Scott od początku chciał zatrudnić Rutgera. Imponował mu swoją fizjonomią i błyskiem w oku. Legendarna jest opowieść, jak to na umówione spotkanie z reżyserem aktor przyszedł w kabaretowym stroju – wielkich zielonych okularach, różowych satynowych spodniach i białym swetrze z obrazkiem lisa na przodzie (!). Co jak co, ale poczucie humoru to on miał i to spore. Ridley był podobno zaskoczony i blady jak ściana… Lecz Hauera zaangażował. Mało tego, zgadzał się na jego pomysły na kreowanie postaci. Aktor opowiadał po latach, że „Blade Runner” to ulubiony film, w którym zagrał, a rola Batty'ego była tą najważniejszą w jego karierze.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

W latach 80. grał jeszcze w produkcjach naprawdę porządnych. Raz było to urocze i klimatyczne baśniowe fantasy – „Zaklęta w sokoła” (1985) Richarda Donnera gdzie jako waleczny kapitan Etienne Navarre zamieniał się pod osłoną nocy w wilka i wzdychał do Michelle Pfeiffer; innym razem szalenie brutalny, kultowy dziś, thriller „Autostopowicz” (1986), gdzie jako John Ryder, psychopata z piekła rodem atakował podróżnych, przerażał i fascynował jednocześnie. Później były m.in.: sensacyjny „Poszukiwany, żywy lub martwy” (1987), „Ślepa furia” (1989) i hit VHS-ów, czyli „Krew bohaterów” – opowieść o o mistrzach postapokaliptycznej dyscypliny będącej połączeniem walk gladiatorów i futbolu amerykańskiego z wykorzystaniem psiej czaszki zamiast piłki.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Ważne też okazały się występy w telewizyjnych filmach, jak choćby w miniserialu „Za drzwiami Trzeciej Rzeszy” (1982) z brawurową rolą Alberta Speera czy brytyjskiej „Ucieczce z Sobiboru” (1987) z równie mocną kreacją oficera Armii Czerwonej Aleksandra Pieczerskiego, współorganizatora powstania w tytułowym obozie zagłady; gdzie partnerowała mu nasza rodaczka Joanna Pacuła. To właśnie za ten występ dostał Złotego Globa.

 

Należy też odnotować jego świetną rolę w psychologicznej włosko-francuskiej „Legendzie o świętym pijaku” (1988, Złote Lwy weneckie), za którą otrzymał nagrodę na festiwalu filmowym w Seattle. W tej produkcji Hauer był Andreasem Kartakiem – górnikiem ze Śląska zmagającym się z przeciwnościami losu (musicie go zobaczyć w tej roli!).

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Lata 90. – coś się zaczyna psuć

 

Nadszedł jednak czas, kiedy aktor zaczął grywać w filmidłach ciężko strawnych nawet dla wielbicieli „złego niskobudżetowego kina”. Bo były to dzieła jeszcze gorszej klasy niż B. Większości z nich nie warto nawet wspominać (wśród nich np. „Apokalipsa” czy dużo późniejszy „Włóczęga” i „Dracula 3D” Dario Argente, gdzie był Van Helsingiem). Cóż, aktor nie bał się żadnych ról i filmów. Podejmował każde wyzwania. I zdarzały się też mu lepsze wybory. Na przykład thriller pt. „Po północy” (1991), futurystyczna „Obroża” (też 1991), czy fantastyczny horror „W mgnieniu oka” (1992), w którym jako londyński policjant Harley tropił krwiożerczą bestię grasującą w zaułkach miasta. No i „Vaterland – Tajemnica III Rzeszy” (1994) – o tej produkcji telewizyjnej (co by było, gdyby Hitler jednak wygrał wojnę?) też warto napisać. Wszak przyniosła Hauerowi nominację do Złotego Globu.

 

Grywał także epizody. Między innymi u Clooneya w „Niebezpiecznym umyśle” (2002), Nolana w „Batmanie – Początku” (2005) i Rodrigueza w „Sin City” (2005). I zaskoczył kreacją u polskiego reżysera Lecha Majewskiego w filmie „Młyn i krzyż” (2011) – adaptacji książki Michaela Gibsona, poświęconej obrazowi „Droga krzyżowa” pędzla Pietera Bruegla. Produkcja filmu trwała trzy lata, z czego dwa lata zajęło komponowanie i montowanie kadrów. Obraz filmowy powstawał poprzez scalanie nagranych fragmentów za pomocą technik komputerowych. Czasem łączono obrazy rzeczywiste z malarskim! A rola Hauera? Niezwykła!

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Z istotnych ciekawostek dodam, że gwiazdor kilka lat był twarzą dowcipnej kampanii reklamowej „Pure Genius” promującej piwo Guinness (jego sprzedaż podskoczyła o 22%), a nawet zagrał w holenderskim filmie „Porwanie Heinekena” (2011) i wcielił się tam w postać uprowadzonego piwnego magnata. Aktor użyczał także głosu bohaterom gier. Był Danielem Lazarskim w „Observer” i Mistrzem Xehanortem w „Kingdom Hearts 3”. Działał na rzecz ochrony środowiska. Wyreżyserował dziesięciominutową adaptację noweli Harryego Mulischa pt. „The Room” (2001, nie mylić z innym „The Roomem”) i „Starfish Tango” (2006), czyli krótkometrażową impresja zrealizowaną pod szyldem własnej organizacji charytatywnej „Rutger Hauer Starfish Association”, dzięki której pomagał kobietom w ciąży i dzieciom z wirusem HIV oraz finansował badania nad lekiem na AIDS. Uwaga! Na jej działalność przeznaczył dochody ze sprzedaży autobiografii „All Those Moments: Stories of Heroes, Villains, Replicants, and Blade Runners” („Wszystkie te chwile: historie bohaterów, łotrów, replikantów i łowców androidów”).

 

Aktor był żonaty z Heidi Merz, z którą miał córkę Ayeshę (ur. 1966). A 22 listopada 1985 roku ożenił się z Ineke ten Kate, z którą był związany do śmierci.

 

Był jednym z tych europejskich aktorów, którzy, że w przemyśle filmowym osiągnęli sporo, zarówno w USA, jaki w Europie. Czy to jako antagonista, czy pozytywny bohater – zawsze stanowił jasny punkt nawet kiepskiego filmu.

 

Na premierę czeka m.in. film historyczny pt. „Emperor” z jego udziałem, więc będziemy jeszcze mieli okazję podziwiać go na dużym ekranie.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję