Alan Rickman stwierdził niegdyś, że film, sztuka teatralna, książka, muzyka są ważne, gdyż mogą zmieniać świat. Miał rację. Nawet grając – z czego był najbardziej znany – role czarnych charakterów, sam przyczyniał się do takiej zmiany. I wbrew pozorom, mimo kreowania złych postaci, była to zmiana na lepsze. Bo czyż starsi widzowie nie pokochali szeryfa Notthingham, Grubera ze „Szklanej pułapki”, a młodsi profesora Snape’a z serii o „Harrym Potterze”? Filmowi antagoniści wywołują często skrajne emocje, są przeciwwagą dla szlachetnych bohaterów, ale to właśni oni zapadają w pamięć. Taki był Alan. Wysoki (185 cm!) zachwycał swoją ekranową charyzmą, hipnotyzował głębokim, niskim głosem. Nigdy nie otrzymał Oscara. Nigdy też nie nominowano go do tej prestiżowej nagrody, co było krzyczącą niesprawiedliwością. Dobrze, że chociaż doceniono go, przyznając jednego Złotego Globa za doskonałą rolę Rasputina w telewizyjnym obrazie.

 

Na szczęście zawsze mógł liczyć na bezgraniczną miłość widzów. Także tych w Polsce. Kilka lat temu w Bydgoszczy otrzymał nagrodę im. Krzysztofa Kieślowskiego. Nie bał się żadnej, nawet tej najbardziej wymagającej roli. Odnajdywał się w niemal każdym gatunku.

 

Alan Sidney Patrick Rickman przyszedł na świat w Londynie po zakończeniu II wojny światowej, a dokładniej 21 lutego 1946 roku. Był synem metodystki Margaret Doreen Rose i katolika malarza Bernarda Rickmana. Miał troje rodzeństwa. Braci: Davida i młodszego Michaela oraz siostrę Sheilę. Szybko stracił ojca. Od najmłodszych lat zadziwiał najbliższych talentem plastycznym, z którym wiązał z czasem przyszłość. Chciał być grafikiem. Uczęszczał do Chelsea College of Art and Design. Później podjął naukę w Royal College of Art. Po ukończeniu edukacji w wyżej wymienionych szkołach wraz z przyjaciółmi założył studio projektowania „Graphiti” w Soho. Na początki szło im zupełnie nieźle. Tworzyli okładki, plakaty. A jednak coś ciągnęło młodego 26-letniego wówczas Alana w stronę aktorstwa. Postanowił wziąć udział w przesłuchaniu w Royal Academy of Dramatic Art i… został przyjęty! Tak rozpoczęły się jego trzyletnie studia aktorskie.

 

W 1978 roku zagrał Tybalta w telewizyjnej adaptacji „Romea i Julii”. Kolejno występował w serialach w m.in. w „The Barchester Chronicles” czy „Smiley’s People”. Gdy otrzymał pierwszy angaż do kinowego filmu pełnometrażowego, nie zdawał sobie sprawy, jak stanie się sławny. Mowa o roli szefa terrorystów Hansa Grubera w świetnej „Szklanej pułapce” (1988). Swoją grą przyćmił Bruce’a Willisa. To był początek wyrazistych ról. Następnie pojawił się jako tyraniczny właściciel ziemski w westernie „Quigley na Antypodach” (1990) i niezbyt miły – delikatnie mówiąc – policjant śledczy w „Closet Land” (1991). Kolejna kreacja sprawiła, że trudno mu było wyjść z szuflady czarnych charakterów. Brawurowo wcielił się w szeryfa Nottingham w przygodowym „Robin Hoodzie: Księciu złodziei” (1991). I podobnie jak w „Szklanej pułapce”, także i tym razem to on grał pierwsze skrzypce, a Kevin Costner stał gdzieś w cieniu. To szaleństwo w oku, ta nieobliczalność. Miał w sobie coś lubieżnego, brutalnego i fascynującego zarazem. Odrażał i przyciągał. Niesamowita rola. Alan przeszedł samego siebie. Dostał nagrodę BAFTA, nominację do Saturna i MTV. Następnie grywał dramatach i komediach, m.in. w biograficznym „Michaelu Collinsie” (1996), w telewizyjnym „Rasputinie” (za tę tytułową świetną rolę dostał wspomnianego Globa), „Mesmerze” (1994; tytułowa rola psychiatry) czy w satyrycznym obrazie pt. „Bob Roberts”. Ale przylgniętą łatkę udało się mu oderwać dopiero w filmach, w których ukazał swoje całkiem inne, romantyczne oblicze. Były to „Rozważna i romantyczna” (1995) oraz „To właśnie miłość” (2003). Niezwykły kunszt pokazał też w adaptacji słynnego „Pachnidła” (2006) i dramacie „Śniegowe ciastko” (też z 2006 roku), gdzie wystąpił u boku Sigourney Weaver, której bohaterka cierpiała na autyzm. Niezły był też w komediach takich jak: „Dogma” (1999; tu grał… anioła) i „Kosmiczna załoga” (1999).

 

Rickman spróbował też sił po drugiej stronie kamery. Napisał scenariusz i wyreżyserował film pt. „Zimowy gość” (1997). Była to opowieść o trudnej relacji matki z córką, rozgrywająca się w Szkocji.  Był to udany debiut reżyserki, o czym świadczyły nagrody na m.in. festiwalu w Wenecji.

 

Alan Rickman cenił bardziej teatr niż kino. Był dwukrotnie nominowany do Broadwayowskiej nagrody Tony Award (za role z „Niebezpiecznych związkach” i „Private Lives”). Mimo że teatr był dla niego „miejscem magicznym”, to jednak nie przeszkodziło to w graniu przez lata, zaczynając od 2001 roku („Harry Potter i Kamień Filozoficzny”) profesora Severusa Snape’a – nauczyciela eliksirów. Zrobił to chyba przede wszystkim dla młodszej widowni. Chciał wystąpić w filmach, które będą przeznaczone dla dzieci i młodzieży. I znowu swoją charyzmą i ponurą miną przyćmił resztę obsady.

 

W 1995 roku magazyn „Empire” umieścił go na liście „100 najseksowniejszych gwiazd w historii kina" (miejsce 34), a w 1997 roku na liście „100 największych gwiazd filmowych wszech czasów” (miejsce 59). 

 

Jeśli chodzi o życie prywatne, to nigdy nie miał dzieci, a od 1977 roku był wierny jednej kobiecie – Rimie Horton, którą poznał w Chelsea College. Para pobrała się w 2012 roku.
 

Od anioła do terrorysty, od sympatycznego gościa do bezwzględnego sadysty – twoje role były czymś ponadprzeciętnym i charakterystycznym. Dziękujemy!

 

Ku pamięci:

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję