Marcin Dorociński i jego aktorskie wyzwania - Ludzie kina

Serial, spektakl, obraz kinowy - proszę bardzo. Drorociński radzi sobie bez problemu. Obecnie należy do ścisłego top najciekawszych i nie bójmy się tego słowa - najlepszych - aktorów swego pokolenia.

 

Urodził się w 1973 roku w Milanówku, a dorastał w Kłudzienku, jakieś 20 km do Warszawy. Jego ojciec był z zawodu kowalem, a dwaj starsi bracia zostali … policjantami (ciekawe czy uczył się od nich i podpatrywał ich pracę odgrywając postaci policjantów). Ale Marcin nie poszedł w ślady rodzeństwa. Wybrał aktorstwo. I słusznie. Zaczął o tym myśleć pod koniec nauki w technikum w Grodzisku Mazowieckim, gdzie często udzielał się w akademiach szkolnych. W tym momencie trzeba wspomnieć o kilku osobach: nauczycielce historii, Izabeli Kust, Ewie Różbickiej oraz Gerardzie Położyńskim (kolega Marcina). To właśnie oni ostatecznie pomogli mu w wyborze tego zawodu, konkretnie w podjęciu decyzji, która miała zaważyć o przyszłym życiu aktora.

 

By uzbierać pieniądze na studia, dorabiał m.in. jako ochroniarz w klubie Blue Velvet, prowadzący prezentację szamponu i golarki, czy kelner w Qchni Artystycznej. Dostał się do upragnionej szkoły teatralnej. Ukończył ją w roku w roku 1997. Jeszcze jako student debiutował w serialu „Dom” i w epizodzie w filmie „Szamanka”.

 

Czekał dwa lata na kolejne, nieco większe role. Pojawił się w drugiej części „Kilera”, a następnie dostał główną rolę w młodzieżowych „Krugerandach” oraz wziął udział w komedii „Wszystkie pieniądze świata” i obyczajowym „Torowisku” (nagrodzonym w Gdyni za indywidualny  debiut reżyserski dla Urszuli Urbaniak).

 

Czas telewizji …

 

Jednak trudno mu było wypłynąć na szerokie wody, wybić się w światku polskiego kina. Postanowił więc szukać szczęścia w … telewizji.  W 2000 roku wystąpił u boku samego Janusza Gajosa w dobrze przyjętym prze widzów i krytyków „Żółtym szaliku”, do którego scenariusz napisał Jerzy Pilch. Rola kierowcy głównego bohatera (zmagającego się z alkoholizmem), spowodowała, że szybko trafił do seriali: „Miasteczko” (2000-2001), „Marzenia do spełnienia” (2001-2002), komediowy „Camera Cafe” (2004). Najbardziej autentyczny był w … mundurze lub z giwerą w dłoni. Kreacje oficerów policji, biur śledczych – sprawdzał się w nich doskonale: „Bez litości” i „Sfora” z 2002 roku, „Defekt” (2003-2005), „Fala zbrodni” (2003-2008) czy wreszcie „PitBull” (2005-2007) - wysoko oceniany serial sensacyjny, w którym zagrał podkomisarza Desperskiego „Despero”. To właśnie do tej roli spiłował zęba, a popularność sięgnęła zenitu . Reżyser Patryk Vega zrealizował również pełnometrażowy film kinowy na podstawie tegoż serialu. Rok 2007 to też występy w: „Heli o opałach” (jako były mąż głównej bohaterki), „Ekipie” w reżyserii Agnieszki Holland i Magdaleny Łazarkiewicz oraz wojennej „Tajemnicy twierdzy szyfrów” z Pawłem Małaszyńskim w roli głównej.

 

W 2005 roku Dorociński otrzymał Nagrodę Aktorską im. Zbyszka Cybulskiego.

 

Kariera nabiera tempa …

 

Jeszcze przed „PitBullem” pojawił się w ekranizacji „Nienasycenia” Witkacego z Cezarym Pazurą, by następnie zagrać z nim w komedii sensacyjnej pt. „Show” (2003). W 2004 z Borysem Szycem i Robertem Więckiewiczem dawał popis w komedii kryminalnej „Vinci”. Dodatkowo wystąpił obok Jana Frycza, Macieja Stuhra i Karoliny Gruszki w niezłym „Francuskim numerze” (2006) oraz jako Anioł Zła w głośnym „Wszyscy jesteśmy Chrystusami”. Dostał Specjalną Nagrodę Aktorską na FPFF w Gdyni „Ogród Luizy” (2007). Partnerował - z dobrym skutkiem - Magdalenie Różczce w romantycznych „Rozmowach nocą” (2008), a także sprawdził się roku w roli byłego piłkarza reprezentacji w „Boisku bezdomnych”.

 

2009 rok to premiera  czarnej komedii pt. "Rewers" - drugoplanowy agent UB w jego wykonaniu był tak bardzo wyrazisty, że otrzymał nagrodę Złotego Lwa w Gdyni. W tym samym roku wystąpił w "Idealnym facecie dla mojej dziewczyny" oraz "Miłości na wybiegu". W 2011 roku zagrał w wychwalanym filmie "Róża"- gdzie za znakomitą rolę byłego żołnierza AK kolejny raz zdobył Złotego Lwa. Rok później ponownie zafascynował grając partyzanta w „Obławie”. Jako pułkownik Kukliński w filmie „Jack Strong” (2014) również wspiął się na wyżyny swojego talentu.

 

Warto też zaznaczyć, że od 1997 roku spełnia się w Teatrze Dramatycznym w Warszawie.  Wyróżnienie na XV Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi, za kreację Kreona w „Antygonie” oraz - uwaga - Grand Prix im. Ludwika Sempolińskiego w 2001 roku za  ciekawe, oryginalne wykonanie piosenki „Kiedy Łukasz się zamyśli” na II Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Estradowej w Warszawie niechaj będzie potwierdzeniem jego wszechstronności i wielkiej artystycznej wrażliwości.

 

Prywatnie jest szczęśliwym mężem i ojcem. Z Moniką Sudół ma dwoje dzieci: syna Stasia i córkę Janinkę.

 

Jak mówi: „Stosuję niezmiennie zasadę, która mówi „Mój plan to nie mieć planu”. Moi rodzice nauczyli mnie pewnej pokory. Tego, że nie należy w życiu rozpychać się łokciami ani zbyt wiele spodziewać się od losu. Raczej czekać spokojnie na to, co sam przyniesie. Tę zasadę niełatwo stosować akurat w aktorstwie, ale można dzięki niej uniknąć wielu stresów. A zawód, który uprawiam, daje mi wciąż wielką frajdę”. (źródło: "Rzeczpospolita”, 20 kwietnia 2007)

 

Więcej na: http://www.marcindorocinski.pl/

 

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję