Akad Sargona

 

Rządy Lugalsageziego były wstępem do zaprowadzenia dyktatury Sargona Wielkiego. Kiedy władca ten pokonał „wielkiego pana” z Ummy, utworzone zostało największe królestwo w III tysiącleciu p.n.e.. Zamiarem Sargona było stworzenie scentralizowanej administracji, gdzie wszystkie kluczowe decyzje podejmuje jeden dyktator wspomagany kilkoma zaufanymi i wtajemniczonymi na różnych poziomach osobami. Wspomniany wcześniej, sumeryjski twór – liga Nippur – którego członkowie marzyli o utworzeniu „zamkniętego” kraju (wzorując się na Kisz), w którym suwerenność poszczególnych miast-państw przestałaby obowiązywać, wreszcie się spełnił.

 

Po zjednoczeniu Sumeru przez Lugalzagesiego, Sargon za wszelką cenę pragnął utrzymać panujący ład. Jeżeli jedno z miast-państw wyrażało swoje niezadowolenie w związku z formą sprawowania władzy i w efekcie wybuchało powstanie (często spotykane wydarzenie), wówczas król bardzo brutalnie i bez skrupułów tłumił zapędy powstańców. A zatem, „na powierzchni” ucywilizowani Sumerowie ulegli barbarzyńskim Akadyjczykom, ale w rzeczywistości były to zapewne misternie uknute plany polegające na wywołaniu manipulowanych wojen, kontrolowanych przez bogów, których celem stały się kontrola i władza nad ludźmi, co w rezultacie prowadziło do kolejnego etapu zniewalania społeczności. Mówiąc krótko, kilku potrafiło kontrolować masy, ale tym razem na znacznie szersza skalę. Co ciekawe, Akadejczycy po najeździe państwa Sumerów zachowali sumeryjskie nazwy miast, świątynie nie zostały zniszczone, lecz odnowione, również system wierzeń i imiona bóstw zostały niezmienione.

 

Ogromne zdobycze terytorialne Sargona wydają się zasługą wyjątkowo dobrej organizacji armii. Armię władcy tworzył luźny szyk łuczników i piechoty uzbrojonej w topory, włócznie, krótkie miecze i tarcze. Tego rodzaju wojsko okazało się znacznie skuteczniejsze od tradycyjnej, ciężkiej i mało mobilnej sumeryjskiej falangi. Kolejną istotną nowością było wprowadzenie przez Sargona armii stałej. W owym czasie armie państw sumeryjskich składały się głównie z pospolitego ruszenia zwoływanego w chwili zagrożenia. Tym zastępom uzbrojonych, lecz nie wyszkolonych wieśniaków Sargon przeciwstawił znacznie lepiej wyszkoloną, szacowaną na ok. 5,5 tysiąca żołnierzy armię.

 

Sam Sargon wydaje się królem nie z tej ziemi. Niewiele wiadomo o pochodzeniu i kolejach losu Sargona przed objęciem władzy nad państwem akadyjskim. Imię Sargon – „prawowity król” – nie jest jego prawdziwym imieniem, a jedynie określeniem przyjętym już po rozpoczęciu rządów. Narodziny i dzieciństwo Sargona znane są tylko z legendy, która mówi, że został on zrodzony w Azupiranu (mieście Szafranu) przez niepokalaną dziewicę – kapłankę, która ułożyła niemowlę w trzcinowym koszyku uszczelnionym asfaltem i powierzyła nurtom rzeki. Dziecko zostało odnalezione przez człowieka odpowiedzialnego za nawadnianie ogrodów, imieniem Akki (Aqqi), który wychował je na ogrodnika. Wkrótce bogini Isztar uczyniła z Sargona króla Akadu. Legenda ta przypomina losy Mojżesza. Król Sargon według mitologicznych legend przypisywał sobie boskie pochodzenie, a przed niebezpieczeństwami miała chronić i ostrzegać go bogini Inanna.

 

Dominacja Akadu Sargona skończyła się, kiedy kraj podbity został przez Gutejów, nazywanych „schodzącymi wężami”. Następnie do władzy doszli królowie z III dynastii z Ur. Za czasów jej panowania, co ciekawe nie dochodziło do wybuchu wojen. Jednak wewnątrz królewskich władców następował proces jeszcze większej centralizacji władzy poprzez wyodrębnienie rodów arystokratycznych oraz wprowadzenie sztabek srebra, jako rodzaj waluty. Te dwa szczegóły ogromnie przyczyniły się do powstania wybitnie dyktatorskich królestw – Babilonii i Asyrii. Jak więc widzimy, wszystko od początku do końca zmierzało w kierunku stopniowego zniewalania ludności, tak by rządząca elita, za którą stała pozaziemska władza na Ziemi mogła rosnąc w siłę.

 

Drastyczna zmiana, jaka dokonała się na Ziemi w ciągu kilku tysięcy lat, jest naprawdę ciężka do wytłumaczenia. Ze społeczeństwa zupełnie wolnego nastąpił czas masowego zniewolenia z woli „bogów” i ich namiestników królów. Zapoznając się z poszczególnymi etapami w dziejach ludzkości wpływ obcej, brutalnej siły jest widoczny gołym okiem.

 

Źródła:

1. Awdijew I., Historia starożytnego Wschodu, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1987

2. Bielicki M., Zapomniany świat Sumerów, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1966.

3. Black J., Green A., Słownik mitologii Mezopotamii. Bogowie, demony, symbole, Wydawnictwo Książnica, Katowice 1998.

4. Cywilizacje starożytne: Przewodnik encyklopedyczny, wyd. PRO-media CD, Łódź 1996.

 

Autor publikuje również na swoim blogu:

lukaszkulak92.wordpress.com  

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję