Andy Serkis – master of motion capture - Ludzie kina

Zanim zagłębimy się w biografię Serkisa, zaczniemy od definicji tego, dla niektórych, tajemniczego pojęcia.

 

Motion capture inaczej mocap najprościej wyjaśniając, „przechwytuje” trójwymiarowe ruchy aktorów i przesyła je na komputer. Proste, prawda? Przynajmniej tak brzmi, ale cały proces do najłatwiejszych nie należy. Efekt, po dalszej obróbce jest bardzo naturalny. Jednak, by stworzyć animacje za pomocą tej techniki, potrzebne są odpowiednie kamery oraz tzw. markery (żarówki czy bardziej profesjonalna nazwa: czujniki). Jak to odbywa się w praktyce? Aktor zakłada na siebie kamizelkę, do której mocuje się markery, następnie musi się poczuć, jakby kreował prawdziwą postać z krwi i kości, a jego talent rejestrują i „przechwycą” rozstawione kamery. W ostatniej dekadzie, a nawet kilkunastu latach, stosowane jest performance capture, różniące się tym od motion, że dodatkowo zapisywana jest mimika twarzy, dzięki czemu tak stworzony na ekranie bohater wygląda szokująco realistycznie.

 

Andy Serkis jest dzisiaj bodajże jedynym artystą, który najczęściej miał styczność z powyższą techniką. Znakomity Gollum z „Władcy Pierścieni” i „Hobbita”, King Kong, Caesar z „Genezy i Ewolucji planety małp”, a już niedługo pojawi się w nowych „Gwiezdnych wojnach”. Niesamowite jest to, że wcielając się w te stwory i zwierzaki, pokazał lepszy kunszt, niż grywając od czasu do czasu w filmach srticte aktorskich (czyt. ambitnych dramatach, choć i tu udowodnił, że jest dobrym aktorem). Czy szacowne gremium, czyli Akademia Filmowa wreszcie, zmieniając nieco zasady, nagrodzi go za taką rolę Oscarem? (byłby to pierwszy taki przypadek w historii kina).  

 

Andrew C. G. „Andy”  Serkis urodził się w 1964 roku w miejscowości Ruislip pod Londynem. Ojciec, z pochodzenia Ormianina, pracował jako lekarz w Iraku, matka Brytyjka spełniała się jako nauczycielka upośledzonych dzieci. Andy w młodości miał inne plany niż aktorstwo. Uczęszczał do londyńskiej St. Benedict’s School, by następnie rozpocząć studia na Lancaster University. Cel: zostać malarzem. Ale jakaś siła wyższa lub po prostu zwykła ciekawość sprawiła, że tam na studiach zapisał się na zajęcia z teatrologii. I nagle zmieniło się jego powołanie, szczególnie gdy zagrał w przedstawieniu pt. „Gotcha”. Przez krótki czas pracował też za kulisami, gdzie obsługiwał m.in. oświetlenie.

 

Po ukończeniu nauki na Uniwersytecie, Serkis otrzymał posadę w Dukes Playhouse w Lancaster. Z powodzeniem grywał na deskach tegoż teatru (np. w „Królu Learze”), ale niestety, przez lata nie miał propozycji ze świata filmu. Punktem zwrotnym okazała się dopiero  rola u Mike’a Leigh we „Współlokatorkach” w roku 1997. Andy był już wtedy trzydziestokilkulatkiem. Zanim Gollum odmienił jego życie o 180 stopni (czyt. przyniósł rozgłos, mniej rozpoznawalność na ulicy, przynajmniej początkowo) pojawił się w chwalonej przez krytyków roli ekscentrycznego choreografa w obrazie „Topsy Turvy” (1999). O adaptacji „Władcy pierścieni” (2001-2003) Tolkiena pisano niemal w samych superlatywach, nad grą Serkisa rozpływali się wszyscy.  Był bardzo niejednoznaczny, charakterystyczny i wiarygodny. I mimo kolejnej niezłej roli dziwaka, a konkretniej Alberta Einsteina w telewizyjnym „Einstein and Eddingotn” (2008) i serialu „Longford” (2006; nominacja do Złotego Globu) dziś kojarzony jest głównie z tymi wykreowanymi na komputerach.

 

Prywatnie jest przykładnym ojcem i wiernym mężem. Z Lorraine Ashbourne, którą poślubił w 2002 roku, mają troje dzieci: dwie córki i syna.  

 

Pełna filmografia:

http://www.filmweb.pl/person/Andy.Serkis

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję