Inne rewelacje:

 

W Szkocji nigdy oficjalnie nie uznano panowania Elżbiety I, stąd odrzucano też tytuł Elżbiety II i nazywano ją po prostu „Królową Szkotów”.

 

Aż 80% żyjących obecnie poddanych byłej królowej przyszło na świat podczas jej zasiadania na tronie. To zaiste sporo!

 

Przez 70 lat królowa Wielkiej Brytanii była tylko jedna, ale papieży w tym samym czasie było aż 7 (Pius XII, Jan XXIII, Paweł VI, Jana Paweł I, Jan Paweł II, Benedykt XVI i Franciszek).

 

Elżbieta II nigdy nie miała przy sobie paszportu. Nawet nie chowała tego dokumentu do szuflady. Po prostu sama była organem, który go wydawał.

 

Na początku lat 50. (w roku 1952) trafiła na okładkę The Time, zdobywając tytuł Człowiek Roku, który przyznawał właśnie ten prestiżowy magazyn.

 

Wydawało się, że skoro Elżbieta II była królową, to miała ogromny majątek. Tymczasem była poza listą 300 najbogatszych Brytyjczyków, z zaledwie... 340 mln funtów na koncie.

 

Nigdzie nie znajdziecie jej zdjęć, kiedy chodziła w zaawansowanej ciąży. Były one niestosowne, a Elżbieta odkładała wtedy swoje obowiązki na bok.

 

Odbyła ponad 250 podróży zagranicznych, odwiedzając 115 krajów. Do Polski przyleciała tylko raz, w 1996 roku (podjęta uroczyście przez parę prezydencką – Aleksandra i Jolantę Kwaśniewskich). Zawsze miała przy sobie własną deskę, zapieczętowany papier toaletowy (pieczęć mógł zerwać poza królową, także jej małżonek) oraz sztab zaufanych ludzi – garderobiane, osobistego fryzjera, lekarza, damy dworu i koniuszego.

 

Królowa zgodnie z prawem nie mogła zostać oskarżona, ani zeznawać w sądzie, ale nie nadużywała tej władzy. Przetrwała aż 15 premierów oraz 14 prezydentów Stanów Zjednoczonych.

 

Elżbieta i Filip (źródło: www.flickr.com/photos/lac-bac)

 

Filip i Elżbieta II nie dość, że byli kuzynami trzeciego stopnia, to jeszcze jako pierwsza w historii para królewska, świętowali diamentowy jubileusz (60 wspólnych lat). Ukochanego (niemiecko-duńskiego oficera, syna księcia Andrzeja Greckiego i Alicji Battenberg) poznała w 1939 roku, w Akademii Marynarki w Dartmouth. Był on tam przewodnikiem. Razem doczekali się czwórki dzieci (Karola, Annę, Andrzeja, Edwarda).

 

Miała o 4 lata młodszą siostrę – Małgorzatę, okrzykniętą pierwszą celebrytką. Nie interesowało jej porządne zachowanie, ani tym bardziej wszelkie konwenanse. Uwielbiała romansować. Była zatem całkowitym przeciwieństwem Elżbiety, mimo że razem bawiły się 8 maja 1945 roku na ulicach Londynu z tłumem świętującym koniec II wojny światowej.

 

Tylko Elżbieta II mogła bez konsekwencji w postaci kary 5 tys. funtów jeść zagrożone wyginięciem łabędzie nieme, ale nigdy tego nie zrobiła (podobno).

 

Miała własny bankomat obsługiwany przez jeden z najbardziej prestiżowych banków w Wielkiej Brytanii – Coutts. Co prawda nie była zobowiązana do płacenia podatku dochodowego, ale i tak to czyniła – nieprzerwanie od 1993 roku, aż do swojej śmierci.

 

Zanim kładła się spać, musiała napić się lampki pysznego szampana (żadne tam Igristoje), a w dzień zdobiła paznokcie klasycznym, tanim lakierem od firmy Essie.

 

Jako pierwsza w historii monarchini otworzyła dwie olimpiady w dwóch różnych krajach (w Montrealu – 1976 roku i w Londynie w 2012 roku.).

 

Była prawnym właścicielem 1/6 wszystkich lądów na Ziemi, mówiła płynnie po francusku, otrzymała blisko 60 tysięcy listów (w czasie każdego, danego roku panowanie – łącznie 3,5 mln sztuk korespondencji), pierwszego e-maila wysłała w 1976 roku.

 

Uwaga! Była dopiero trzecia w kolejce do tronu po swoim stryju Edwardzie i ojcu Jerzym, a jednak to ona zasiadła na tronie. Edward VIII abdykował bowiem z powodu romansu z Amerykanką Wallis Simpson, a Jerzy VI zmarł, gdy Elżbieta skończyła 26 lat (fabuła prawie jak w „Rodzie Smoka”).

 

Elżbieta II w początkach panowania (fot. wikimedia.org)

 

Prawnuk – George, syn księcia Williama i księżnej Kate, mówił na królową „Gan-Gan!” Gdy sama była dzieckiem, powszechnie nazywano ją natomiast „Lilibet”. W wieku 6 lat została właścicielem „małego domku” (podarowanego przez mieszkańców Walii na terenie Windsor’s Royal Lodge). W 1940 roku, mając 14 lat, po raz pierwszy wystąpiła publicznie na antenie BBC w programie pt. „Children’s Hour”.

 

Jaś Fasola uderzył ją z główki, a Frank Drebin… Okej, to historia z filmów komediowych (łącznie jej postać pojawiła się w wielu produkcjach, z których najsłynniejsze to „Królowa” z Helen Mirren oraz serial „The Crown”).

 

Była matką chrzestną 30 osób (m.in. greckiej księżniczki Teodory), a w trakcie obchodów 80. urodzin zorganizowała „Dziecięce przyjęcie w Pałacu”, zapraszając aż 2 tysiące dzieci.

 

Mimo że pojawiła się na świecie 21 kwietnia, jej urodziny świętowano 11 czerwca (powód – lepsza pogoda).

 

Poczucie humoru

 

Tę kwestię poruszyłem już na wstępie, przytaczając przygodę pewnego strażnika, ale są jeszcze inne zdarzenia/fakty, które potwierdzają, że królowa nie połknęła całkiem kija od szczotki.

 

Na przykład bardzo przekonująco naśladowała lądującego Concorde’a, co przyznał sam biskup Michael Mann. Podobno wyglądało to niesamowicie zabawnie.

 

Grupa turystów zwiedzająca posiadłość Balmoral, w północno-wschodniej Szkocji, nie rozpoznała monarchini, która miała na sobie... szalik. Ludzie myśleli, że mają do czynienia z członkiem personelu. Spytali nawet ją, czy sama spotkała kiedyś królową, na co Elżbieta II szybko odpowiedziała: „Nie. Ale on spotkał” i od razu wskazała na stojącego nieopodal policjanta.

 

Podsumowanie

 

Powyższe ciekawostki sprawiają, że można jeszcze cieplej myśleć o zmarłej królowej, kobiecie oddanej życiowej misji, dla której staranna pielęgnacja dawnych obyczajów i cenionych wartości (obecnie jakże zmarginalizowanych) były bardzo ważna. Jako ikona szeroko pojętej przecież popkultury, a także, a raczej przede wszystkim mama, żona, babcia i prababcia oraz miłośniczka psów, koni i fanka piosenki Abby pt. „Dancing Queen” (szturmowała parkiet w jej rytm na jednym z wesel) łagodziła nastroje, dawała poczucie stabilizacji.

 

Królowa Elżbieta II zmarła w wieku 96 lat (źródło: www.flickr.com/photos/comsec)

 

Jej Królewska Wysokość odchodząc, zamknęła drzwi całej epoki, jakże ewoluującej. Była taką ziemską… Galadrielą – wydawała się nieśmiertelną istotą, która „gasiła pożary”.

 

*Artykuł inspirowany

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję