W tym momencie warto przytoczyć słynną sentencję: „Śmiejmy się! Kto wie, czy świat potrwa jeszcze trzy tygodnie”. I właśnie te powyższe słowa (których autorem jest Pierre Augustin Caron de Beaumarchais - francuski dramaturg i pisarz) stanowią doskonałą broń, kontrę przeciwko kręcącym nochalem i marudom, większym niż pewien Smerf. 

 

Humor brytyjski charakteryzuje się czymś jeszcze. Bywa złośliwy, kąśliwy, ociera się o nonsens. Bohaterowie seriali i filmów komediowych to postacie ekscentryczne, prawdziwe indywidua posiadające specyficzną osobowość, a nawet ubiór czy sposób wysławiania się. Krótko mówiąc – są niezwykle oryginalni. O triumfie komedii made in England decydują też pikantne dialogi i unoszący się na deszczowym niebie „klimat”, któremu wbrew pozorom daleko do ponurego i smutnego.

 

U nas wiosna panie sierżancie (1 kwietnia – dzień robienia ludzi w balona). Zapraszam zatem wszystkich smakoszy na pyszną angielską herbatkę i wspólne przyjrzenie się dawnym i niedawnym kultowym farsom w stylu surrealistyczno-ironiczno-satyryczno-dziwaczno-masochistyczno-szczero-odważnym.

 

Do usług kapitanie Kochanie

 

Skromnym i poważnym w życiu prywatnym Rowan Atkinson człowiekiem jest (jakby powiedział o nim mistrz Yoda). A na ekranie, cóż, metamorfoza totalna.  

 

Zanim wcielił się w fajtłapowatego Jasia Fasolę (który bił na głowę wszystkich pechowców razem wziętych i inteligencją nie grzeszył, choć pomysłowy był, a misia swojego kochał nad życie) i prawie tak samo fajtłapowatego inspektora policji w serialu „Cienka niebieska linia” (1995-96 rok) oraz księdza w „Czterech weselach i pogrzebie” (1994), a także w hiper, super, czarującego, seksownego, niepokonanego agenta Jej Królewskiej Mości, czyli Johnny’ego Englisha (2003) był … Edmundem. Wróć! (parafrazując słowo znanej posłanki, niegdyś ministry finansów - Zyty G.), był przebiegłym, chciwym, szczwanym Edmundem – Czarną Żmiją, przed którym drżała również mała, niewinna, wściekła, wiewiórka.

 

"Czarna Żmija" - serial wyprodukowany przez telewizję BBC w latach 1983-1999, opowiadał o losach pewnego rodu na tle historii imperium brytyjskiego. Łącznie powstały cztery sezony z kilkoma odcinkami każdy, osadzone w innym przedziale czasowym. W pierwszym Edmund jako najmłodszy syn Ryszarda IV (fakty historyczne, które uważaliśmy za prawdziwe, to tylko fikcja: chociaż Ryszard III zginął, na tronie zasiadł, rzekomo zgładzony jako dziecko, jego potomek - Ryszard IV)  knuł różne spiski, druga seria działa się w czasach Renesansu, trzecia pod koniec XVIII wieku za czasów Jerzego - księcia Walii, a czwarta i zarazem ostatnia w okopach pod Sommą w czasie I wojny światowej.

 

Cechy charakterystyczne:  

• czarny humor ;

• cięte riposty w dialogach i niezapomniane śmieszne teksty (m.in. „Twój mózg jest tak mały, że jakby ci kanibale czaszkę rozłupali, to móżdżku by na jedną grzankę nie wystarczyło”);

• barwne i wyraziste postacie pierwszoplanowe (chyba najlepsza rola Rowana), drugoplanowe (ciamajda Baldrick – wierny sługa Edmunda czy porucznik George, w którego wcielił się Hugh „Doktor House” Laurie) oraz epizodyczne (przystojny kapitan Kochanie).

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Uważaj na rycerzy, którzy mówią Ni!

 

„Wszyscy teraz w jakiś chory sposób dbają o to, żeby przypadkiem kogoś nie obrazić. Zupełnie jakby szefowie stacji telewizyjnych uparli się, aby zrobić dobrze wszystkim. A tak się nie da” – powiedział w jednym z wywiadów Michale Palin, jeden z członków niezwykle popularnej niegdyś grupy Monty Pythona (nazwa wzięta od fikcyjnego, dobrze brzmiącego imienia i nazwiska). Kiedyś było inaczej …

 

Kilkoro komików pod koniec lat 60. XX wieku wpadło na pomysł nakręcenia satyry, jakiej jeszcze świat nie widział. "Latający cyrk Monty Pythona" był serialem komediowym, który obśmiewał wszystko, wszystkich i wszędzie, konkretnie całe społeczeństwo brytyjskie.

 

Graham Chapman, John Cleese, Terry Gilliam, Eric Idle, Terry Jones i Michael Palin swoim specyficznym podejściem do życia, niezwykle oryginalnym, wręcz abstrakcyjnym i wymierzonym w zarówno ważne figury, polityków, jak i religię czy popkulturę humorem, zyskali sobie dość szybko wielomilionową rzeszę odbiorców. Widzowie stali się fanami. A serial obrósł w kult (różne słowa weszły do mowy potocznej na Wyspach Brytyjskich).

 

I choć "Latający cyrk Monty Pythona" budził mnóstwo kontrowersji (część ich skeczy, poruszała delikatne tematy związane z katolicyzmem czy seksualnością) to trzeba zgodnie stwierdzić, że jego twórcy wywarli wielki wpływ na gatunek komediowy. Niestety, nie zawsze dostrzegano humor takim, jaki oni chcieli go przekazać. Zapewne niezrozumiane były pewne zamierzenia artystyczne.

 

Panowie stworzyli też kilka znakomitych filmów pełnometrażowych („A teraz coś z zupełnie innej beczki”, „Monty Pyton i Święty Graal”, „Żywot Briana”, „Sens życia według Monty Pytona”)

 

Cechy charakterystyczne:

• bardzo czarny humor („Jestem myśliwym od dziecka – kocham zwierzęta, dlatego lubię je zabijać”);

• bardzo cięte riposty;

• odwaga w przekazywaniu życiowych prawd w krzywym zwierciadle;

• śmianie się z przywar angielskiego społeczeństwa;

• animowane, często obrazoburcze wstawki;

• torturowanie poduszkami więźniów Świętej Inkwizycji i eliminowanie żołnierzy wrogiej armii bronią najcięższego kalibru – opowiadając im dowcipy.

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję