Objawienia o Dziele Wielkiego Miłosierdzia Bożego i posłannictwie Świętej Marii Franciszki Kozłowskiej zostały przedstawione hierarchii polskiej i papieżowi w Rzymie. W 1903 roku św. Maria Franciszka wraz z kapłanami rozpoczęła starania o zatwierdzenie przez władze kościelne Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów. W styczniu przesłała spisane przez siebie objawienia trzem biskupom: warszawskiemu, płockiemu i lubelskiemu. W maju tegoż roku biskup płocki Jerzy Szembek wezwał Mateczkę dla złożenia zeznań dotyczących jej objawień i dotychczasowej działalności kapłanów, co w istocie było postępowaniem inkwizycyjnym. W sierpniu Matka Maria Franciszka z delegacją kapłanów udała się do Rzymu, by sprawę mariawitów przedstawić papieżowi. Nowo wybrany papież Pius X otrzymał treść objawień Dzieła Wielkiego Miłosierdzia i historię dotychczasowej działalności mariawitów. W grudniu tego samego roku, Mateczka z polecenia Pana Jezusa tworzy Związek Katolicki Nieustającej Adoracji Ubłagania. Napisane przez nią ustawy dla całego Związku zostały posłane do papieża.

 

Dnia 31 sierpnia 1904 r. Kongregacja Inkwizycji podjęła uchwałę nakazującą delegalizację całego Związku Nieustającej Adoracji Ubłagania Przenajświętszego Sakramentu oraz zerwanie wszelkich kontaktów kapłanów i sióstr z Mateczką. Mimo podporządkowania się dekretowi przez Marię Franciszkę i kapłanów nadal trwały prześladowania i usuwanie kapłanów mariawitów z ich urzędów w Kościele. Na skutek tego kapłani zrywają łączność z biskupami w lutym 1906 roku i zwracają się o pomoc do najwyższej instancji w Rzymie. Ponieważ obiecane załatwienie sprawy mariawickiej przez Rzym przedłużało się, a w kraju coraz bardziej wzmagały się prześladowania mariawitów, ojciec Maria Michał Kowalski, przełożony Zgromadzenia Kapłanów, wizytując parafię po raz pierwszy zapoznał wiernych z objawieniami Mateczki i jej posłannictwem.

 

W tym czasie wydana została przez papieża Piusa X encyklika potępiająca mariawitów, ogłoszona w katedrach warszawskiej, płockiej i lubelskiej, 12 kwietnia 1906 roku. Mateczka bardzo cierpiała z powodu odrzucenia przez Kościół Dzieła Wielkiego Miłosierdzia, ale zgadzała się z Wolą Bożą, wyrażoną, m. in. w słowach Pana Jezusa: „Większe jest posłannictwo Boskie, niż wszystkie rozporządzenia ludzkie”. Na mocy tego dokumentu założycielka mariawityzmu jako heretyczka została obłożona ekskomuniką większą, co w ówczesnym prawie kościelnym oznaczało, że katolikowi nie wolno było z nią przebywać, rozmawiać ani utrzymywać jakichkolwiek kontaktów. Nie wolno było też udzielać jej żadnych sakramentów. A gdyby pojawiła się na nabożeństwie, należało natychmiast je przerwać. Jest to pierwszy przypadek w historii Kościoła imiennej ekskomuniki wobec kobiety. Wywołało to ogromną falę potępienia w prasie mariawitów, prześmiewczo nazywanych kozłowitami, kozłami lub mankietnikami. Wielu księży katolickich pozwalało sobie na niezgodnie z duchem ewangelicznym publiczne ataki na siostrę Marię Franciszkę i mariawitów. Szerzono po całym kraju kłamliwe pogłoski. Na przykład to, iż miała objawienie, że będzie matką Antychrysta. Na wszelkie sposoby starano się ją skompromitować, aby w ten sposób podważyć podstawy całego ruchu mariawitów.

 

Dnia 31 grudnia 1906 roku we wszystkich kościołach rzymskokatolickich ogłoszona została imienna klątwa na Mateczkę i przełożonego Zgromadzenia Kapłanów Mariawitów, ojca Marii Michała Kowalskiego, która po 20 dniach miała objąć także tych, którzy pozostaną wierni Matce Marii Franciszce i jej objawieniom.

 

W 1906 r. Mariawici wyodrębnili się z Kościoła Rzymskokatolickiego, zorganizowali własne parafie, pobudowali kościoły i kaplice oraz budynki na działalność kulturalno-oświatową i charytatywną, którą inicjowała Mateczka. Dzięki niej w latach 1911-1914 wybudowano w Płocku mariawicką katedrę.

 

                                    Grób Feliksy Kozłowskiej (aut. zdj.: Marcin Matusiak)

 

Święta Maria Franciszka zmarła 23 sierpnia 1921 r. w Płocku, pochowana jest w podziemiach mariawickiej świątyni. Mimo ogromnych cierpień fizycznych i papieskiej imiennej ekskomuniki (którą nałożyła na nią 5 grudnia 1906 r. święta rzymska i powszechna inkwizycja) umierała spokojna widząc zorganizowany Kościół Mariawitów, w którym Pan Jezus Utajony w Przenajświętszym Sakramencie jest adorowany i czczony jako Najwyższy Pasterz i Głowa Kościoła oraz hierarchię posiadającą sukcesję apostolską.

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję