Na temat samej technologii i jej przyszłości już Wam niegdyś opowiadałem. Tym razem zastanowimy się wspólnie nad sensem konwersji 2D na 3D i skrytykujemy postępowanie dystrybutorów i właścicieli multipleksów w Polsce (szczególnie w mniejszych miastach). W roku 2014 średnio co drugi film wyświetlany jest w trójwymiarze!

 

Przerobić na 3D i bez dyskusji!

 

Od olbrzymiego sukcesu „Avatara” (2009), który był, pomijając jego wady fabularne, rewolucją, producenci z Hollywoodu (czyt. królestwa, gdzie z nieba zamiast deszczu pada forsa) zwęszyli sposób, by na danym filmie lepiej zarobić. Jak postanowili, tak zrobili.

 

To przecież producent – pan i władca ma wpływ na ostateczna wersję filmu. A więc bierze w ręce „wielkie nożyce” i tnie, a „biedny” reżyser stoi i patrzy, jak na jego oczach dokonuje się filmowej kastracji. Czego się nie robi dla widza, prawda? Nieważne, że w ten sposób można zniszczyć ogólną wymowę danego dzieła. To nie wszystko, wszak często bywa tak, że producent czyni coś jeszcze, a ma to związek głównie z kinem komercyjnym. Woła na dywanik takiego posłusznego twórcę i mówi podnieconym i władczym głosem, jednocześnie co jakiś czas pykając fajkę (i to raczej nie jest „fajka pokoju”): „przerobimy twój film na 3D, będzie droższy bilet, to i budżet zwróci się z nawiązką, no i widzowie będą zachwyceni (!)”. Skutek? Wilk syty i owca cała. Jednak ludziom już przejadły się owe „bajery”, tym bardziej że taki przekonwertowany obraz nie prezentuje się za dobrze. W ostatnich latach jedynie „Grawitacja” porażała swoim 3D, z tym że była robiona pod tę technologię, więc to nie dziwi. Reszta – poczynając od klasycznych baśni typu „Alicja w Krainie Czarów” (2010) po adaptacje Marvela i odświeżone „Gwiezdne wojny: Mroczne widmo” i niezatapialnego „Titanica” – wydawała się perfidnym skokiem na kasę, choć ten ostatni podobno wyglądał zacnie (czuwał nad tym sam mistrz i stwórca James Cameron).  

 

A teraz zostawmy Hollywood i zajmijmy się własnym podwórkiem.

 

Jedyny wybór to nie mieć wyboru

 

No to witamy w Polsce – krainie absurdu, w której na linii dystrybutor - kierownik kina - widz można spodziewać się wszystkiego i już mało co jest w stanie zaskoczyć, gdzie logika rozrywa się w strzępach. Weźmy pod lupę sieć popularnych kin w mniejszych miejscowościach. Nie dość, że obejrzenie filmu ambitnego i uznanego graniczy z cudem (przypadek „Boyhood”), to jeszcze zdarzy się, że i oczekiwanego obrazu rozrywkowego nie wyświetlą wcale (czego dowodem jest ostatnio „Sin City 2: Damulka warta grzechu”, z którego przez niedogadanie się z dystrybutorem całkiem zrezygnowano). W tym momencie ktoś może zastopować moje marudzenie i użyć kontrargumentów, że przecież są kina studyjne, są inne multipleksy w większych miastach. Owszem, zgoda, ale nie każdego stać i nie każdy ma czas, by udać się o te kilkadziesiąt lub kilkaset kilometrów dalej.

 

To nie koniec „niespodzianek”. Nawet jeżeli film nastawiony na zysk wejdzie w sporej liczbie kopii to i tak nie pozostawia się widzom wyboru, ponieważ jest to w przeważającej większości kopia 3D (charakteryzująca się ciemnym obrazem, słabą ostrością itp.). Czyli trzeba dopłacić te kilka złotych, a w weekendy dodatkowo dorzucić (same okulary to koszt nawet 3 zł!, a to, że porysowane to już fakt, który mało kierownika kina obchodzi). Wystarczy wspomnieć np. „Kapitana Amerykę: Zimowego żołnierza”, którego premiera  Polsce odbyła się w marcu. Wyświetlano go przede wszystkim w 3D, mimo iż dostępna była też wersja 2D z … dubbingiem! (temat na oddzielny artykuł). Co więcej, zdarza się również, że godziny seansów ustawiane są w „niezwykle przemyślany i mądry sposób”. W okresie wakacyjnym wersje 3D często dają na rano, południe i popołudnie, a „zwykłe” na wieczór – tak około 21.00 lub później. Co powoduje oczywiście, że widz, który nie mieszka blisko, jest wręcz zmuszany, by udać się na droższy seans. Może też być zgoła inaczej. Kopie 2D planowane są na poranek i południe, a w trójwymiarze dostępne wieczorem. Wówczas ci pracujący, gdy po pracy wpadną z wizytą do kina, nie mają wyjścia. Trzeba iść na 3D i obowiązkowo wydać na bilet więcej! Ot zgrabna polityka. Kalkulacja pozornie prosta: oni (widzowie) zrobią nam (właścicielom kin) dobrze, my im niekoniecznie. Zamiast bardziej zachęcić kinomana (dobra, wiem, że teraz dostanę po głowie, bo zaraz powiecie, że dostępne są co tydzień promocje itp., ale zdania nie zmienię) do systematycznych wycieczek na filmy, rzucają pod nogi kłody. Nic dziwnego, że sale świecą pustkami …

 

Ale my jesteśmy tylko szarymi myszkami w obracającej się machinie nastawionej na zysk. Liczne petycje pisane z prośbą do polskich dystrybutorów i kierownictwa kina w przeróżnych sprawach, jak choćby przyspieszenie premiery jakiegoś filmu, zmiany godziny wyświetlania czy zrezygnowania z wersji 3D na rzecz 2D kończyły się fiaskiem.

 

Cóż, pozostaje nam biernie przyglądać się ich działaniom i pogratulować wrodzonej „inteligencji”. Może kiedyś zmądrzeją …