„Twój problem polega na tym, że mylisz świat z tym, co robią ludzie. I znowu nie jesteś w tym wyjątkiem. Każdy z nas to robi. To, co ludzie robią, stanowi osłonę przed siłami, które nas otaczają. To, co robimy jako ludzie, daje nam poczucie komfortu i sprawia, że czujemy się bezpiecznie. To, co ludzie robią, jest w istocie bardzo ważne, ale jedynie jako tarcza. Nie potrafimy nauczyć się, że rzeczy, które robimy jako ludzie, są tylko tarczami, i pozwalamy im, aby zdominowały i zrujnowały nasze życie. Mógłbym nawet powiedzieć, że dla ludzkości to, co robią ludzie, jest lepsze i ważniejsze niż sam świat […] Świat jest tym wszystkim, co jest tutaj powiedział i mocno tupnął nogą. Życie, śmierć, ludzie, sprzymierzeńcy i wszystko, co nas otacza. Świat jest niezrozumiały. Nigdy go nie zrozumiemy. Nigdy nie odkryjemy jego sekretów. Dlatego musimy widzieć go takim, jaki jest, po prostu traktować go jak tajemnicę! Przeciętny człowiek jednak tego nie robi. Dla niego świat nigdy nie jest tajemnicą. Kiedy dobiega starości, jest przekonany, że nie ma już po co żyć. Stary człowiek nie zgłębił świata. Zgłębił jedynie to, co robią ludzie. I tkwiąc w swoim głupim zamęcie, wierzy, że świat nie ma już przed nim tajemnic.

 

Kiedy opisywałem w jednym z poprzednich artykułów związek człowieka z gadami, nie zrobiłem niczego, czego nie wiedzieli szamani. Don Juan Matus bardzo ciekawie i dobitnie tłumaczy swojemu uczniowi Carlosowi Castanedzie, że gadzi mózg jest „podarunkiem” od gadzich istot, które w dalekiej przeszłości stworzyły dzisiejszego człowieka. Szaman przy okazji doskonale charakteryzuje mentalność ludzką:

 

 „Czarownicy starożytnego Meksyku byli pierwszymi, którzy te ulotne cienie ujrzeli, więc zaczęli za nimi podążać. Widzieli je tak, jak ty je teraz widzisz, i widzieli je jako energię w jej ruchu we wszechświecie. I faktycznie udało im się odkryć coś transcendentalnego. […]

 

 Odkryli, że mamy towarzysza na całe życie – powiedział tak dobitnie, jak tylko potrafił. – Drapieżcę, który przybył z otchłani kosmosu i zawładnął naszym życiem. Ludzie są jego więźniami. Ten drapieżca jest naszym panem i władcą. Zrobił z nas potulne, bezradne baranki. Jeżeli chcemy się zbuntować, bunt zostaje zdławiony. Jeżeli chcemy działać niezależnie, rozkazuje nam, byśmy tego nie robili.[...]

 

– Chcę przemówić do twojego analitycznego umysłu – rzekł don Juan. – Zastanów się przez chwilę, a potem mi powiedz, jak byś wytłumaczył sprzeczność pomiędzy inteligencją człowieka - inżyniera i głupotą jego przekonań albo głupotą jego pełnego sprzeczności zachowania. Czarownicy są przekonani, że to drapieżcy dali nam przekonania, nasze pojęcia dobra i zła, nasze prawa społeczne. To oni stworzyli nasze nadzieje i oczekiwania, sny o powodzeniu i myśli o porażce. Dali nam pożądanie, chciwość i tchórzostwo. To przez drapieżców jesteśmy tak zadowoleni z siebie, schematyczni i egoistyczni.

 

– Ale jak można tego dokonać, don Juanie? – zapytałem, jakby bardziej jeszcze rozeźlony tym, co mówi. – Szepczą nam to wszystko do ucha, kiedy śpimy?

 

– Nie, nie robią tego w ten sposób. To idiotyczny pomysł! – odparł z uśmiechem. – Są nieskończenie skuteczniejsi i bardziej zorganizowani, niż ci się zdaje. Aby zapewnić sobie nasze posłuszeństwo, uległość i słabość, drapieżcy wykonali fantastyczne posunięcie – fantastyczne, oczywiście, z punktu widzenia strategii wojennej, a przerażające z punktu widzenia tych, przeciwko którym zostało skierowane. Oddali nam swój umysł! Słyszysz, co mówię? Drapieżcy oddają nam swój umysł, który staje się naszym umysłem. Umysł drapieżców jest barokowy, pełen sprzeczności, posępny, przepełniony obawą przed zdemaskowaniem, które może nastąpić lada chwila.

 

– Wiem, że choć nigdy nie cierpiałeś głodu – ciągnął – odczuwasz niepokój związany z jedzeniem, który nie jest niczym innym, jak niepokojem drapieżcy, że w każdej chwili jego posunięcie zostanie odkryte i zabraknie mu pożywienia. Poprzez umysł, który w końcu jest ich umysłem, drapieżcy wtłaczają w życie ludzi wszystko, co im pasuje. W ten sposób zapewniają sobie pewne bezpieczeństwo, które niczym bufor neutralizuje nieco ich strach.”

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję