(Altao.pl) Po takim mocnym początku, wydawało się, że wszystkie kawałki na płycie także będą utrzymane w dość ponurym i niepokojącym klimacie. Śpiewasz przecież o fałszywych autorytetach, symbolicznym i dosłownym głodzie czy przemocy w związku i rodzinie. Mimo to pojawia się zaskakująco radosny, sielankowy utwór. Mowa jednak nie o „Mama zawsze mówiła”, a o „Młynarzu miel”. Dlaczego postanowiłeś nagrać taką, uduchowioną pieśń i dodać ją jako ostatnią w track liście?

 

Czesław Mozil: „Młynarzu miel” chyba nie jest ostatnim utworem. Ostatnim na całej liście jest „Głód” oraz „Outro” z piosenki pt. „Korsaka”. „Mama zawsze mówiła” czy „To nasze coś” też są bardziej radosne. Ten drugi utwór opowiada o miłości do swojej żony, która pojawia się za każdym razem, jak wyjeżdża się na wspólne wakacje. Z kolei „Młynarzu miel” to taka słodko-gorzka pieśń o ludzkich słabościach. O tym, jak człowiek żongluje między słabościami. Po zmianie religii na inną niekoniecznie jest lepiej. To tak, jakby odrzucić alkohol i skierować miłość do innych używek.

 

(Altao.pl) Od wielu lat nagrywając swoją muzykę, wspomagasz się innymi głosami. Szczególnie chodzi o chóry dziecięce. Jak Ci się współpracuje z tak młodymi osóbkami podczas realizacji piosenek typu: „Pożegnanie Małego Wojownika”, „Mama zawsze mówiła” czy płyty „Kiedyś to były święta”. Czy dzieciaki rozumieją słowa i przesłanie tych Twoich, metaforycznych piosenek?

 

CM: Tak, bardzo często staram się, gdy pracuje z młodzieżą, opowiedzieć jej, o czym jest dana piosenka. Mam wielkie szczęście, że pracowałem na nowej płycie z chórem Piano Forte. Jest to chór z niewielkich Radostowic obok Pszczyny, prowadzony przez fantastyczną nauczycielkę – Katarzynę Machnik. Miałem nawet przyjemność odwiedzić tych dzieciaków i dać im po płycie. Staram się nie brać jednak dzieci jako „jeńców” do swoich „dziwnych” pomysłów. Dodam, że mam szczęście do bardzo wyrozumiałych rodziców. Mimo że różnią nas często poglądy, to i tak dobrze się z nimi dogaduję. Pytam najpierw nauczycielkę czy rodzica o zgodę i wyjaśniam, że mam pewien pomysł, aby głosy dziecięce wykorzystać z takim, a takim zamiarem.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

(Altao.pl) Na #IDEOLOGIIMOZILA wystąpili też gościnnie znani artyści, m.in.: Stanisław Sojka, Czadoman i Michał Sławecki. Co zdecydowało, że akurat ich zaprosiłeś do wspólnego śpiewania? Którego z tych panów głos i twórczość muzyczną znasz, i lubisz najbardziej?

 

CM: Są płyty, na których wcale nie miałem żadnych gości. W tym jednak przypadku, podobnie jak w świecie hip-hopowym, goście aż się prosili. Stanisław Sojka był dla mnie naturalnym przedstawicielem tego starszego pokolenia. Z kolei, jeśli chodzi o Czadomana, to mimo że znałem go wcześniej, to bardzo późno zrozumieliśmy z Matheo, jak niesamowity ma on wokal. Michała Sławeckiego spotkałem cztery lata temu w programie telewizyjnym, gdzie był dziennikarzem i prowadzącym. I nie ukrywam, że od tamtego momentu myślałem, że cudownie by było kiedyś podjąć z nim współpracę. Siedząc więc przy pianinie i pisząc „Dzień, w którym uśmiech znikł” wydawało mi się oczywiste, że to właśnie on zaśpiewa rolę oprawcy. Mimo że w teledysku nie widzimy tego w ten sposób, to jednak tekst mówi coś innego. Trudno mi stwierdzić, którego z tych artystów lubię najbardziej. Czadomana szanuję za jego działalność disco-polową oraz osobistą. Stanisław Sojkę uwielbiam. To przecież żyjący mistrz. Miałem 9 lat, jak byłem na jego koncercie w Kopenhadze, gdzie grał w klubie polonijnym. Michała Sławeckiego miałem przyjemność podziwiać dwa i pół miesiąca temu w Wenecji. Śpiewał główną rolę podczas Festiwalu Muzyki Współczesnej. To był cudowny występ. Bardzo szanuję twórczość wszystkich moich gości jak najbardziej, także Hani Rani. Gdy byłem w Kopenhadze odwiedzić rodziców, usłyszałem Hanię na żywo. Spodobała mi się jej wrażliwość i muzykalność. Jak samemu grałem „Z miłości” na swoich koncertach, to pomyślałem sobie, że nikt jednak nie zagra tego utworu tak subtelnie, jak Hania. Cieszyłem się zatem, że zarówno ona, jak i inni zgodzili się wystąpić na moim krążku, łącznie z Bum Bum Orkestar. Soliści z tego zespołu fantastycznie zagrali motyw bałkański z piosenki „Pan tu nie stał”.

 

(Altao.pl) „Z miłości” będzie dla wielu Twoich fanów najpiękniejszym, wywołującym łzy, kawałkiem na krążku. Nie opowiada jednak o cudownym uczuciu, tylko o okazywaniu miłości za pomocą pięści. Pandemia i kwarantanna sprawiły niestety, że takie sytuacje miały miejsce częściej niż zwykle. Jak sądzisz? Dlaczego tak trudno wyrwać się kobiecie z tej matni i zerwać z toksycznym, brutalnym facetem?

 

CM: Tak, zdecydowanie „Z miłości” jest dla mnie bardzo bliskim utworem. Wydaje mi się, że u nas w Polsce żyje dużo kobiet w związkach, gdzie jest przemoc psychiczna, fizyczna oraz często ekonomiczna. Nie ma systemu. Nie ma pewności, że państwo zagwarantuje bezpieczny dach nad głową takim kobietom i ich dzieciom, więc łatwiej jest im zostać z oprawcą. To jest bardzo smutne. Siła danego kraju polega na tym, aby obywatel czuł, że zadba się o niego w trudnych momentach życia. Tutaj Polska musi się jeszcze dużo nauczyć.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

(Altao.pl) Zanim się umówiliśmy na wywiad, napisałeś, że jesteś bardzo dumny z całego albumu. Co powoduje tę dumę? To, że nagrałeś bardzo dojrzałe utwory na ważne tematy, czy bardziej to, że odważyłeś się podjąć walkę z kompleksem pisania po polsku, pokonując własne lęki?

 

CM: Za każdym razem jestem piekielnie dumny, bo jak się było młodszym chłopakiem, to wszystko wydawało się być takie oczywiste. Wszystko, co się tworzyło, tworzyło się z przekonaniem, że jest to genialne, najfantastyczniejsze. Ja już w moim wieku, kiedy wiem, że genialny nie jestem, cieszę się po prostu, że mogę zebrać bukiet kolejnych piosenek, ruszyć z nimi w trasę i dzielić się ze słuchaczami. Jest to mocne, przepiękne uczucie. Chyba dlatego jestem taki dumny.

 

Te kompleksy pisania ciągle się pojawiają. One nie zniknęły do końca, ale dzięki Bogu mam swoją żonę, która też stworzyła jeden tekst na płycie oraz koleżankę Kasię Popowską i kolegę Jana Niezbendnego. Sięgam często po ich pomoc, gdy czuję się niekomfortowo, co do pewnych słów. Tak samo muszę przyznać, że przy następnej płycie Grajków Przyszłości, ponownie poprosiłem Michała Zabłockiego, aby napisał mi świetne teksty.

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję