Czyżby  rozwiązanie zagadki?

 

Jak wyjaśnić tajemnicę Trójkąta Bermudzkiego? Oto pytanie, które nurtuje badaczy na całym świecie. A może zagadka już została rozwikłana.

 

Kiedyś, kilka wieków wstecz, przypuszczano, że jest tylko jedno wyjaśnienie: gigantyczne monstra, węże i smoki pożerały ludzi i zatapiały statki. W XVII i XVIII wieku uważano, że przyczyną mogą być wybuchy podwodnych wulkanów. W XX wieku, gdy na morza wypływały spore jednostki o stalowych konstrukcjach i nadal znikały, takie tłumaczenie już nie wystarczało. Tym bardziej dotyczyło to samolotów.

 

Wnioski i hipotezy wysnute przez wielu współczesnych naukowców, ekspertów, a także pasjonatów były bardzo zróżnicowane:

• Trąby powietrzne i inne anomalie pogodowe;

• Wiry grawitacyjne i zaburzenia magnetyczne;

• Infradźwięki, czyli drgania ciał elektroakustycznych o bardzo wysokim natężeniu (powodujące rozpadanie się w pył wszelkich metali);

• Działanie zatopionych na dnie urządzeń dawnych cywilizacji;

• Kosmici, którzy na dnie Trójkąta urządzili lądowisko;

• Wejście do tunelu czasoprzestrzennego;

• Masowe zatrucie jakimś gazem;

Właśnie, ostatni punkt wydaje się być najbliższy prawdzie. Obecnie naukowcy coraz częściej kierują swoją uwagę na zalegające morskie i oceaniczne głębiny pokłady bakterii nieustająco przerabiające na metan szczątki ryb, części roślin, jak i również całą masę wszelkiego rodzaju śmieci. Na wielkich głębokościach odbywa się więc proces gnicia i wytwarzania gazu, który pod ogromnym ciśnieniem spoczywa tam w pozornym spokoju. Poniżej 1000 metrów następuje etap zagęszczania metanu i pod wpływem niskiej temperatury łączenia się w kryształki, sople i bryły lodu zwane hydratami.

 

W wyniku podwodnych trzęsień ziemi i wylewającej się ze szczelin skorupy ziemskiej lawy hydraty roztapiają się gwałtownie. Następuje erupcja gazu, który wielkimi jak balony bąblami lub drobniutkimi pęcherzykami błyskawicznie unosi się do góry. W wypełnionej gazem wodzie nic nie jest w stanie się utrzymać. Zgodnie z prawem Archimedesa nagazowania woda ma mniejszy ciężar właściwy i stawia mniejszy opór. Mniejszy ciężar właściwy cieczy wypieranej przez żeglujący statek, zmniejsza jego pływalność. W takie wodzie z bąbelkami tonie każda rzecz i każde żywe stworzenia. Nie pomogą nawet kamizelki ratunkowe, tratwy ani nadmuchiwane kombinezony. W tej oceanicznej dziurze idzie na dno wszystko.

 

Podobnie sprawa ma się z samolotami. Podczas wybuchu metan przedostaje się do atmosfery. Powstaje wówczas komin rozrzedzonego powietrza, w którym nadlatujące samoloty nie mogą się utrzymać i spadają do wody. Rzadziej zagrożone mogą być odrzutowce lecące  z szybkością 1000 km/h na wysokości 10 000 metrów. Mają one realną szansę przeskoczyć taki komin.

 

Wszystkie te zatopione latające i pływające maszyny znikają bez śladu w chmurach piasku i mułu. Znajdujący się w tym obszarze Rów Portorykański liczący ponad 9000 metrów głębokości pochłonie je na zawsze.

 

Czas pokaże, czy jest to ostateczne i jedynie słuszne wyjaśnienie zdarzeń w rejonie Trójkąta Bermudzkiego.

 

źródło: H. Mąka „Bermudzki Trójkąt Śmierci" (Wydawnictwo Bellona)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję