Dzień Babci i Dziadka, czyli szczególny czas bliskości, szacunku i miłości - Tradycje

Dzień Babci to cudowny czas. Wnuki składają życzenia, malują laurki i dziękują za wiele wspólnie spędzonych chwil. Sam pomysł na utworzenie tego święta w Polsce narodził się w 1964 roku w tygodniku „Kobieta i Życie”, a już rok później, dzięki „Expressowi Poznańskiemu” dzień ten stawał się coraz popularniejszy. W 1966 roku ogłoszono ostatecznie, że święto będzie odbywać się 21 stycznia. Warto nadmienić, że jego głównym pomysłodawcą był zmarły w 1985 roku Kazimierz Flieger.

 

Oczywiście obchodzone jest także w innych krajach. We Francji na przykład Dzień Babci jest świętem ruchomym i przypada na pierwszą niedzielę marca. Wcześniej w latach 50. XX wieku Francuzi spotykali się na tzw. kawę Babci (Café Grand'Mère), bardzo popularną na północy kraju kawę sprzedawaną przez małżeństwo Monnier, właścicieli prosperujących delikatesów. Dopiero z czasem kawa Babci przybrała formę dzisiejszego Dnia Babci, w którym nie brakuje konkursów na najładniejsze życzenia i laurki. Z kolei w Ameryce, podobnie jak Wielkiej Brytanii czy Kanadzie, czczą Narodowy Dzień Dziadków (National Grandparents Day). Święto to ustanowiono w 1978 roku i przypada we wrześniu na pierwszą niedzielę po Święcie Pracy. Tam jeszcze bardziej niż u nas celebruje się te chwile (symbolem jest niezapominajka). Zarówno w gronie rodzinnym, szkołach, jak i domach spokojnej starości organizowane są liczne uroczystości. Wszyscy śpiewają nawet oficjalny hymn, czyli „Piosenkę dla Babci i Dziadka”.

 

W Polsce Dzień Dziadka, który przywędrował właśnie z Ameryki w latach 80., celebruje się osobno. Mimo to w szkołach, świetlicach i innych zbliżonych instytucjach przyjęło się, że na spotkania i występy artystyczne przygotowywane przez dzieci oraz poczęstunek zaprasza się zarówno dziadków, jak i babcie.

 

Często powtarza się, że dziadkowie są od „rozpieszczania”, a wychowywaniem powinni zajmować się rodzice. Nie jest to do końca prawdą. Doświadczenia i mądrości, którymi dzielą się babcie i dziadkowie także są bardzo istotne dla naszego młodego życia. Nie zapominajmy, że są przecież takie rodziny, gdzie dzieci nie mają mamy i taty. Wówczas dziadkom należą się jeszcze większy szacunek i podziękowania za to, że pełnią podwójną, niełatwą rolę.

 

Są też inne sytuacje. Niektórzy  z nas nie znali babci czy dziadka. Ci zmarli bowiem, zanim się urodziliśmy lub byliśmy zbyt mali, aby ich pamiętać. Ale nawet wtedy warto pielęgnować wiedzę, którą na ich temat przekazują rodzice. Zdarza się również, że mieszkają daleko, w innym mieście czy regionie. Jednak nie przeszkadza to, abyśmy z nimi rozmawiali i unikali częstych odwiedzin. Tym bardziej że w dzisiejszym pełnym udogodnień świecie są telefony i internet (skype).

 

Jesteście ostoją bezpieczeństwa. Często nie do zastąpienia, obdarzeni cierpliwością, dajecie nam poczucie ciepła i spokoju. Wpajacie miłość do ojczyzny, opowiadacie dawne rodzinne dzieje, uczycie moralnych zasad. Nigdy nie zapomnimy wspólnego gotowania, prac w ogrodzie czy pobytu na wakacjach (na szczęście nie są to dziadkowie, jak z filmu „Wizyta” Shyamalana). Dziękujemy Wam z całego serca!

 

*Artykuł ukazał się też na portalu Centrum Sceny.pl