nowy wiek i nowe tysiąclecie nie spowodowały spadku popularności. Aktorka nie spoczęła na laurach, po raz kolejny wprawiając w osłupienie wszystkich fanów. Zaczęło się od udzielenia swego głosu w fantastycznym obrazie Stevena Spielberga „A.I. Sztuczna Inteligencja”. Później były głośne ambitne dzieła („Godziny”, „Adaptacja”), familijne kino dla dzieci („Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń”), popularny miniserial („Anioły w Ameryce”), ale świeży wybuch prawdziwego geniuszu nastąpił później.

 

Wymienię cztery tytuły znane zapewne wszystkim kinomanom: „Diabeł ubiera się u Prady”, „Wątpliwość”, „Mamma Mia”, Julie i Julia”. W tych wszystkich filmach na nowo udowodniła, że jest jak najsprytniejszy kameleon. Trudno wybrać, która z kreacji w powyższych dziełach była najlepsza: demoniczna naczelna magazynu Vogue, rozśpiewana matka, siostra zakonna czy kucharka? Wybierzcie sami.. Cóż, widzę, że macie z tym problem. Podpowiem wam. Żadna z nich.

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję