Przebieg

 

Całość nabożeństwa podzielona jest na trzy warianty odmawiane cyklicznie, tak, że cały cykl odmawiany jest dwukrotnie w ciągu całego Wielkiego postu.

 

„Gorzkie żale” rozpoczynają się „Pobudką” (inaczej „Zachętą”), która jest zawsze taka sama, niezależnie od części nabożeństwa. Następnie kapłan (ew. diakon) czyta intencję i informuje, o numerze śpiewanej części, a następnie śpiewane są następujące pieśni:

• „Hymn”

• „Lament duszy nad cierpiącym Jezusem”

• „Rozmowa duszy z Matką Bolesną”

• suplikacja „Któryś za nas cierpiał rany”

Do dziś nabożeństwo zachowało swą dawną formę, piękno archaicznego języka i żywotność przyciągające stale wiernych w wielkopostne niedziele.

 

Świat cierpienia przyzywa świat miłości. To podstawowa wiedza chrześcijanina na temat cierpienia. Najczystsze chrześcijaństwo (obecne w życiu świętych – na przykład) nie tyle próbuje intelektualnie wyjaśnić zagadkę bólu i nieszczęścia, co przekuć gorzkość żalu w żarliwość serca i konkret pomocy. W sensie najgłębszym z możliwych to właśnie zrobił Chrystus.

 

Aby skutecznie kochać, trzeba się strzec utopijnej naiwności. O tym jest sporo w „Gorzkich żalach”. Trzeba – zamiast szukać odpowiedzi na pytania większe niż ludzki rozum (żeby to przyjąć bez ateistycznego buntu i agnostycznych grymasów, trzeba pokory i zgody na bycie stworzeniem) – tropić i zwalczać własną „złość”. To jest istota służby sensowi i nadziei. I nie jest to – wbrew pozorom i pojawiającym się zarzutom – „moralizowanie”. To raczej ontologizowanie kwestii cierpienia i nadziei, ponieważ nie ma innego sposobu na przemianę świata jak przemiana własnego serca.

Po to więc "Gorzkie  żale - przybywajcie", z całą swoją mocą przemiany!

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję