(Altao.pl) Z kolei w 2021 roku powstał serial Petera Jacksona. Podobno żyjący członkowie: Paul McCartney i Ringo Starr zdziwili się, gdy go zobaczyli. A konkretniej byli zaskoczeni, że reżyser „Władcy Pierścieni” przedstawił ich oraz Johna i George’a harmonijnie ze sobą współpracujących, a nie ciągle się kłócących. Ty już miałaś wyjątkową okazję zobaczyć „The Beatles: Get Back” i nagrać jego recenzję. Czy to faktycznie szokujący dokument? Co Ciebie w nim zachwyciło najbardziej, a co zaskoczyło?

 

MP: Chciałabym zacząć od tego, że „Get back” to najlepszy dokument o Beatlesach, jaki kiedykolwiek widziałam. A konkurencja jest duża – choćby „The Beatles Anthology” z 1995 roku. Jednak dzieło Jacksona wyniosło sztukę opowiadania o zespole – o każdym zespole, nie tylko tym jednym – na zupełnie nowy poziom. Reżyser podzielił historię na trzy części, z czego każda kończy się fascynującym cliffhangerem. A czy coś mnie w „Get back” zaskoczyło? Jedna rzecz: ukazanie, jak dobrze współpracowali ze sobą Bitelsi w styczniu 1969 roku. Sesje do albumu „Get back”, które się wtedy odbywały, przez całe lata cieszyły się złą sławą: wszyscy powtarzali, że The Beatles skakali sobie do gardeł, a pracownicy techniczni nie mogli znieść panującej w studiu toksycznej atmosfery. Tymczasem Jackson przez niemal osiem godzin pokazuje nam, że co prawda członkowie grupy czasami kłócili się ze sobą, ale przez większość czasu bardzo dobrze im się pracowało. W wielu scenach nie tylko razem dopracowują piosenkę, ale nawet się wygłupiają. A co najbardziej mnie zachwyciło? Tutaj wybór będzie trudny. Ale jeśli miałabym wybrać jeden najcudowniejszy aspekt, to chyba byłoby to docenienie przez reżysera i montażystów roli George’a Harrisona w zespole. Gitarzysta dostał bardzo dużo czasu ekranowego. Często widzimy, jak sugeruje nowy riff albo proponuje jakąś zmianę w utworze Johna czy Paula. To właśnie on wpadł na pomysł, aby wydać singiel „Get back/Don’t let me down”. To bardzo budujące, ponieważ nadal pokutuje mit, że Beatlesi byli zespołem dwóch silnych osobowości: Lennona i McCartneya, a reszta nic nie wniosła.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

(Altao.pl) Kiedy wpadłaś na pomysł założenia kanału i dlaczego w takiej formie? Czy zbyt krępujesz się, mówiąc do kamery? Czy może uważasz podcasty za ciekawsze od vlogów?

 

MP: Pomysł na założenie kanału poddał mi mój chłopak. Zauważył, że fascynuję się Beatlesami i lubię dzielić się ciekawostkami na ich temat, więc zaproponował, że powinnam opowiadać o nich większej liczbie słuchaczy. Uznałam, że ma rację. 1 lipca 2020 roku ukazał się na moim kanale pierwszy materiał. Początkowo myślałam, że będę się zajmować wyłącznie Beatlesami, ale przez kilka następnych miesięcy poznałam kilkoro innych fantastycznych wykonawców i doszłam do wniosku, że nie ma sensu się ograniczać. Wraz z początkiem 2021 roku zaczęłam wstawiać podcasty również o Davidzie Bowiem, Queen czy Franku Zappie. Poza tym uruchomiłam serię „Zapomniane pionierki”. W każdym odcinku opowiadam o muzyczce, która mocno wpłynęła na rozwój danego gatunku (lub nawet gatunków), ale w mainstreamie w ogóle się o niej nie mówi. Na razie powstały tego typu materiały o Rosecie Tharpe i Wendy Carlos. Innym ważnym motywem mojego kanału jest przenikanie się muzyki z kulturą queer. Zdążyłam już nagrać odcinki, w którym opowiadam o związkach społeczności LGBTQ+ z punkiem, czy – szerzej – omówiłam wybrane przykłady queerowych tekstów w muzyce rozrywkowej; poświęciłam też odcinek Lou Reedowi i temu, jak w muzyce (pod względem wizerunku, przekazu, tekstów) przedstawia się niebinarność.

 

A dlaczego udostępniam widzom tylko swój głos? Po prostu znam prawdę o upozorowanej śmierci Paula McCartneya i obawiam się, że namierzy mnie FBI. (śmiech)

 

 

(Altao.pl) W 1963 roku Beatlesi nagrali swój pierwszy krążek „Please Please Me”, ale dopiero ten z 1967, czyli „Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band” stał się najważniejszym albumem w historii muzyki rozrywkowej. Krytycy, hipisi i słuchacze bili brawa. A czy ty także uważasz właśnie ów krążek za najlepszy?

 

MP: Uwielbiam ten album. Na pewno należy do jednych z najważniejszych dokonań Beatlesów, nie tylko ze względu na swoje znaczenie dla historii muzyki. Są na nim po prostu znakomite piosenki, z magicznym „A Day in the Life” na czele. Jednak moją ulubioną pozycją w dyskografii zespołu jest „Biały Album” (jest to tytuł potoczny, bo tak naprawdę płyta nazywa się „The Beatles”), wydany rok później. Stawiam go na pierwszym miejscu z kilku powodów. Po pierwsze, Biały Album jest niesłychanie różnorodny. Usłyszymy hard rocka, rhythm and bluesa, akustyczne ballady, a nawet kolaż dźwiękowy czy piosenkę będącą prekursorem heavy metalu. Po drugie, Beatlesom udało się osiągnąć niezwykle trudną rzecz: stworzyli 30 piosenek, z których znaczna większość to prawdziwe perły. To niesamowite, że na jednym krążku znalazły się takie majstersztyki, jak: „While My Guitar Gently Weeps”, „Helter Skelter”, „Blackbird” czy „Cry Baby Cry”. Z reguły podwójne albumy są niespójne, nierówne, zawierają „wypełniacze”. „Biały Album” jest wyjątkiem.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję